Αν και δεν υπάρχει ορισμός της ηλιθιότητας, υπάρχει μια γενική αρχή: Ο ηλίθιος, είναι αδύνατο να μην κάνει λάθος. Κάτι θα τους ξεφύγει, όση υποστήριξη και εάν έχει. . Εάν όμως κανείς δει τη σταδιοδρομία του κ. Παπανδρέου, θα δει πως όλα όσα έκανε, είναι πάρα πολύ καλά οργανωμένα και πάρα πολύ επιδέξια στοχευμένα. Ακόμα και τα «λάθη» του. Θα ξεκινήσω με το πιο κοινό δείγμα «ηλιθιότητας» τα....
λέκτικά του σφάλματα και την βαθειά άγνοια της νεότερης ελληνικής (την αρχαία ελληνική ή αυτή των Ευαγγελίων που εννοεί και ο απόφοιτος Γυμνασίου, μάλλον να μην τις συζητήσουμε καν):
Τα λεκτικά σφάλματα όμως δεν είναι ηλιθιότητα. Είναι πολύ πιο πιθανό πως είναι απλά αδιαφορία, για τη χώρα και το λαό της και τη φυγοπονία ενός παιδιού από αγγλόφωνη οικογένεια, που τα βρίσκει όλα εύκολα: Όταν είναι βέβαιο πως με μηδενική προσπάθεια και χάρη στις οικογενειακές σχέσεις με διάφορους ισχυρούς θα γίνεις τουλάχιστον Υπουργός Εξωτερικών και θα πάρεις το δαχτυλίδι από τον Σημίτη, γιατί να μιλάς ελληνικά; Ο αδερφός του Νίκος, ο οποίος γράφει λογοτεχνία στα ελληνικά και είναι πολύ πιο δεμένος με τη χώρα, λέει, για τον εαυτό του, πως είναι «ένας μεταμφιεσμένος Έλληνας με αμερικάνικη καρδιά». που «δίνει που και που μια παράσταση ως γιός του πατέρα του» Φυσικά, παρολαυτά, υπάρχουν και παιδιά ξένων που έμαθαν ελληνικά, μέσα σε ελάχιστο χρόνο: Π.χ. πάμφτωχα παιδιά από την Αλβανία που έμαθαν ελληνικά και πήραν αριστεία ή πάμτωχα παιδιά από την Ελλάδα που στις ΗΠΑ διεκδικούν βραβεία Νόμπελ.
Τα λεκτικά σφάλματα είναι και χρήσιμα: Βοηθούν να φανείς αγαθούλης, καλούλης, πολιτισμένος. Πολιτισμένος; Ποια είναι τα πνευματικά επιτεύγματα του πρωθυπουργού; Τα μπράβο σε άλλους, που πρόθυμα υπηρετούν τόσα χρόνια, με αμοιβή, το σύστημα εξουσίας που συντηρεί πολιτικά -και βιοπορίζει - τον ίδιο; Είναι πολιτισμός το ότι ποτέ στη ζωή του δεν έχει πει ούτε ένα όχι; Είναι πολιτισμός ότι στην πνευματική -και ουσιαστική- του πατρίδα, τις Ην. Πολιτείες, λέει πάντοτε ναι; Ή είναι πολιτισμός το ότι σε όλη τη ζωή του είπε πάρα πολλά για τους αδυνάτους και την οικολογία, αλλά κάνει μόνο τα αντίθετα και για τους αδυνάτους και για την οικολογία; (ας μην ξεχνάμε με ποιούς μαθήτευσε); Οι μετανάστες, εγκαταλείπουν μαζικά την Ελλάδα του Παπανδρέου , οι φτωχοί έλληνες μπαίνουν σε συσσίτια και από Οικολογία.. Ή είναι πολιτισμός το ότι, στη μέση ηλικία, ακολούθησε τη μεσογειακή διατροφή, όπως κάνουν οι περισσότεροι της κάστας του για να διατηρήσουν την ευζωϊα τους;
Θέλουμε μήπως να μιλήσουμε για την οικονομική του κατάσταση; Λοιπόν, είναι τελείως τυχαίο που οι άλλοι αδερφοί Παπανδρέου είναι στενότατα συνδεδεμένοι με κερδοσκοπικά ιδρύματα που αφαιμάσουν διάφορους λαούς - και τον ελληνικό ανάμεσά τους; Φυσικά,ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι: Το ερώτημα είναι γιατί. Η απάντηση είναι πως ως οικογένεια, έχουν την υποκριτική αγγλοσαξονική κουλτούρα: Δεν εμπλέκεται ποτέ ο πολιτικός όσο έχει ακόμα πολιτικό μέλλον στη χώρα του, για να φαίνεται τίμιος. Οι συμφωνίες γίνονται από τα μέλη της οικογένειας και «φίλους». Μετά, όπως π.χ. ο Τονυ Μπλερ ή ο Κλίντον, η αμοιβή είναι πλουσιοπάροχη.
Τέλος, ας πάμε στις πιο πρόσφατες πράξεις: Ο κ. Παπανδρέου, γνώριζε απολύτως την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και την προοπτική του ΔΝΤ, από το 2008. Είχε ήδη μιλήσει για αυτό ο Σημίτης -προφανώς δεν ήταν ο μόνος με πληροφόρηση μέσα στο ΠΑΣΟΚ . Ο κ. Παπανδρέου έχει διαλέξει «γεράκια» οικονομικούς συμβούλους, Έλληνες και ξένους, οι οποίοι έχουν υπηρετήσει όλοι το ΔΝΤ και την αμερικανική κυβέρνηση, οι οποίοι επίσης γνώριζαν και σίγουρα γνώριζε τα στοιχεία που είχε ο κ. Σημίτης. Παρόλα αυτά, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή, σε ένα σπασμό εγρήγορσης (συστημικής πάντα.) πήγε να λάβει κάποια προληπτικά μέτρα, Φεβρουάριο του 2009 πια, ο κ. Παπανδρέου βγήκε στο δρόμο.
Αυτό, θα μπορούσε να είναι η συνηθισμένη εθνοκτόνος μικροπολιτική, όμως δεν ήταν «τόσο απλό». Την ίδια εποχή, ο κ. Παπανδρέου, όπως δείχνουν ξεκάθαρα τα Wikileaks , είπε στους Αμερικανούς (τους κύριους πάτρωνες του ΔΝΤ και συμπατριώτες του) πως «επιθυμεί την ενδυνάμωση του ΔΝΤ διεθνώς και την ανάληψη από αυτό ενεργότερου ρόλου στον έλεγχο της διεθνούς οικονομίας». Αυτό, ακούγεται αθώο; Λοιπόν, στη διεθνή γλώσσα της διπλωματίας, αυτό σήμαινε πως ο κ. Παπανδρέου, είναι έτοιμος να κάνει το μεγάλο βήμα, υπέρ του ΔΝΤ. Απλά, επειδή τηρούνται πρακτικά, το είπε έμμεσα.
Στους Έλληνες φυσικά, είπε άλλα: Με απόλυτο αυτοέλεγχο και με εξαιρετικά βελτιωμένα ελληνικά, τον Ιούνιο του 2009, λίγο πριν τις εκλογές, μίλησε στο Στ. Κούλογλου με τα πιο απαξιωτικά λόγια για το ΔΝΤ και τη διάλυση των υποδομών που θα προξενούσε στην Ελλάδα. Η συνέχεις είναι γνωστή: Τα λεφτά υπάρχουν (υπάρχουν όντως) , η πλαστογράφηση του ελλείμματος από την ελληνική Στατιστική αρχή, η δημόσια έκθεση της χώρας που ανέλαβε να διαχειριστεί, η συστηματική άρνηση δανεισμού -ή αναζήτησης δανεισμού- από οποιαδήποτε χώρα, η προετοιμασία του πληθυσμού για είσοδο στο ΔΝΤ με μέτρα που διέλυαν την οικονομία, η πώληση ή η αλλαγή ομολόγων του ελληνικού δημοσίου σε στοχευμένα ακατάλληλες στιγμές για τη χώρα (Τ3, CDS Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου) κλπ κλπ
Ούτε ένα από τα παραπάνω δεν απέτυχε. Τα ψέμματα ειπώθηκαν μαεστρικά, οι σύμβουλοι ήταν όλοι επιλεγμένοι και ικανότατοι στην εκποίηση, και η δημόσια εικόνα του κ. Παπανδρέου άντεξε μέχρι πρόσφατα. Τέτοια ήταν η εμπιστοσύνη των Ελλήνων, που όταν ,μόλις ανέλαβε, διακήρυξε πως θα έκανε αξιοκρατικό διαγωνισμό γενικών και ειδικών Γραμματέων Υπουργείων, 40.000 πολίτες κατέθεσαν τα διδακτορικά και τα λοιπά προσόντα τους. Για όλα αυτά, δεν αρκεί να είσαι ένας ανόητος. Σίγουρα η πολιτική οξυδέρκεια και η γρήγορη αντίληψη της πραγματικότητας, δεν είναι προϋποθέσεις για διδακτορικό (.), αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό:
Ο πρωθυπουργός, είναι ένα κοινό προϊόν του image making, το οποίο απευθύνθηκε σε μια ρηχή, επιδερμική κοινωνία. Όμως, για την επιτυχία κάθε ηθοποιίας, θέλει και ατομική προσπάθεια και ταλέντο. Ο πρωθυπουργός γνώριζε πως οι πιο στενοί σύμβουλοί του έχουν όλοι σχεδόν υπηρετήσει στο ΔΝΤ, σε αυταρχικά καθεστώτα. Ο πρωθυπουργός γνώριζε πως όλοι σχεδόν οι στενοί Έλληνες συνεργάτες του είναι στη νομική ή οικονομική υπηρεσία των πιο αδίστακτων συμφερόντων. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει πως οι Ρουμπινί και Σόρος είναι αδίστακτοι κερδοσκόποι, αλλά αυτούς συναντά προσωπικά και όχι τους Έλληνες Οικονομολόγους. Και -πάνω από όλα- ο πρωθυπουργός γνώριζε ακριβώς τι σήμαιναν όλες οι πολιτικές του επιλογές. Δεν είναι λοιπόν ηλίθιος, είναι απλά απατεώνας.
Δεν έμαθε το ψέμμα τώρα, ούτε έμαθε τώρα την υποτέλεια. Εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, με τη συμβουλή ταλαντούχων ανθρώπων του image making, καλλιέργησε το προφίλ που ταίριαζε σε μια συμβιβασμένη κοινωνία: Αυτό του συμβιβασμενου. Του καλού παιδιού, που όπως τόσα άλλα «καλά παιδιά», δικαιούνταν να σπουδάσει χαριστικά, να κάνει χάρες λέγοντας «Ναι» σε όλους και όλα, να δείχνει στα λόγια υπερβολική ευαισθησία όπως οι παλιές κυρίες και οι σύγχρονοι πλαστικοί κώνοι τους. Αν δεν το καταλάβατε, ο Γ. Παπανδρέου, έγινε αυτό που θα που πολλοί τις δεκαετίες 1990-2000 δείχνουν για να επιτύχουν την κοινωνική τους άνοδο. Απλά, ως πιο κοινωνικά προνομιούχος, είχε την καλύτερη δυνατή βοήθεια.
Απλά, όπως τόσοι άλλοι, έδειξε τον αληθινό εαυτό του, μόλις χάθηκε κάθε εμπόδιο. Το γεγονός ότι τα θύματα είναι άνθρωποι, θα χάνονταν σε μια κοινωνία όπου αναρίθμητοι «επιτυχημένοι» γιατροί σκοτώνουν ασθενείς για το κέρδος. Το ότι ο Γ.Παπανδρέου προδίδει την Ελλάδα, θα χάνονταν επίσης σε μια κοινωνία, όπου όλα σχεδόν τα ευτελισμένα αγοράκια των λαμογιών, δεν υπηρετούν ποτέ στο στρατό ή εξαγοράζουν τη θητεία τους. Το ότι ο Γ.Παπανδρέου ψεύδεται ασύστολα για να πετύχει την εξουσία, θα χάνονταν σε μια κοινωνία όπου το πρώτο που μαθαίνει το μέσο παιδί στο σχολείο, είναι το πώς να κλέβει στα μαθήματα και πώς να βλέπει το λυσάρι ή να κάνει φροντιστήριο. Τέλος, το ότι ο Γ.Παπανδρέου ανέβηκε με κάθε μέσο στην εξουσία, είναι γελοία όμοιο με τον τρόπο με τον οποίο υα παιδιά όλων των ημετέρων πετυχαίνουν την κοινωνική άνοδο.
Αλλά, εδώ τελειώνει η ομοιότητα. Δυστυχώς για τον κ. Παπανδρέου, αυτός έχει όλα τα ελαττώματα, χωρίς καμμία ικανότητα που να ελαφρύνει την εικόνα του. Ίσως είναι θύμα του περιβάλλοντός του. Ίσως είναι θύμα του ναρκισσισμού του. Το ζήτημα είναι πως αυτά, δεν είναι δικαιολογίες, ούτε του δίνουν το ακαταλόγιστο. Είχε τόσες ευκαιρίες να κάνει τόσα πολλά, και τις πέταξε όλες. Και περισσότερο από όλα, είχε τη γνώση, τις ευκαιρίες και κυρίως την δυνατότητα να κάνει όλα όσα ήθελε, σε αντίθεση με όσους συμβιβάστηκαν από ανάγκη. Τώρα λοιπόν, είναι απλά καιρός να φύγει.
Το αν θα φύγει με το καλό ή με το στανιό, ας το αποφασίσει μόνος του. Προσωπικά, νομίζω πως θα φύγει μόνο με εκλογές, όπως κάθε άλλος κακομαθημένος. Εκτός εάν, φυσικά, ο λαός καταλάβει ότι όσο και εάν υπήρξε ρηχός, δεν υπήρξε ποτέ τόσο δομημένα ψεύτης και τόσο εκούσια ανίκανος όσο ο κ. Παπανδρέου.
Είναι καιρός στην Ελλάδα, οι δωσίλογοι να λέγονται δωσίλογοι, οι ριψάσπιδες όπως ο Α. Παπανδρέου να λέγονται ριψάσπιδες, οι κλέφτες να λέγονται κλέφτες και οι προδότες να λέγονται προδότες. Αλλοιώς, ο φαύλος, αυτό-αναπαραγόμενος κύκλος του ψέυδους και της υποτέλειας δεν θα τελειώσει ποτέ.
Γιώργος Θωμαϊδης
No comments:
Post a Comment