Η δικαιοσύνη είναι ένας πολύ σημαντικός θεσμός. Για μένα είναι ο βασικότερος πυλώνας της δημοκρατίας. Κι αυτό, επειδή καλείται να προστατεύσει τον αδικημένο από αυτόν που τον αδικεί. Ο θεσμός της δικαιοσύνης γίνεται ακόμη πιο σημαντικός όταν αδικείται ο ανίσχυρος από τον ισχυρό ή ο πολίτης από το ίδιο το κράτος που θα έπρεπε να τον υπηρετεί και να τον προστατεύει.
Ίσως αυτή η τελευταία περίπτωση να είναι και η πιο σημαντική… Διότι δύο πολίτες μπορούν, πολλές φορές, να τα βρουν μεταξύ τους χωρίς καν να χρειαστεί να προσφύγουν στη δικαιοσύνη και, εν πάσει περιπτώσει, είναι δύο ισότιμα μέλη της κοινωνίας. (όχι ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση δε συμβαίνουν αδικίες και διαπλοκές…) Τι γίνεται όμως όταν ο θιγόμενος είναι ανίσχυρος και βάλεται από τα συμφέροντα κάποιου ισχυρού; Πολύ περισσότερο, τι συμβαίνει όταν ο θιγόμενος είναι ο πολίτης που βάλεται από τον κρατικό μηχανισμό; Αν δε μπορεί πλεόν η δικαιοσύνη να επιτελέσει αντικειμενικά το έργο της, ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής της…;
Η δικαιοσύνη είναι ένας τόσο σημαντικός θεσμός που πρέπει να υπηρετείται μόνο από άμεμπτους και άριστους. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τους θεσμούς τους υπηρετούν οι άνθρωποι και δεν είναι μία αφηρημένη έννοια… Οι κομματικά και πολιτικά διαπλεκόμενοι θα έπρεπε να είναι απορριπτέοι. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν καμία θέση σε έναν τέτοιο θεσμό.
Σ’ αυτή τη χώρα που ο ωχαδερφισμός και η αδιαφορία περισσεύουν, αφήσαμε να αλωθεί και αυτός ο τόσο σημαντικός θεσμός από διαπλεκόμενους και υπηρέτες συμφερόντων. Και φτάσαμε να ακούμε πλέον με απάθεια για τις διαπλοκές και μεθοδεύσεις ‘λειτουργών” σα να είμαστε θεατές γεγονότων που δε μας αγγίζουν και δε μας αφορούν. Θεωρούμε ότι δε μας αφορά η περίπτωση κάποιου που αδικείται κατάφορα… ότι δε μας αφορά κάτι που δεν το νοιώθουμε άμεσα στο πετσί μας…!
Κι όμως, είναι καιρός πλέον, μετά την πλήρη κατάρρευση και αυτού του θεσμού, να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε και να σκεφτόμαστε ότι κάποια πράγματα μας αφορούν έστω και αν δεν έφτασαν ακόμα στην πόρτα μας. Μας αφορά η αυθαιρεσία του κράτους διότι, αν δεν την εμποδίσουμε έγκαιρα, θα έρθει και σε μας. Και όσο τους επιτρέπουμε να αυθαιρετούν, αποθρασύνονται και δε σταματάνε μπρος σε τίποτα… Κάπως έτσι, βάσει της δικής μας αδιαφορίας, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και βιώνουμε την απόλυτη κατάντια σε όλους τους τομείς.
Πέρα από την αυθαιρεσία του κράτους, μας αφορά (ίσως πολύ περισσότερο) η αυθαιρεσία των εισαγγελέων και των δικαστικών αρχών. Που στις μέρες μας έχουν φτάσει να λειτουργούν με απερίγραπτο θράσος, χωρίς να νοιάζονται ούτε στοιχειωδώς για την εικόνα που δημιουργούν στους πολίτες. Λες και εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο και δεν παίζουμε κανένα ρόλο! Δεν ξέρω αν το βλέπετε καθημερινά, αλλά μοιάζει σαν όλοι οι φέροντες “εξουσία” (από τους πολιτικάντηδες μέχρι τους δικαστές και τους αστυνομικούς) να θεωρούν ότι είναι κάτι ανώτερο που δε δίνει λογαριασμό για τίποτα και σε κανέναν. Και αυτό το τόσο προκλητικό και χυδαίο θράσος το απέκτησαν επειδή εμείς το επιτρέψαμε…
Ζούμε λοιπόν στιγμές “απείρου κάλλους” με την αλοίθωρη και απρόβλεπτη ελληνική “δικαιοσύνη”. Έχουμε πλέον μία “δικαιοσύνη” που δε διστάζει να μας αποκαλύπτει καθημερινά ότι δρα καιροσκοπικά, υπηρετεί συμφέροντα και συναλλάσεται άριστα με την πολιτική εξουσία. Μας δείχνει καθημερινά ότι δρα σαν προστάτης αυτών που τελικά έπρεπε να ελέγχει και να διώκει. Από την άλλη… μπορεί να είναι αδίστακτη και υπερβολικά αυστηρή απέναντι στον απλό πολίτη, ιδίως όταν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εξουσίας που νιώθει ότι είναι ταγμένη να υπηρετεί… Θα μου πείτε ότι αυτά γίνονταν πάντα και δυστυχώς οι θεσμοί υπηρετούνται από ανθρώπους… και δε θα διαφωνήσω, όμως δε θυμάμαι ποτέ τέτοια κατάντια και θράσος συνάμα!
Ζούμε λοιπόν στιγμές “απείρου κάλλους” με μία δικαιοσύνη που κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το πολιτικό σκηνικό της χώρας, που όχι μόνο δεν ερευνά αλλά μεθοδεύει την απαλλαγή των εμπλεκομένων με τέτοια αυθάδεια απέναντί μας που… Τι να πρωτοθυμηθούμε… Τους “παραπλανημένους υπουργούς” του κου Σανιδά, όρο που πρέπει να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία στα δικαστικά χρονικά… Και μεθόδευση επίσης παγκόσμιας πρωτοτυπίας, η εκ των προτέρων αθώωση των εμπλεκομένων πολιτικών. Κι όμως και ο εν λόγω κύριος δεν κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις… Μας λένε με περίσιο θράσος ότι ο κος Ζαγοριανός έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να κουκουλώσει το σκάνδαλο της Siemens και κανείς δε νιώθει ότι πρέπει να δώσει λόγο για αυτό. Ο κος Ζαγοριανός, όχι μόνο δε διώκεται για παράβαση καθήκοντος αλλά επικροτούνται και οι πράξεις του από τους πολιτικούς που είναι οι εμπλεκόμενοι του σκανδάλου και προστατευόμενοι της ελληνικής “δικαιοσύνης” (Ως πότε θα ανεχόμαστε τέτοιο θράσος και “φτύσιμο”
Παράλληλα έχουμε τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων από συμφωνίες πολιτικών και τραπεζιτών και η δικαιοσύνη πάει τόσο αργά την “έρευνα” προσπαθώντας να ροκανίσει το χρόνο για την πλήρη παραγραφή… Άλλη περίπτωση… ο καλόγερος του Βατοπεδίου που μαζί με άλλους πολιτικούς “φάγανε” τη “μισή” γη του δημοσίου και όλοι περνάνε “ζάχαρη” στην υγεία του κορόιδου! Ναι, το “ερευνά” και αυτό η ελληνική “δικαιοσύνη” αφού έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να κουκουλώσει τα πάντα και μας δήλωσε και “δικαιωμένη” (δια του λειτουργού της) για τις ενέργειες που έγιναν!
Ζαχόπουλος…; Τι είναι αυτό… θυμάστε; Όχι το γκομενιλίκι (πρόβλημά του)… τα άλλα με τους αποχαρακτηρισμούς αρχαιολογικών χώρων… τις παράνομες χρηματοδοτήσεις και τη διακίνηση απίστευτων ποσών… τα τόσα που είδαν το φως της δημοσιότητας και τα πολύ περισσότερα που κρύφτηκαν… Στο αρχείο της “δικαιοσύνης” κι αυτά! Το παραδικαστικό το θυμάστε…; Μία προσπάθεια που είχε ξεκινήσει από τον πρώην εισ. ΑΠ κο Λινό και μόλις άφησε τη θέση πήγαν όλα στο …αρχείο! Κι όσοι δήθεν καταδικάστηκαν… αποφυλακίστηκαν!!!
Οι κ.κ. της “Παντείου” που καταδικάστηκαν αρχικά και με βαρύτατες ποινές (εδώ κάποιοι πρωτοδίκες έκαναν τη δουλειά τους) εκτίουν ποινή… σπίτι τους!!! Ο ένας βγήκε επειδή η οικογένειά του δεν άντεχε τη ντροπή(!) και οι “φιλεύσπλαχνοι” του “συμβουλίου αποφυλακίσεων” (θα εξηγήσω για αυτό παρακάτω…) έκριναν ότι είναι επαρκής λόγος!!! Και φυσικά τα κλεμένα δεν επιστράφηκαν. Άλλωστε ποτέ δεν επιστρέφονται…
Εδώ θα κάνω μία παρένθεση για να αναφερθώ σε αυτό το περίφημο συμβούλιο… Το ονόμασα συμβούλιο “αποφυλακίσεων” επειδή κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αποφυλακίζει κρατούμενους που έχουν σχέση με πολιτικο-οικονομικά σκάνδαλα και έχουν γερές “πλάτες”! Φυσικά δεν κάνει τίποτα για να αποφυλακίσει απλούς πολίτες που κατηγορούνται για πολύ λιγότερα…
Μετά τη μικρή παρένθεση επιστρέφω στο θέμα… Αν συνεχίσω μπορώ να σκεφτώ πολλές ακόμα περιπτώσεις και σίγουρα και εσείς. Περιπτώσεις ιδιαίτερης μεταχείρησης, “ιδιαίτερων” ανθρώπων που η διαπλοκή τους και εμπλοκή τους με την πολιτική εξουσία αλλά και οικονομικά συμφέροντα του τόπου τους κάνει “λίγο πιο ίσους” από τους πολίτες στην απονομή “δικαιοσύνης” και τους εξασφαλίζει μία ιδιότυπη ασυλία…
Η ελληνική “δικαιοσύνη” έχει όμως και την άλλη πλευρά… Κάτι σαν… ντόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ! Έχει εκείνη την πλευρά που “δε μασάει” και εξαντλεί όλη την αυστηρότητά της στον ανυπεράσπιστο πολίτη. Εκείνη την πλευρά που φυλακίζει κάποιον επειδή χρωστάει ένα μικροποσό και αδυνατεί να το πληρώσει, όταν οι τραπεζίτες κάνουν “πάρτυ” ληστεύοντας τους πολίτες και παραβιάζοντας ακόμη και δικαστικές αποφάσεις. (Μην ξεχνιόμαστε… και οι τραπεζίτες ανήκουν στις περιπτώσεις ιδιαίτερης μεταχείρησης) Τη “δικαιοσύνη” που διώκει μαθητές επειδή διαδήλωναν βαπτίζοντάς τους “τρομοκράτες”, όταν με το κράτος εκβιαστή και τρομοκράτη συνεργάζεται μία χαρά…
Έχουμε τη “δικαιοσύνη” που φυλάκισε έναν φοιτητή με “αποδεικτικό στοιχείο” τα πράσινα παπούτσια και τον κρατούσε πεισματικά φυλακισμένο! Και η κατηγορία;… Ότι έσπασε ένα παρμπρίζ!!! Αυτή τη δικαιοσύνη που κρατάει προφυλακισμένο ένα νέο άνθρωπο (Θ. Ηλιόπουλο) επί οχτώ μήνες και δε δέχεται ούτε τις μαρτυρίες πολιτών ότι δεν είχε εμπλοκή με τα επεισόδια. Και που ενώ για τα “ψυχολογικά” προβλήματα των τέκνων του καταδικασμένου μεγαλοαπατεώνα της “παντείου” διέταξε την αποφυλάκισή του… για τον κίνδυνο που διατρέχει η ζωή ενός ανθρώπου αφού βρίσκεται σε απεργία πείνας (και δεν έχει καν δικαστεί ώστε να κριθεί ένοχος), δε δίνει πεντάρα! Βλέπετε δεν είναι γραμμένος στη λίστα των προστατευομένων της!
Για τη “δικαιοσύνη” είναι άκρως επικίνδυνος κάποιος που έσπασε ένα παρμπρίζ ή ένας που πέταξε μία μολότωφ κατά την ώρα συγκρούσεων σε μία διαδήλωση (ας με συγχωρήσουν, δεν εννοώ ότι το έκαναν και δε γνωρίζω, απλώς “υιοθετώ” την άποψη της αστυνομίας για λίγο… χάριν συντομίας) αλλά όχι μόνο δεν είναι επικίνδυνος, είναι προστατευόμενός της κάθε μεγαλοαπατεώνας που έχει ζημιώσει ποικιλοτρόπως την κοινωνία. Όσο πιο μεγάλη λαμογιά, τόσο μεγαλύτερης προστασίας τυγχάνει!
Νομίζετε ακόμη ότι η ασυδοσία των “λειτουργών” της “δικαιοσύνης” δε σας αφορά και αφορά μόνο κάποιους; Είστε σίγουροι ότι αύριο δε θα συμβεί κάτι τέτοιο σε σας, στο παιδί σας ή σε κάποιον δικό σας; Μάλλον και οι γονείς των μαθητών από τη Λάρισα δε θα είχαν σκεφτεί ποτέ ότι το παιδί τους θα χαρακτηριζόταν “τρομοκράτης” επειδή πήγε σε μία πορεία! Μήπως να το ξανασκεφτόσαστε; Μήπως εμείς πρέπει να βάλουμε τέλος στην ασυδοσία όλων αυτών…;
Όσο για σας, κύριοι της ελληνικής “δικαιοσύνης”, πρέπει να καταλάβετε ότι δεν είναι τόσο επικίνδυνος για την κοινωνία κάποιος που σπάει ένα παρμπρίζ ή (έστω) ρίχνει μία μολότωφ… Ούτε ένας φουκαράς που δε μπορεί να αποπληρώσει κάποιο χρέος και το κάνει επειδή αδυνατεί να ανταπεξέλθει. Οι επικίνδυνοι είστε εσείς και οι “προστατευόμενοί” σας… Και τείνετε να καταστείτε πιο επικίνδυνοι και από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Διότι τα εγκλήματα του “λευκού κολλάρου” διαφθείρουν όλη τη δομή της κοινωνίας…
απο:http://bloggingvsmanipulation.wordpress.com/2009/08/16/e%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7/
No comments:
Post a Comment