Από την καρδιά της κερκίδας (52)

Από την καρδιά της κερκίδας (52)
Θα ‘μουν ,δεν θα ‘μουν 10 χρονών,όταν κατάφερα τον πατέρα μου να πάμε σε ένα ματς με αντίπαλο τον Παναθηναικό στο Γεντί Κουλέ.Ως τότε,συνηθίζαμε να πηγαίνουμε σε αγώνες με αντιπάλους τους «μικρούς»,όπου είναι πιο ήρεμα τα πράγματα.Ομαδάρα τότε ο ΟΦΗ,έχει γίνει τετριμμένη πια η φράση, «τότε χάνανε από το αεροδρόμιο.»
Ακόμη κι οι άλλες ομάδες του ΠΟΚ,ΑΕΚ κι Ολυμπιακός,γνώριζαν οδυνηρές ήττες στα Καμίνια.Οι πράσινοι όμως όχι.Σε εκείνο το ματς,θυμάμαι,παρ ‘όλο που η ομάδα «πετούσε»σε όλα τα άλλα ,εμφανίσθηκε αγνώριστη κι έχασε με κατεβασμένα χέρια
0-2.
Στο δρόμο για το σπίτι,πήρα τις εξηγήσεις.Αυτές που ήξεραν όλοι οι Κρήτες φίλαθλοι,αλλα ποτέ δεν ακούγοταν στα λιγοστά τότε ΜΜΕ,ποτέ δεν λέγοταν από επίσημα χείλη.
Αργότερα,στα γυμνασιακά χρόνια θα μείνει αξέχαστη η εικόνα του Γ.Σαμαρά να ανηφορίζει για την Παιανία και τον ΠΑΟ με δάκρυα στα μάτια,ύστερα από ένα μήνα έντονης φημολογίας.
Συνέβαιναν αυτά τα χρόνια τόσα πολλά.Όλα είχαν ένα κοινό παρονομαστή.
Η οικογένεια Βαρδινογιάννη κατείχε και τις δύο ομάδες.Ήταν η απάντηση για όλες τις απορίες.
Έτσι ,έβλεπα συμμαθητές που μέχρι να αντιληφθούν τις σχέσεις ΟΦΗ-Παναθηναικού,υποστήριζαν τον ΟΦΗ,να μετατρέπονται σε φίλους του ΠΑΟ,διαλέγοντας τον εύκολο δρόμο.Η δικαιολογία ήταν «αφού είναι το ίδιο».
Άλλοι πάλι,έμεναν σταθεροί στην υποστήριξη της ομάδας της Κρήτης,ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα καταφέρει ο Όμιλος να σταθεί στα πόδια του.Ότι θα σταματήσουν οι καλύτεροι του ποδοσφαιριστές να «μεταγγράφονται»στο άλλο μαγαζί των μεγαλομετόχων,ότι θα πάψει να υπάρχει ένα θολό τοπίο στο ιδιοκτησιακό και διοικητικό γίγνεσθαι του συλλόγου.
Με αυτούς,κάναμε ατελείωτες συζητήσεις,ονειρευόμαστε τι μπορεί να πετύχει ένας ελεύθερος ΟΦΗ.Ένας ΟΦΗ που θα εκπροσωπεί όλη την Κρήτη,που θα βοηθάει κι θα βοηθιέται από το Κρητικό ποδόσφαιρο.Που θα είναι αντάξιος πρεσβευτής της Κρήτης σε κάθε επίπεδο.
Όταν μάλιστα ο Νίκος Μαχλάς έπερνε μεταγγραφή πρώτα για την Φίτεσε κι ύστερα για τον Άγιαξ,έγινε κρυφή ελπίδα όλων.Ο Νίκος θα πάρει την ομάδα όταν αποσυρθεί κι θα την κάνει μεγάλη.Πιο μεγάλη κι από τις ένδοξες μέρες που σκιάζοταν από το ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Και να που οι ελπίδες έγιναν πραγματικότητα.Όχι δεν είναι όνειρο.
Σε μια σημαδιακή ημερομηνία,23 Ιουλιου του ΄74 ήταν όταν έπεφτε το καθεστώς το συνταγματαρχών,ανοίγοντας το δρόμο για την επιστροφή της Δημοκρατίας στη χώρα.
Τριανταπέντε χρόνια μετά,ο λαός του ΟΦΗ αυτή τη φορά ,με πορείες, συλλαλητήρια,με διαμαρτυρίες εντός κι εκτός γηπέδων, έσπαγε το γύψο που είχε αγκιλώσει τον περήφανο Όμιλο.
Με μπροστάρη τον Νίκο Μαχλά πρώτα,τον δήμαρχο Ηρακλείου στη συνέχεια,-που μήνες φωνάζαμε μέσα από τη στήλη οτι οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες-κατάφερε κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο.
Φυσάει άλλος αέρας πια στη πόλη .Αέρας ελευθερίας.
Κι αν η γενιά μας ,οι 20-30ρηδες ,δεν γνώρισε κακουχίες,πολέμους κι δικτατορίες,έδειξε ότι ξέρει να αγωνίζεται.Για το σωστό και το δίκαιο.Για τα όνειρα και το μέλλον μας.
Ετσι οφείλουμε να πορευθούμε στη ζωή μας πλέον.Οι αγώνες για την ανεξαρτησία του ΟΦΗ το φωτεινό παράδειγμα που θα μας ακουλουθεί…
Ταυρομάχος