Από την καρδιά της κερκίδας (51)

Από την καρδιά της κερκίδας (51)
Το άρθρο γράφεται λίγες ώρες πριν να εκπνεύσει η προθεσμία για την απάντηση του προέδρου του ΟΦΗ στην πρόταση του δημάρχου κ.Κουράκη.
Όπως είναι ευνόητο,τα χέρια κάπου κάπου τρέμουν,το κλιματιστικό του γραφείου δεν είναι ικανό να σταματήσει τον ιδρώτα,τα συναισθήματα είναι ανάμικτα.
Χαρά,αγαλίαση,ευτυχία από τη μία,με την ελπίδα ,τις ευχές και τις προσευχές να τελειώσει σωστά το θέμα ,είναι τα συναισθήματα των Ομιλιτών ,αυτό το καλοκαίρι.
Από την άλλη,σε περίπτωση που η απάντηση Βατσινά είναι αρνητική , μετατρέπονται σε οργή,θυμό,μίσος για αυτόν,ή αυτούς , που θέλουν να καταστρέψουν τον περήφανο Όμιλο.
Ακόμη και τα προβλήματα που έχει επιφέρει η περιβόητη οικονομική κρίση έχουν πέρασει σε δεύτερη μοίρα,πίσω από το θέμα του ΟΦΗ.Αν η απάντηση είναι θετική,το χα ξαναγραψεί πριν λίγο καιρό,μα θα το επαναλάβω.Ο ουρανός θα γίνει πιο καθαρός,ο ήλιος πιο φωτεινός,μια καινούργια ,καλύτερη μέρα θα ανατίλλει στη Κρήτη.
Ας ελπίσουμε λοιπόν η σημερινή συγκέντρωση των Ομιλίτων στη πλ.Ελευθερίας,-ω!μα τι σοφός ήταν εκείνος που πρότινε να ονομαστεί η μεγαλύτερη πλατεία του ανέκαθεν δημοκρατικού Κάστρου με το όνομα Ελευθερία!!!!-,θα είναι για χαρές και πανυγήρια,ετσι όπως θα είναι πάντα οι επόμενες μέρες στον Όμιλο αν τελικά η απάντηση Βατσινά είναι θετική.
Δεν θέλω καν να σκεύτομαι πια το ενδεχόμενο αρνητικής απάντησης…
Γι αυτό ,επειδή βρισκόμαστε στην ύστατη ωρα,αντί να συνεχίσω να περιαυτολογώ θα παραθέσω ένα ποίημα του Τ.Λειβαδίτη,αφιερωμένο σε όλους τους Ομιλίτες,ειδικά σε όλα εκείνα τα παιδιά των συνδέσμων ,που τόσα χρόνια μάχονται για την ανεξαρτησία.Στους φίλους που χάσαμε,το Θοδωρή,τον Σταύρο,τον Αλέξη,το Κωστή και τόσους άλλους, μα πιο πολύ ,στη μνήμη του μεγαλύτερου Ομιλίτη,του Ν.Ξυλούρη,που το ήθος και η λεβεντιά του θα είναι πάντα το φωτεινό μονοπάτι γι όλους που θέλουν να λέγονται Κρητικοί,όχι γιατί απλώς γεννήθηκαν σε αυτόν τον αγιασμένο τόπο.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!