Από την καρδιά της κερκίδας (13)

Όλα τα προηγούμενα άρθρα αναλώθηκαν στην κριτική όλων όσων συμβαίνουν στον ΟΦΗ τα τελευταία χρόνια, καθιστώντας την ομάδα αδύναμη και υποχείριο των γνωστών συμφερόντων.
Σήμερα, θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε την άποψή μας εντός λίγων γραμμών για το τι θα μπορούσε, ή μάλλον τι θα έπρεπε να γίνει στον ΟΦΗ ώστε να γίνει ξανά η μεγάλη ομάδα που μάθαμε στις δεκαετίες του ’80-‘90, και ακόμη μεγαλύτερη, αφού όπως έχουμε δει το παρόν ιδιοκτησιακό καθεστώς ίσως στέρησε το κάτι παραπάνω, σίγουρα φρέναρε την πορεία αυτής της ομάδας που στις προηγούμενες δεκαετίες δέσποζε στις υψηλές θέσεις του πρωταθλήματος, υποσκελίζοντας συχνά τους μεγάλους.
Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που καταρχήν το ιδιοκτησιακό καθεστώς αλλά και γενικότερα οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου φρόντισαν να «βγάλουν από τη μέση» έναν ανατέλλων επίδοξο αντίπαλο.
Αυτά που θα αναφερθούν βέβαια σήμερα δεν είναι παρά μόνο ένα μικρό κομμάτι όσων έπρεπε να συμβαίνουν στον ΟΦΗ ώστε να αποτελεί ένα υπολογίσιμο αντίπαλο για κάθε ομάδα.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το αγωνιστικό κομμάτι. Μια καλή ομάδα οφείλει να έχει ένα κορμό βασικών ποδοσφαιριστών που θα αγωνίζονται κάμποσα χρόνια μαζί, που θα γνωρίζει ο ένας το παιχνίδι του άλλου. Εφόσον αυτοί θα προέρχονται από τα σπλάχνα του συλλόγου, ακόμη καλύτερα. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των μεγάλων ομάδων της Ευρώπης, που παρόλο που ξοδεύουν απίστευτα ποσά για μεταγραφές, οι γηγενείς ποδοσφαιριστές είναι η ραχοκοκαλιά τους. Άλλωστε οι καλές ομάδες χτίζονται, δεν αγοράζονται.
Αν ο ΟΦΗ είχε εκμεταλλευτεί τόσα χρόνια τις ακαδημίες του στο έπακρο, θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη μοίρα τώρα. Γι αυτό η διάλυση του ΟΦΗ ‘94 αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Αλήθεια πόσοι ποδοσφαιριστές θα μπορούσαν να είχαν ξεπεταχτεί από τον ΟΦΗ ’94, αν δεν έπρεπε να παίζουν τα «παιδιά της Παιανίας»;
Θυμόμαστε άλλωστε παλιότερα ότι υπήρχε ο βασικός κορμός που φρόντιζε οι «ρούκις» να ενταχθούν εύκολα στην ομάδα. Έτσι όταν έκαναν ντεμπούτο ο Δερμιτζάκης κι ο Σταυρακάκης, υπήρχε ο Νιόπλιας, ο Μαρινάκης, ο Χανιωτάκης, ο Σαμαράς να βοηθήσουν στην προσαρμογή τους. Σημερα πως θα ενταχτεί ένα νέο παιδί στην ομάδα, όταν πρώτα από όλα κάθε ματς είναι με το πιστόλι στον κρόταφο;
Φυσικά μια ομάδα δεν μπορεί να στηριχτεί 100% στις ακαδημίες της, εκτός κι αν είναι ο Άγιαξ των 90s του Φαν Γκάαλ. Όμως αυτό είναι η εξαίρεση του κανόνα.
Όταν μάλιστα δεν υπάρχουν απεριόριστα ποσά για μεταγραφές, τι κάνεις; Ένα όνομα μου έρχεται στο μυαλό, που δίνει την απάντηση στο ερώτημά μας. Ρόλαντ Γκόμεζ.
Αν θυμάστε, είχε πάει να δοκιμαστεί σε μια προετοιμασία στην Ολλανδία, από κάποιον φίλο του… Ολλανδού! Τον είχε πάρει ο ΟΦΗ πολύ φθηνά. Σωστό σκάουτινγκ λοιπόν είναι η απάντηση, που όταν συμβαίνει σωστά και οργανωμένα, τα παραδείγματα μπορεί να είναι εκθαμβωτικά. Λέγοντας τη λέξη σκάουτινγκ, αμέσως το μυαλό μου πάει στην Χόφενχαϊμ, πρωτοπόρο της φετινής Μπουντεσλίγκα. Ομάδα ενός χωριού 3000 κατοίκων, που οφείλει την επιτυχία της στην τεχνοκρατική δουλειά που γίνεται, ιδιαίτερα στον τομέα του σκάουτινγκ. Ιδιαίτερα στην εποχή της πληροφορίας που ζούμε και τα πάντα είναι ευκολότερα. Φανταστείτε ότι ο ΟΦΗ ήταν πρωτοπόρος σε αυτόν τομέα 10ετιες πριν, όταν έβρισκε λογής λογής κελεπούρια από τις Σέρρες έως την …Αφρική. Τώρα δεν λειτουργεί το σκάουτινγκ ούτε καν στην Κρήτη και βάζει ο πρόεδρος αγγελίες…
Γ ια να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται κάποιος προπονητής που θα πρέπει να μείνει για χρόνια στον πάγκο του ΟΦΗ. Μα αυτός υπάρχει, τέλει εν αναμονή ίσως, αφού περιμένει, θέλει να αλλάξουν τα πράγματα στον ΟΦΗ για να αναλάβει. Αυτό δεν είχε πει ο «Κόκος» στην τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση στην ΚΡΗΤΗTV;
El Matador