Από την καρδιά της κερκίδας (49)

Από την καρδιά της κερκίδας (49)
Μπορεί να μην έχουν πέσει ακόμη οι υπογραφές για την μεταβίβαση του μάνατζμεντ στον Νίκο Μαχλά,όμως όλα δείχνουν ότι είναι θέμα χρόνου, ώστε ο ΟΦΗ να γυρίσει ι σελίδα.
Ένα τεράστιο βήμα για την απαγκίστρωση της ομάδας από το αμαρτωλό καθεστώς της πολυιδιοκτησίας είναι έτοιμο να γίνει,κάτι που έχει γεμίσει ευφορία τους πολυάριθμους φίλους της ομάδας,που κοιτούν ,μετά από πολλά χρόνια ,το μέλλον της ομάδας αισιόδοξα.
Η παρουσία του Νίκου Μαχλά είναι καταλύτης για την επίτευξη ενός στόχου,που αποτελεί ορόσημο για τον κόσμο επί σειρά ετών.Ο ίδιος έχει φροντίσει με τις κινήσεις του ,να σβήσει και την παραμικρή αμφιβολία .Ήδη έχει φροντίσει να συναντηθεί δύο φορές με στελέχη του συνδεσμιακού κινήματος,κάτι πρωτόγνορο,όχι μόνο για τα δεδομένα του ΟΦΗ,αλλά κάθε ομάδας στην Ελλάδα.
Με την ευθύτητα του χαρακτήρα του έχει κερδίσει και τους πιο δύσπιστους φιλάθλους,δείχνοντας ότι είναι ένα κομμάτι του ΟΦΗ, που θα παλέψει να ξαναφέρει τον Όμιλο στα επίπεδα που αρμόζουν στο όνομα,την ιστορία και τον κόσμο της ομάδας.
Ο κόσμος του ΟΦΗ,καλείτε πλέον να στηρίξει ψυχικά και υλικά την προσπάθεια του Νικόλα,να αποδείξει ότι δικαίως τόσα χρόνια φώναζε ,μάχοταν για την απαγκίστρωση της ομάδας από το αμαρτωλό ιδιοκτησιακό καθεστώς,αφού ο Όμιλος μπορεί να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις για να σταθεί στα πόδια του.
Αναμένεται λοιπόν να υπερκαλυφθεί ο στόχος των 5000 διαρκείας,σε σήμειο τέτοιο ώστε αν θέλει να παρακουλουθήσει καποιος ένα ματς ,ενώ δεν διαθέτει εισητήριο διαρκείας,θα πρέπει να περιμένει για ώρες στην ουρά,κι αν σταθεί τυχερός θα προλάβει το «μαγικό χαρτάκι»,για να θυμηθούμε ένα προσωνύμιο της δεκαετίας του 80 για τα εισητήρια του ΟΦΗ.
Η επιστροφή στο Γεντί Κουλέ άλλωστε ,σε ένα γήπεδο που επιτρέπει στον φίλαθλο να ζήσει πιο έντονα και πιο θερμά ένα ποδοσφαιρικό ματς,αποτελεί έναν ακόμη «κράχτη» για την αγορά εισητηρίου διαρκείας.Ταυτόχρονα, προσφέρει την άμεση οικονομική στήριξη ,ενώ είναι μια ανοιχτή πρό(σ)κληση προς χορηγούς και επενδυτές για την αυριανή μέρα στον ΟΦΗ.
Οι κινήσεις του Νικου Μαχλά,εξάλλου, ήδη κοιτούν προς το μέλλον.Αναμένεται να αναλάβει προπονητής ,ο Νικόδημος Παπαβασιλείου,ένας πρώην ποδοσφαιρστής της ομάδας που συναισθάνεται το βάρος της φανέλας του ΟΦΗ που η προπονητική καριέρα του έχει επιδείξει την ανάδειξη αρκετών ταλέντων.Άλλωστε ο κόσμος του ΟΦΗ,έχει αποδειχτεί ότι προτιμά την ανάδειξη ταλέντων και την στελέχωση της ομάδας από Κρητικούς ποδοσφαιριστές παρά τις τρανταχτές μεταγγραφές που ισως αποδειχτούν «φούσκα» μέσα στο γήπεδο .
Αν μάλιστα επιτευχθεί άλλη μια επιστρΟΦΗ,αυτή του Μύρωνα Σηφάκη,ενός άνθρωπου που έχει γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ΟΦΗ,τόσο σαν ποδοσφαιριστής,όσο και σαν προπονητής,τότε το μέλλον φαντάζει όχι απλά ευοίωνο,ρόδινο.
Ταυρομάχος

Ruben Rochina,κρατειστε το ονομα ...

Η Ρεαλ σκορπαει τα εκκατομυρια μπας και κανει ποτε της ενα τρεμπλ,στη Βαρκελωνη βγαζουν παιχταραδες απο τις ακαδημιες.Ρουμπεν Ροτσινα το ονομα του νεου εκκολαπτομενου σουπερ-σταρ της Μπαρτσελονα,πολυ συντομα θα τον θαυμαζουμε σε μεγαλα ματς.Γιατι εμεις εδω κανουμε scoutinggg.Aς ειναι καλα και τα τσακαλια του
www.sobrero.gr ,για να λεμε και του στραβου το δικαιο.

Από την καρδιά της κερκίδας (48)

Καθώς περιμένουμε την ανακοίνωση για το χαρμόσυνο γεγονός της αποχώρησης του Φ.Βατσινά από την παε ΟΦΗ,με τον Νίκο Μαχλά να ηγείται μιας νέας εποχής για την ιστορική ομάδα της Κρήτης θα σταθούμε σε μια συνέντευξη του πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας,άλλοτε διεθνή με την Εθνική Ελπίδων Β.Πλουσή.
Ο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής ,προερχόμενος από τις ακαδημίες του ΟΦΗ,είπε για την κατάσταση στην ομάδα τα προηγούμενα χρόνια «Έχω κάποια πικρία γιατί δεν με στήριξαν. Πήρα ευκαιρίες αλλά λόγω των τραυματισμών δεν καθιερώθηκα. Ο κύριος Βατσινάς με ανάγκασε να φύγω από τον ΟΦΗ. Με απειλούσε ότι θα με πάει στην β΄ ομάδα και ότι θα με διώξει. Τελικά την τελευταία ημέρα των μεταγραφών μου είπε να φύγω από την ομάδα. Ο κύριος Βατσινάς κατέστρεψε αρκετά παιδιά από τα φυτώρια της ομάδας στερώντας τους την ευκαιρία να παίξουν στην μεγάλη ομάδα και μέσα σε αυτούς πιστεύω ότι είμαι και εγώ».
Εμένα μου αρέσει να λέω την αλήθεια. Πόσοι νεαροί παίκτες είναι στον ΟΦΗ; Μόνο ο Κασμερίδης είναι στην ομάδα. Περίμενα από την διοίκηση να με στηρίξει και εγώ έφυγα από την ομάδα όταν ήταν προπονητής ο κύριος Παράσχος. Βέβαια η ομάδα δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση και δεν μπορούσε να εμπιστευτεί νεαρούς ποδοσφαιριστές. Όμως πιστεύω πως στον ΟΦΗ δεν είχαν πλάνο για να εκμεταλλευτούν τους νεαρούς ποδοσφαιριστές αλλά προτίμησαν να πάρουν ξένους ποδοσφαιριστές. Όταν ήρθε ο κύριος Στράκα μας κάλεσαν σε μια προπόνηση και το έμπειρο μάτι του προπονητή ότι δεν κάνουμε για τον ΟΦΗ».
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν,που επί τέσσερα χρόνια που ο Φ.Βατσινάς «ηγούνταν»της παε ,ούτε ένας ποδοσφαιριστής δεν προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα.Ο Πλουσής,ο Μιχελακάκης κ.α, πήραν ευκαιρίες από τον Ρ.Μάουρερ,όμως μαζί με τον Γερμανό προπονητή ,τελείωσαν κι αυτές.Όσο για τον Κασμερίδη ,αποτελεί παράδειγμα υπομονής ,με όσα έχει τραβήξει ,με τις αφίξεις δανεικών τερματοφυλάκων,αμφίβολου ποιότητας,ίσως επειδή ήταν το αγαπημένο παιδί της κερκίδας,ενώ ταυτόχρονα ένας από τους πιο ελπιδοφόρους Έλληνες τερματοφύλακες.
Ο μόνος ίσως ποδοσφαιριστής που προωθήθηκε είναι ο Μονιάκης,όμως κι αυτός δεν προέρχεται από τις ακδημίες του ΟΦΗ.Ήταν μάλιστα η αφορμή,άθελα του βέβαια,να χάσει ο ΟΦΗ ,τον Κοτσιανικούλη,αφού η διοίκηση του συμπολίτη ενήργησε προς το συμφέρον της ομάδας τους μεν,κάπως εκδικητικά δε.
Χωρίς να αποτελεί μομφή αυτό για την διοίκηση του συμπολίτη.
Μομφή αποτελεί για τον Φ.Βατσινά,που επί 4 χρόνια βρίσκοταν στο λάκκο με τα λάθη,εσκεμμένα η μη ,ο κόσμος έχει βγάλει τα συμπεράσματα του.
Ένα έγκλημα διαρκείας συνέβαινε στον ΟΦΗ , άρχισε με την διάλυση του ΟΦΗ 94 και συνεχίζοταν ως σήμερα.
Από την άλλη,ας ξαναθυμηθούμε το παράδειγμα της Μπαρτσελόνα,όταν στην αποστολή για τον τελικό της Ρώμης υπήρχαν 10 γηγενείς ποδοσφαιριστές.
Γι αυτόν τον λόγο,αλλά και για εκατοντάδες άλλους ,δεν πρέπει να υπάρχει κανένας που υπήρξε συννένοχος στα συνεχιζόμενα εγκλήματα του παρελθόντος στην νεα εποχή στον ΟΦΗ.
Ταυρομάχος
Υγ.Σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια,στις 21/6 η Κρήτη πανυγήριζε για την κατάκτηση του κυπέλου από τον ΟΦΗ.Ελπίζουμε,ότι σύντομα,θα έχουμε νέα πανυγήρια,με τη επίσημη ανακοίνωση της έναρξης της εποχής Μαχλά για τον ΟΦΗ.

Xainides!!!!

object width="425" height="344">

Από την καρδιά της κερκίδας (47)

Από την καρδιά της κερκίδας (47)
Επιτέλους μια ηλιαχτίδα φωτός για τον κόσμο του ΟΦΗ που περιμένει το πέρας των διαπραγματεύσεων Μαχλά-Βατσινά με θετική κατάληξη για τον μεγάλο αρχηγό και την ομάδα.
Ο κ.Βατσινάς φαίνεται να κατάλαβε καλά ότι με αυτόν στο τιμόνι η ομάδα θα βαδίσει σε ακόμη σκοτεινότερα στενά και αποφάσισε να αποχωρήσει.Βέβαια για να γίνει αυτό θα πρέπει να γίνουν όλα σύννομα,καθαρά και χωρίς «ψιλά γράμματα».
Ήδη μοιάζει να βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων και αν όλα πάνε καλά πολύ σύντομα θα πανυγηρίζουμε για την Ανάσταση του Όμιλου.
Ο κόσμος έδειξε από την αρχά ότι όχι απλά στηρίζει τον Νίκο Μαχλά,είναι ο πυλώνας για να σταθεί η προσπάθεια του.
Βέβαια,ο Μαχλάς θα πρέπει να πάρει όλες τις εγγυήσεις από τον Φ.Βατσινά και τους μεγαλομέτοχους της ομάδας για την οριστική απεμπλοκή τους από το ιδιοκτησιακό καθεστώς της παε ΟΦΗ,είτε άμεσα,είτε σε ένα ορισμένο βραχύ χρονικό διάστημα.
Θα πρέπειο Φ.Βατσινάς να τηρήσει τις δεσμεύσεις που έδωσε στην τελευταία συνέντευξη τύπου,να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησε και να αποχωρήσει,ώστε να επουλωθούν οι πληγές που έχει υποστεί επί σειρά ετών ο Όμιλος.
Είναι καιρός πια να γίνει ο Ο.Φ.Η π.ραγματικά αυτό που δηλώνει το όνομα του,Όμιλος Φιλάθλων Ηρακλείου Κρήτης.
Είναι σίγουρο ότι από κει και πέρα,θα τύχει της στήριξης όλων των Κρητών της Οικουμένης,ένας πραγματικός πρεσβευτής της λεβεντομάνας στα ποδοσφαιρικά δρώμενα.
Αυτή τη στιγμή όμως ,και όσο δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμη τίποτα οι φίλαθλοι της ομάδας κάθονται κυριολεκτικά σε αναμμένα κάρβουνα.Αδημονούν για την ευτυχή κατάληξη των διαπραγματεύσεων,πιστεύουν στην ακεραιότητα του Μαχλά ο οποίος την επαλήθευσε ακόμη μια φορά φροντίζοντας πριν ακόμη ολοκληρωθεί η συμφωνία να συναντήσει τους οργανωμένους οπαδούς,τους πιο πιστούς και φανατικούς από τους φιλάθλους του ΟΦΗ, ώστε να απαντήσει σε κάθε ερώτημα ,δείχνοντας ότι είναι ένας από αυτούς,ότι αυτό που θέλει κι ο ίδιος είναι η οριστική απαγκίστρωση της ομάδας από το αμαρτωλό ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Αυτό που θέλει ο κόσμος είναι να έρθουν επιτέλους οι καθαρές λύσεις στην παε ΟΦΗ,να απελευθερωθεί η ομάδα από τα δεσμά της και να γίνει παράδειγμα εντιμότητας και αξιοπρέπειας ώστε να δείξει την πραγματική δύναμη της.
Η παρουσία του Νίκου Μαχλά είναι το εχέγγυο γι αυτό ,έχει όλα τα φόντα για να γίνει ο ηγέτης του ΟΦΗ,η ώθηση για να γίνει ο ΟΦΗ ακόμη μεγαλύτερος από τα χρόνια που άκμαζε.
Είναι πολλά τα δεινά που έχει υποστεί ο ΟΦΗ τα τελευταία χρόνια όμως είναι καιρός πια να σταθεί στα πόδια του,να επουλώσει τις πληγές του και να κοιτάξει το μέλλον με αισιοδοξία.
Ας ελπίσουμε ότι οι ευχές και οι προσευχές των Ομιλιτών για τη λευτεριά θα πραγματοποιηθούν,να γίνει ο ουρανός πιο καθαρός,ο ήλιος πιο φωτεινός.Σαν κρητικό καλοκαίρι!
Ταυρομάχος

Ψηφίζουμε μονάρχη, όχι κόμμα

Πόσο θα θέλαμε άνθρωποι σαν το Χρήστο Γιανναρά να είχαν ενεργητική συμμετοχή στην πολιτική! Πόσο καλύτερα θα ήταν για όλους μας αν ο κύριος Γιανναράς συμμετείχε σε ένα νέο κόμμα και κατέβαινε στο στίβο της πολιτικής! Γνωρίζουμε δυστυχώς ότι κάτι τέτοιο αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός αφού ο κ. Γιανναράς μιλάει πάντοτε με τη γλώσσα της αλήθειας και εκφράζεται με γνώμονα το καλό της χώρας, είναι δηλαδή σε πλήρη αντίθεση με το κομματικό κατεστημένο.

Tου Χρηστου Γιανναρα

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, που σημαίνει: μοναρχία όχι συνταγματική, αλλά απόλυτη. Το Σύνταγμα το αλλάζει ο πρωθυπουργός κατά την ανεξέλεγκτη βούλησή του, αρκεί να διαθέτει 180 έδρες στη Βουλή – το είδαμε στην πράξη το 1985. Αν δεν μπορεί να επέμβει και στο Σύνταγμα, αξιοποιεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο απεριόριστο της πρωθυπουργικής μοναρχίας.

Δεν δεσμεύεται από κανέναν όρο εσωκομματικού δημοκρατικού ελέγχου. Χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να επιβάλει όποια σύνθεση της κυβέρνησης θέλει – έστω και με κραυγαλέα ανίκανους ή προκλητικά φαύλους υπουργούς. Σπάνια (και για λόγους εντυπώσεων) επιτρέπει στους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδησιν» – τους νόμους που τον εξυπηρετούν τους ψηφίζουν οι βουλευτές έστω και «παρά συνείδησιν», σαν ανέγνωμα πιόνια. Ελέγχει τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων του κόμματός του, γεγονός που τον καθιστά αδιαμφισβήτητο σατράπη με αυλή κολάκων και λακέδων. Μαγειρεύει και επιβάλλει εκλογικούς νόμους προσαρμοσμένους σε επικαιρικές διευκολύνσεις της επανεκλογής του, αποφασίζει, με ιδιοτελή και μόνο κριτήρια, πότε θα διενεργηθούν εκλογές. Διορίζει τις ηγεσίες της Δικαιοσύνης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας, όλων των Δημόσιων Οργανισμών, τους προέδρους και τους διευθύνοντες συμβούλους όλων των κρατικών εταιρειών. Ορίζει όλες τις υποψηφιότητες νομαρχών και δημάρχων του κόμματός του σε ολόκληρη τη χώρα και, βέβαια, τους ευρωβουλευτές του. Επιλέγει και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον επιβάλλει με την κοπαδιασμένη κοινοβουλευτική του πλειοψηφία ή τον παζαρεύει, υπό την απειλή εκλογών, εξευτελίζοντας τον θεσμό.

Με αυτά τα δεδομένα ο λαός δεν ψηφίζει κόμμα στις εκλογές, ψηφίζει απόλυτο μονάρχη. Σήμερα αυτή η επιλογή δεσμεύεται και από συγκεκριμένες δυναστείες: Οι υποψήφιοι έχουν διαδοχή εξ αίματος από οίκους και πατριές διαλαμψάντων μοναρχών στην προσχηματική και κατ’ επίφασιν «δημοκρατία» μας. Καμιά πολιτική προσωπικότητα, οποιωνδήποτε προσόντων, δεν μπορεί να αντιταχθεί στους κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες των δύο κομματικών σατραπειών που διεκδικούν την πρωθυπουργική μοναρχία.

Η χώρα σήμερα έχει παγιδευτεί σε πολιτικό αδιέξοδο, γιατί οι πολίτες οφείλουν να επιλέξουν απόλυτο μονάρχη ανάμεσα σε δύο άκρως προβληματικούς δελφίνους. Η δέσμευση στη διλημματική επιλογή καθορίζει τους δείκτες υπανάπτυξης της ελλαδικής κοινωνίας: Σύμφωνα με τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις το 62% των ψηφοφόρων είναι έτοιμο να δώσει την ψήφο του και πάλι στις δύο κομματικές σατραπείες, στους άκρως προβληματικούς, αλλά κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες τους. Και από αυτή την πλειοψηφία των ψηφοφόρων το μέγιστο ποσοστό (60%) αιτιολογεί την πρόθεση της ψήφου του επικαλούμενο μόνο τον εθισμό – δηλώνει, δίχως αιδώ ή λύπην, ότι ψηφίζει πάντοτε σταθερά μία από τις δύο εκδοχές απόλυτης μοναρχίας χωρίς κριτική επανεκτίμηση της προτίμησής του («Κ» 23.5.2009).

Εφιαλτική υπανάπτυξη, ανατριχιαστική απερισκεψία ή ασυνείδητη και ενστικτώδης, όμως «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης; Η λευκή ψήφος δεν υπονομεύει, ευνοεί τον διπολισμό και τρίτη κομματική επιλογή για τον νοήμονα ψηφοφόρο δεν υπάρχει. Τα μικρά κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν πολιτική σοβαρότητα, είναι μετερίζια ουτοπικών φιλοδοξιών ή αρρωστημένης δημοσιολαγνείας πολιτευτών, φυγάδων από τα δυναστικά ποιμνιοστάσια. Δεν υπάρχει μικρό κόμμα που να κυοφορεί ρεαλιστικές προϋποθέσεις ανατροπής του θεσμικά κατεστημένου διπολισμού, των φεουδαρχών που εκ περιτροπής καταληστεύουν και ρημάζουν τη χώρα.

Τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς γραδάρουν τον βυθό της πολιτικής και παιδευτικής μας υπανάπτυξης. Το ένα, το τάχα και «εκσυγχρονιστικό» έχει μεταλλάξει τα κοινωνιοκεντρικά οράματα της Αριστεράς σε συντεχνιακό καμουφλάζ αδίστακτου καριερισμού, ωμού ατομοκεντρισμού συμφερόντων – υιοθετεί τη βία και τον γκανγκστερικό εκβιασμό σαν όπλα δήθεν «κοινωνικής πάλης», ενώ πρακτορεύει απροκάλυπτα στην ελληνική κοινωνία τον νεοταξικό εθνομηδενισμό. Το άλλο, το «συντηρητικό» κόμμα, έχει επιλέξει τη φυγή στο παράλογο, στο εξωπραγματικό: ζει στο αστρικό νεφέλωμα νοσταλγίας του Σταλινισμού, συνθηματολογεί στοχεύοντας σε παραισθησιογόνα τεχνητής αναβίωσης του σοβιετικού «παραδείσου». Πρέπει να έχει κανείς σοβαρό πρόβλημα απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα για να ψηφίσει ένα από τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς στην Ελλάδα σήμερα.

Υποδηλώνει λοιπόν ενστικτώδη, αλλά «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης το 62% των πολιτών που εμμένουν στον διπολισμό; Είπαμε ότι πρόκειται σαφέστατα για επιλογή μονάρχη, όχι επιλογή κόμματος ή πολιτικής ή κοινωνικού στόχου. Και το δίλημμα εντοπίζεται σε δύο δελφίνους με πολλά κοινά γνωρίσματα και κάποιες δευτερεύουσες διαφορές:

Και οι δύο δεν χρειάστηκε να παλαίψουν ποτέ για τίποτα στη ζωή τους: Δεν κρίθηκαν στον επαγγελματικό - κοινωνικό στίβο προτού φιλοδοξήσουν να διαχειριστούν τα κοινά. Κάθε μέρα που ξημερώνει ξυπνούν ξέροντας ότι τους έτυχε ο πρώτος λαχνός του λαχείου. Η δυναμική της ανέλιξής τους βασίζεται στο οικογενειακό τους όνομα και μόνο.

Επομένως είναι και εξαιρετικά δύσκολο να έχουν φίλους, σχεδόν αδύνατο να ακούσουν ειλικρινή, ρεαλιστική κριτική. Εζησαν και ζουν στη γυάλα του οικογενειακού τους ονόματος, δεν έχουν ζυμωθεί με την κοινωνία. Γι’ αυτό και δεν ξέρουν να εντοπίζουν ανθρώπινη ποιότητα. Βασίζονται σε συγκυριακά «φιλαράκια», σε ρηχόμυαλους συγγενείς.

Στην πολιτική τους διαδρομή έχουν κοινό το στίγμα της αποτυχίας: Ο ένας χρημάτισε υπουργός παροιμιώδους ανεπάρκειας, ο άλλος πρωθυπουργός ανεπανάληπτης ατολμίας και ραστώνης. Ως κομματικοί αρχηγοί δεν έχουν δώσει το παραμικρό δείγμα δημιουργικής φαντασίας, σθένους για να τολμήσουν τομές, να πρωτοτυπήσουν, να διακινδυνεύσουν γόνιμες ανατροπές.

Είναι και οι δύο εξίσου ενδοτικοί στο ψεύδος: Ο ένας αυτοχαρακτηρίζεται «σοσιαλιστής» (ύψιστε Θεέ!), ο άλλος, ο μνημειώδους ατολμίας, καυχάται συνεχώς για «μεταρρυθμίσεις»! Δεν επεξεργάστηκαν ούτε αποτόλμησαν ποτέ λύσεις των καίριων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, επαγγέλλονται συνεχώς «διαλόγους», συμβιβάζονται με ασήμαντες «βελτιώσεις», αναμηρυκάζουν καυχήσεις για το τίποτα. Η δημοκοπική τους ρητορική είναι αναξιοπρεπής ψευδολογία καλοχτενισμένη από μαστόρους της εξαπάτησης.

Διαφέρουν στα δευτερεύοντα: Ο ένας δεν διαθέτει παιδικά βιώματα πατρίδας στη χώρα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει και τα ελληνικά δεν είναι μητρική του γλώσσα – η εκφραστική αδεξιότητα τον εκθέτει. Μιμείται ύφος και χειρονομίες του πατέρα του, τον αδικεί και το παρουσιαστικό του: φιγούρα επαρχιακού γυμνασιάρχη περασμένων εποχών. Ο άλλος έχει σίγουρο ρητορικό ταλέντο, αλλά δείχνει να μην έχει αισθήματα, να μην τον αγγίζει τίποτα, να είναι όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Σαν να ασχολείται με την πολιτική όπως με το σκάκι, το μπριτζ ή το τάβλι. Από βαρεμάρα.

Αν είναι αυτές οι συντεταγμένες του διπολισμού, η ελληνική κοινωνία τον συντηρεί όχι από ενστικτώδη «σοφία» αυτοπροστασίας. Μόνο από απαιδευσία και υπανάπτυξη.


http://mavroseolous.blogspot.com/2009/05/blog-post_31.html

Στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία-Το μεγάλο ανέκδοτο

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε? Αν ισχύει το ρητό ότι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις τότε ναι πράγματι έχουμε δημοκρατία. Αν νομίζει κανείς στην Ελλάδα ότι σφετεριζόμενος το όνομα δημοκρατία αυτομάτως σημαίνει ότι και το πολίτευμα μας είναι δημοκρατικό είναι βαθιά νυχτωμένος. Ομοίως τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε όλες τις δικτατορίες στη Νότια Αμερική ως δημοκρατίες γιατί έτσι αυτοκαλούνται..

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Απαραίτητη και ΠΙΟ σημαντική προυπόθεση για τη λειτουργία της δημοκρατίας είναι η ύπαρξη σωστής παιδείας. Παιδείας που θα κάνει τους πολίτες σκεπτόμενους, για να είναι σε θέση να δια-λέγουν, να εκ-λέγουν δηλαδή τους άρχοντες οι οποίοι θα παίρνουν τις αποφάσεις που θα καθορίζουν το μέλλον τους. Θεμέλιος όμως λίθος της παιδείας είναι η γλώσσα. Γλώσσα ίσον σκέψη. Μία γλώσσα η οποία είναι πλούσια βοηθά τους ανθρώπους που τη χειρίζονται να σκέφτονται, να κρίνουν, να συλλογίζονται, να έχουν άποψη, να έχουν λόγο και πάνω από όλα να έχουν ΑΝΤΙ-λογο. Μία πλούσια γλώσσα βοηθά τον εγκέφαλο του ανθρώπου να δημιουργεί νοήματα, να πλάθει συνειρμούς, να έχει κριτική ικανότητα, να αναλύει και να συνθέτει και πάνω από όλα να έχει ΑΠΟΨΗ. Ρωτήστε ένα τρίχρονο παιδί να σας πει τη γνώμη του για την έξοδο από την οκονομική κρίση. Είναι αδύνατον να μπορέσει να έχει άποψη γιατί απλούστατα δεν έχει ακόμα μάθει να χειρίζεται τη γλώσσα, δεν έχει ακόμα δηλαδή κατακτήσει τα γλωσσικά εργαλεία που θα του ακονίσουν τη σκέψη του, δεν έχει ακόμα δηλαδή λόγω έλλειψης γλώσσας αποκτήσει ΑΠΟΨΗ.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, από τη μεταπολίτευση και μετά? Τα κόμματα κάνουν διαγωνισμό για το ποιό θα καταστρέψει περισσότερο τη γλώσσα μας. Η Ν.Δ αρχικά με την κατάργηση της καθαρευούσης, το ΠΑΣΟΚ αργότερα με την κατάργηση του πολυτονικού και στη συνέχεια και τα δύο κόμματα καθημερινώς και αδιαλείπτως εργάζονται για τον ευτελισμό και κατακρεούργημα της γλώσσας μας καταργόντας λεκτικούς τύπους, καταλήξεις, προθέσεις, πτώσεις, φωνές κλίσεως, και ένα σωρό δομικά στοιχεία της γλώσσας μας, προσπαθώντας λυσσωδώς να καταντήσουν τη γλώσσα ένα άμορφο νερόβραστο χυλό. Είμαστε η μοναδική χώρα που επεμβαίνει ωμά και χυδαία στη γλώσσα της. Η γλώσσα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που διαρκώς αυτο-αναπτύσσεται και αυτο-εξελίσσεται. Δεν επιδέχεται παρεμβάσεις γιατί έτσι αυτόματα περιορίζεται και ατροφεί. Στα Ομηρικά χρόνια υπήρχαν στην Ελλάδα διάφορες διάλεκτοι, η Ιωνική, η Δωρική, η Αιολική και άλλες. Η μαγεία των Ομηρικών επών είναι ότι ο Όμηρος χρησιμοποιεί όλες τις διαλέκτους θέλοντας να καταδείξει ότι όλες είναι εξίσου χρήσιμες και πλούσιες και ότι όλες μαζί συνθέτουν και τροφοδοτούν ατέρμονα την Ελληνική γλώσσα. Αν στην εποχή του Ομήρου ζούσε ο κ. Ράλλης της ΝΔ θα είχε καταργήσει όλες τις διαλέκτους πλήν μίας! Ομοίως αν ζούσε ο κ. Βερυβάκης του ΠΑΣΟΚ θα είχε καταργήσει τον τονισμό και τη μουσικότητα των λέξεων. Τόνοι τότε δεν υπήρχαν υπήρχε όμως τονισμός που γνώριζαν όλοι οι Έλληνες και που φρόντισαν εδώ και περίπου 2,000 χρόνια, μέχρι δηλαδή και πριν λίγα χρόνια, να διατηρήσουν στη γλώσσα μας οι Αλεξανδρινοί με τη χρήση του πολυτονικού. Που να ήξεραν τις 'αγαστές' προθέσεις των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ...
Γιατί όμως διαπράτουν αυτές τις βιοπραγίες τα κόμματα? Ποιος ο σκοπός τους? Προφανής. Φτωχαίνοντας τη γλώσσα οδηγούν σε ατροφία τη σκέψη μας. Έτσι δεν έχουν πια πολίτες ικανούς να κρίνουν αλλά άβουλα όντα τα οποία εύκολα καθοδηγούν και ποδηγετούν. Άρα για ποια δημοκρατία μιλάμε? Όταν δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε, να αποφασίσουμε για το μέλλον μας, για ποια δημοκρατία μιλάμε? Όταν σε όλους εμάς που καλούμαστε να αποφασίσουμε με την ψήφο μας, μας έχουν απαγορέψει να σκεπτόμαστε μετατρέποντας μας σε όχλο και πειθήνια όργανα τους, για ποια δημοκρατία μιλάμε? Για δημαγωγία ναι, για στυγνό εξουσιασμό ναι, για δημοκρατία όμως σε καμία περίπτωση. Η ψήφος μας έχει πάψει να αποτελεί δύναμη γιατί απλούστατα είναι κατευθυνόμενη και απόλυτα ελεγχόμενη. Ο αγώνας είναι προαποφασισμένος και ο διατητής πιασμένος...

Αν θέλουμε μπορούμε να συνεχίσουμε και άλλο το συλλογισμό μας για να αποδειχτεί το ήδη αυταπόδεικτο ότι στη Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία αν και εδώ να σταματούσαμε ήταν ήδη υπέρ του δέοντος αρκετό.

Αν αναλύσουμε τη λέξη δημοκρατία προκύπτει ότι ο δήμος, ο λαός δηλαδή κρατά την εξουσία, είναι δηλαδή αυτός που αποφασίζει για το μέλλον του... Όσο πάει και καλυτερεύει το ανέκδοτο...
Τι έχουμε όμως στην Ελλάδα? Όποτε έχουμε εκλογές είμαστε εγκλωβισμένοι στο να αποφασίσουμε μεταξύ 2 κομμάτων εξουσίας και 2-3 μικροτέρων κομμάτων. Όταν κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα αρπάξει την εξουσία η όποια 'δημοκρατία της μίας ημέρας' (Κυριακή των εκλογών) μόλις λαμβάνει τέλος. Ο λόγος? Διοτί οι βουλευτές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος κατά τη διάρκεια της θητείας τους δεν ψηφίζουν ΚΑΝΕΝΑ μα ΚΑΝΕΝΑ νομοσχέσιο κατά συνείδηση. Με άλλα λόγια δεν κάνουν τη δουλειά τους! Για την ακρίβεια κάνουν το εντελώς αντίθετο! Εμείς υποτίθεται τους ψηφίζουμε για να μας αντιπροσωπεύουν και να μας υπερασπίζονται αλλά αυτοί εκτελούν άνωθεν διαταγές! Όσο κακό, όσο ενάντια των πολιτών είναι. Θεωρείται μάλιστα επιτυχία όταν το κάθε κόμμα έχει τους βουλευτές του 'μαντρωμένους'. Δείχνει λέει πυγμή και δύναμη. Έτσι στη ουσία σε κάθε εκλογές δεν ψηφίζουμε τους αντιπροσώπους μας, αλλά αυτούς που θα λένε πάντα ναι σε οποιοδήποτε ανουσιούργημα σκεφτεί το κάθε κόμμα. Βέβαια πριν τις εκλογές ποτέ δεν λέγεται τι θα πράξει το κάθε κόμμα γιατί αν ελέγετο δεν θα έπαιρνε ούτε μία ψήφο... Έτσι για ποια εξουσία στο δήμο μιλάμε? Για δημοκρατία του ενός ναι, για δημοκρατία των συνεργατών του εκάστοτε πρωθυπουργού ναι, για δημοκρατία των πολιτών σε καμία περίπτωση. Για μοναρχία ή για ολιγαρχία σίγουρα.
Αν συνυπολογίσουμε ότι από τη στιγμή που ανήκουμε στην Ευρωπαική Ένωση οι αποφάσεις έρχονται από ακόμα πιο μακρυά τότε η όποια συζήτηση περί δημοκρατίας καταντά γελοία. Λαμβάνοντας δε υπόψιν ότι οι εκάστοτε άρχοντες είναι 'Ευρώδουλοι' και 'Ευρωλάγνοι' μη μπορώντας όχι μόνο να αρθρώσουν ανάστημα σε οποιαδήποτε διαταγή της ΕΕ αλλά ούτε άποψη δεν εκφέρουν, τότε πράγματι όποιος μιλά για δημοκρατία στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον αφελής.

Συνεχίζοντας, δημοκρατία σημαίνει στη θεωρία ότι κυβερνά η εκάστοτε πλειοψηφία. Ένα παιδάκι δημοτικού να ρωτήσεις τι είναι πλειοψηφία θα σου πει, ότι για να έχουμε σε 100 ανθρώπους πλειοψηφία σημαίνει οι 51 τουλάχιστον από αυτούς θα πρέπει να έχουν την ίδια γνώμη. Αν το αναγάγουμε τώρα σε ποσοστά, πλειοψηφία σημαίνει το 51% τουλάχιστον του εκλογικού σώματος να έχει ψηφίσει το ίδιο κόμμα. Τι συμβαίνει όμως στην Ελλάδα? Μπορεί να μας κυβερνήσει κόμμα με 37 ή 38%. Με λίγα λόγια το 38% μπορεί να επιβάλει τη γνώμη του στο υπόλοιπο 62%!!! Το 38% κυβερνά το 100%!!! Τουλάχιστον αυτό το 38% να αντιπροσωπευόταν από βουλευτές που ψηφίζουν κατά συνείδηση θα έκανε το παράλογο του όλου θέματος ελάχιστα πιο υποφερτό. Τουναντίον, το 38% εκλέγει κόμμα το οποίο περνά ότι απόφαση θέλει σε όλους εμάς! Αν αυτό δεν είναι για γέλια τότε τι είναι? Αν αυτό δεν είναι φασισμός τότε τι είναι? Αν αυτό δεν είναι κοροιδία αισχίστου είδους τότε τι είναι?

Κλείνοντας να υπενθυμίσω κάτι το οποίο ως συνήθως πέρασε στα ψιλά. Παραμονές εκλογών όλα τα κόμματα στη λυσσαλέα τους προσπάθεια να αποσπάσουν όσες περισσότερες ψήφους μπορούν, μας αποκαλούν ώριμους πολίτες που θα πάρουν τη σωστή απόφαση για το καλό του τόπου. Όταν ήταν να ψηφιστεί το αν θέλουμε ως χώρα το Ευρωσύνταγμα ήμασταν από τις λίγες χώρες που δεν πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα. Στην Ισπανία, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Ολλανδία αποφάσισαν οι ίδιοι οι πολίτες. Στην Ελλάδα όμως? Στην Ελλάδα αποφάσισε το κυβερνών κόμμα γιατί όπως ανέφερε, δεν είμαστε αρκετά ώριμοι ως πολίτες για να αποφασίσουμε αν πρέπει ή όχι να δεχτούμε το Ευρωσύνταγμα...

Είναι πράγματι ανατριχιαστικό το παραπάνω γεγονός. Από μόνο του επαληθεύει όλους τους παραπάνω συλλογισμόυς. Ένα κόμμα αποφάσισε με το γνωστό μάντρωμα, ένα κόμμα αποφάσισε έχοντας λιγότερο από 40% πλειοψηφία για την τύχη όλων ημών χωρίς καν να μας ρωτήσει! Και το πιο αστείο από όλα? Πράγματι παραδέχτηκε, χωρίς να το συνειδητοποιήσει, ότι δεν είμαστε σε θέση να πάρουμε τη σωστή απόφαση ως πολίτες για το μέλλον μας. Γιατί? Γιατί μας έχουν καταστρέψει τη γλώσσα μας...


απο:http://mavroseolous.blogspot.com/2009/05/blog-post_28.html

Γράμμα προς Συμπολίτες και Συμπολίτισσες

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο έχει αναρτηθεί στο kanenaskathenas.wordpress.com από τον Δημήτρη Κουμάνταρο. Όχι μόνο γίνεται διαπίστωση του σημερινού τέλματος του πολιτικού μας συστήματος αλλά προτείνονται και λύσεις για την διέξοδο από αυτό. Είμαστε πολύ χαρούμενοι όταν διαβάζουμε παρόμοια άρθρα γιατί γίνεται φανερό ότι οι αγνές και έντιμες φωνές ολοένα και πληθαίνουν και αυτό μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε ότι η ανατροπή του στυγνού κομματισμού πλησιάζει.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Η χώρα διέρχεται μια βαθύτατη κρίση, σαφώς τη μεγαλύτερη των τελευταίων 35 χρόνων μετά τη μεταπολίτευση του 1975. Κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο.
Όλες ανεξαίρετα οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, χωρίς καμμιά διάθεση εξίσωσής τους, καθώς και των στελεχών τους, αδυνατούν να δώσουν διέξοδο.
Πρώτο, γιατί οι τωρινές συνθήκες είναι πιό δύσκολες από κάθε άλλη φορά.
Δεύτερο, γιατί οι όποιες πρωτοβουλίες και λύσεις απαιτούν νέες ιδέες και συνθέσεις, ανταποκρινόμενες σε καινούργια δεδομένα.
Τρίτο, γιατί τα κόμματα είναι δέσμια συλλογικών αυτοαναπαραγωγικών, μικροπολιτικών και μικροκομματικών στρατηγικών ή και προσωπικών στρατηγικών στελεχών τους.
Τέταρτο, γιατί είναι δέσμια φαντασιακών ιδεοληψιών.
Πέμπτο, γιατί τα περισσότερα στελέχη τους είναι, εδώ και πολλά χρόνια αποκομμένα από την πραγματική ζωή, δέσμια, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, των παραμορφωτικών εσωκομματικών κατόπτρων.
Σε τέλμα δεν βρίσκονται μόνο οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι πολίτες, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους θέση, το μορφωτικό τους επίπεδο και τις πεποιθήσεις τους. Ζαλισμένοι κι αυτοί μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ζωής, δίχως να ξέρουν πως να τις διαχειριστούν. Επηρεασμένοι από μια κουλτούρα τυφλής δογματικής ιδιώτευσης, που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια, η οποία αντικατέστησε μια προηγούμενη περίοδο τυφλής δογματικής συλλογικότητας. Εξαρτημένοι μέχρι τώρα, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων αποδυναμώνεται, από τα κόμματα είτε λόγω οικονομικών συμφερόντων, είτε λόγω οπαδικής στράτευσης.
Το ατομικό και συλλογικό κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο βρίσκει «διέξοδο» επιτείνοντας το αδιέξοδο, σε μια παραζάλη ατομικότητας, δογματισμού και φανατισμού, εντάσεων και συγκρούσεων. Έχουμε παράδοση ως λαός σε αυτό. Παράδοση που έχει ενισχυθεί κατά κόρον από το διαίρει και βασίλευε ξένων μεγάλων δυνάμεων. Παράδοση που διαιωνίζεται σήμερα από τα ΜΜΕ. Ο κάθε ένας μας και η κάθε μία μας τα ξέρει όλα, όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μας και είναι και ηλίθιοι. Το «διαφωνώ» πριν καν ακούσεις τι λέει ο άλλος, έχει γίνει εθνικό μοτίβο. Η επιθυμία σύνθεσης είναι καθολικά απούσα, όπως και της πράξης. Βαδίζουμε συλλογικά στον κατήφορο, αισθανόμενοι ατομικά δικαιωμένοι.
Μπορεί να δώσει μια κάποια έστω λύση, στο πανθομολογούμενα ζοφερό κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, μια μονοκομματική κυβέρνηση της ΝΔ; Του ΠΑΣΟΚ; Μια συνεργασία των δυο αυτών κομμάτων; Μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ; Μια κυβέρνηση κομματικής εθνικής ενότητας; Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας από εξωκομματικές προσωπικότητες; Η αναμονή μιας αριστερής κυβέρνησης κάποτε στο μέλλον;
Είναι μάλλον περιττό, να ασχοληθεί κανείς με όλες ανεξαίρετα τις μονοκομματικές προτάσεις. Καλά καλά και οι ίδιοι οι υποστηριχτές τους τις φοβούνται.
Για τις προτάσεις συνεργασίας: Πέρα από το γεγονός ότι όλες απορρίπτονται από τους ενδεχόμενους συνεργάτες, είναι τόσο μεγάλη η απουσία ιδεών, προτάσεων, ειλικρινών συνεργατικών διαθέσεων και τόσο μεγάλη η παρουσία προσωπικών και μικροκομματικών στρατηγικών, που τις καθιστούν ατελέσφορες. Πόσο μάλλον όταν δεν συνοδεύονται από κανέναν παλλαϊκό, δημιουργικό, ενωτικό, αναγεννητικό λόγο, ικανό να τους δώσει λαϊκό έρεισμα και στήριγμα, αλλά αναλίσκονται σε τεχνικές μικροπολιτικής διαχείρησης.
Μια καινούργια μεγάλη στροφή, απαιτεί μια καινούργια μεγάλη προσπάθεια. Δεν μπορεί να γίνει εν κενώ, παραγράφοντας τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Μα δεν μπορεί να ξεκινήσει από αυτές.
Κανένας «πραγματικός» μεσσίας, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, και κανένας μεσσίας-μαϊμού, κι υπάρχουν πολλλοί, δεν πρόκειται να μας σώσει, αν δεν συμμετέχουμε μαζικά και δραστήρια οι πολίτες και οι πολίτισσες στα κοινά, στην πολιτική, με πνεύμα δικαιοσύνης, συνεργασίας, προσφοράς. Καμμιά θεωρία, καμμιά ιδεολογία, κανένας άνθρωπος δεν κατέχει το αλάθητο, κανένας δεν είναι, επειδή το ισχυρίζεται, καλύτερος ή και χειρότερος από κανέναν άλλον.
Υπάρχουν στη χώρα πολλοί πολίτες, κάθε ηλικίας και κάθε επαγγέλματος, που δεν θέλουν να «τ’ αρπάξουν», να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Που δεν είναι ούτε θέλουν νάναι οπαδοί. Που ανησυχούν και θα ήθελαν να ζούν μέσα σε ένα πιό αρμονικό, δημιουργικό, δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον. Που δεν έχουν εμφυλιοπολεμική διάθεση, δεν τα ρίχουν μόνο στους άλλους, συναισθάνονται και τη δική τους ευθύνη. Αυτοί οι πολίτες αν και είναι πολλοί, εν δυνάμει ακόμα πιο πολλοί, έχουν δυσανάλογα μικρή δημόσια φωνή. Δεν τους «παίζουν» ούτε τα ΜΜΕ ούτε τα κόμματα. Και οι ίδιοι είναι ταλαντευόμενοι, επηρεάζονται από το γενικότερο δημόσιο κλίμα. Κατακερματισμένοι, συγχυσμένοι, αμήχανοι, συχνά ιδιωτεύοντες αλλά και οι ίδιοι ανταγωνιστικά δογματίζοντες.
Η ενωτική κοινωνική και πολιτική δραστηριοποίηση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού τέτοιων πολιτών και προ πάντων των δίκαια εξεγερμένων νέων, με δημιουργική, αφανάτιστη, συνεργατική διάθεση και αίσθηση συνευθύνης, είναι η μόνη ελπίδα για μια μεγάλη στροφή, που έχει ανάγκη η χώρα.
Στροφή επανίδρυσης του κράτους, πολιτισμικής και πολιτικής αναγέννησης της κοινωνίας. Πώς αλλιώς; Μακριά από ρεμούλες και λαμογιές. Από εξουσιομανία και διάθεση αλληλοεξόντωσης. Από ανούσιες κοκορομαχίες, κάθετες διαφωνίες και οριζόντιες απραξίες. Από δημαγωγίες, αφορισμούς, προχειρότητες, επιρρίψεις των ευθυνών πάντα στους άλλους.
Την Ελλάδα, που φτιάχτηκε σ’ ένα μεγάλο βαθμό με το ζόρι κι ήταν πάντα επιτηρούμενη, που πολλές φορές μάταια εμφυλιοσπαράχθηκε, πρέπει να τη ξαναφτιάξουμε, να την αυτοθεσπίσουμε.
Πώς; Αναδεικνύοντας εκείνα τα, εκ των ων ουκ άνευ, κοινά σημεία που μπορούν να ενώσουν, να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Γύρω από τέτοια σημεία-κοινούς στόχους, μπορεί και πρέπει να φτιαχτεί, δίχως αποκλεισμούς, η ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική συσπείρωση, που θα επιδιώξει με δημοκρατικό και ειρηνικό τρόπο την επιβολή τους. Αν κάποια από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις ευαρεστηθεί να πάρει τη σχετική πρωτοβουλία μακάρι. Όμως επειδή μέχρι στιγμής καμμιά δεν έχει δείξει την ανάλογη διάθεση, η πρωτοβουλία πρέπει να ξεκινήσει τώρα, δίχως αναβολή, από όσους πολίτες τη νοήσουν ως αναγκαία. Καλοδεχούμενος μετά, όποιος κι αν συμμετέχει. Ισότιμα. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ένα ζητούμενο μόνο για τους άλλους αλλά όχι και για μας τους ίδιους. Όλα, μα όλα, θα επανακαθοριστούν από την ισότιμη γνώμη, ύστερα από μια πλήρη και δημοκρατική ενημέρωση, των αυτοοργανωθέντων πολιτών-μελών της συσπείρωσης, παίρνοντας σοβαρά υπ’ όψη τη γνώμη του συνόλου της κοινωνίας.
Ανάλογα με την απήχηση της αρχικής πρωτοβουλίας των πολιτών θα καθοριστούν, δίχως προγενέστερους αποκλεισμούς ή σχεδιασμούς επί χάρτου, τα επόμενα πολιτικά βήματα. Δεν γίνεται εδώ λόγος για ένα καινούργιο πολιτικό κόμμα κλασσικού τύπου. Αλλά για ένα καθολικό παλλαϊκό εθνεγερτικό αναγεννητικό και υπό διαμόρφωση κίνημα-απόπειρα. Για μια, χάριν παραδείγματος, νέα Φιλική Εταιρεία, που βέβαια ούτε έτσι θα ονομάζεται, ούτε μυστική θάναι, ούτε μασονική, αλλά εφάμιλλη, σαν πρόθεση τουλάχιστον, ως νεο ιστορικό εγχείρημα. Κανείς δεν περισσεύει σε αυτή την προσπάθεια. Αν η κάθε μια κι ο κάθε ένας από μας δεν λειτουργήσουμε ως ένα ταπεινό «ανθρωπάκι», που θέλει να συνεργαστεί με τ’ άλλα ταπεινά «ανθρωπάκια» στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος κι αλληλοσεβασμού, δίχως μικροεγωϊστικούς ανούσιους ανταγωνισμούς και ψευδαισθήσεις υπεροχής και παντογνωσίας, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα πάμε από κοινού για φούντο.
Ως πρώτο βήμα της προαναφερόμενης πρωτοβουλίας προτείνεται η σύνταξη μιας διακήρυξης-δημόσιας έκκλησης που θα δοθεί ύστερα από σχετική συζήτηση κι επεξεργασία για μαζική προσυπογραφή.
ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ-ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΗΣ
Οι πολίτες που υπογράφουμε την παρακάτω διακήρυξη διαπιστώνοντας όπως κι όλοι σχεδόν οι συμπολίτες μας:
Την πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει χρόνια τώρα η χώρα και η οποία έχει ενταθεί επικίνδυνα το τελευταίο διάστημα.
Την αδυναμία προσανατολισμού και διεξόδου που αντιμετωπίζει στη μεγάλη του πλειοψηφία το πολιτικό σύστημα, εγκλωβισμένο σε μια στείρα αυτοαναπαραγωγική λογική.
Τη σύγχυση, την ιδιώτευση, αλλά και την αγωνία που διακατέχει τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Τη δίκαιη αγανάκτηση της νέας γενιάς για την αφασία και υποκρισία που διατρέχει την κοινωνική και πολιτική μας ζωή.
Κάνουμε έκκληση, δίχως διακρίσεις, σε όλους τους συμπολίτες μας, των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων, για τη συγκρότηση μιας πανελλήνιας συσπείρωσης για την επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της χώρας, με βάση τους παρακάτω στόχους και αρχές:
1. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ουσιαστική κι όχι κατ’ όνομα. Συντακτική Συνέλευση για τη ψήφιση νέου Συντάγματος, που θα διασφαλίζει την πραγματική λειτουργία της δημοκρατίας σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Εκλογικός νόμος που να αποτρέπει κυβερνήσεις μειοψηφίας. Συμμετοχή των πολιτών όχι μόνο κάθε τέσσερα χρόνια αλλά καθημερινά στη λήψη των αποφάσεων. Πλαισίωση της εκτελεστικής εξουσίας από εκλεγμένους εκπροσώπους των αντίστοιχων κοινωνικών ομάδων κι από εκλεγμένους ή κληρωτούς ελεγκτικούς μηχανισμούς. Εκλογή των διοκήσεων των δημοσίων ΜΜΕ. Αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας της πληροφορικής για αμεσοδημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης. Ιδρυση Εθνκού Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων. Διαχωρισμός νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, κυβέρνησης και κράτους, κράτους και εκκλησίας.
2. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ισορροπία ανάμεσα σε όλους τους πολίτες και σε όλες τις τις κοινωνικές ομάδες πάνω στις αρχές της αμοιβαίας προσφοράς-οφέλους, της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, της εξασφάλισης για όλους τους πολίτες υγείας, ασφάλειας, παιδείας, εργασίας. Ριζική σε όλα τα επίπεδα αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας. Εξατομικευμένη κοινωνική φροντίδα για κάθε πολίτη. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιμετωπισθεί και η τρέχουσα μεγάλη οικονομική κρίση, ο επιμερισμός των συνεπειών της και η έξοδος από αυτήν. Πρωταρχική φροντίδα για την ποιότητα ζωής, τους νέους, την παιδεία και τον πολιτισμό.
3. ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Προτεραιότητα στη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και στη θετική αναμόρφωση του οικιστικού περιβάλλοντος που να διασφαλίζει υγιεινές κι ευχάριστες συνθήκες ζωής στις παρούσες κι επερχόμενες γενιές καθώς και στους επισκέπτες της χώρας. Απόρριψη της λογικής του γρήγορου κι εύκολου κέρδους σε βάρος της κοινής μας ζωής.
4. ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Χάραξη στρατηγικής για τη χώρα μέσα στο σύχγρονο διεθνές πλαίσιο. Η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας με μια σταθερή, άμεση και μακροχρόνια, προοπτική μπορεί να διασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ζωής για τους κατοίκους της και ταυτόγχρονα τη συμβολή τους στην παγκόσμια κοινότητα. Οικουμενική παιδεία και πολιτισμός, φυσικό περιβάλλον, υγιεινή μεσογειακή διατροφή, τουρισμός, ναυτιλία, σημείο συνάντησης τριών ηπείρων, αυτά είναι τα βασικά μας πλεονεκτήματα πάνω στα οποία μπορούμε να στηρίξουμε την ευημερία μας και παράλληλα αυτόνομα και σε συνεργασία με όλους τους λαούς της γης να συμβάλουμε στην παγκόσμια πολιτική και πολιτισμική συνεννόηση.
Ο στόχος είναι μια Ελλάδα πρότυπο δημοκρατίας, οικολογικής συμπεριφοράς, κοινωνικής δικαιοσύνης κι αλληλεγγύης, με αμοιβαίο σεβασμό κι όχι αλληλοσπαραγμό των πολιτών της, εστία συνάντησης όλων των πολιτών της γης σε μια παγκόσμια απαίτηση για τη δημοκρατική, δίκαιη και οικολογική διαχείρηση της παγκοσμιοποίησης.
Πιστεύουμε ότι η χώρα πρέπει να πραγματοποιήσει, 180 χρόνια ύστερα από την ίδρυσή της, μια νέα μεγάλη ιστορική στροφή. Αυτή δεν μπορεί να γίνει δίχως την αξιοποίηση και δραστηριοποίηση όλων, δίχως αποκλεισμούς, των δημουργικών της δυνάμεων, χωρίς τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή των πολιτών, χωρίς την έμπνευση, τις ιδέες και την ώθηση της νέας γενιάς.
Πρέπει να τολμήσουμε να βάλουμε τέρμα στην παράδοση ετεροκαθορισμού της Ελλάδας. Στην ολιγαρχική και τυχάρπαστη διακυβέρνηση που κρατά την πλειοψηφία του λαού στην αμάθεια και στη γωνία. Στις ληστρικές αρπαχτικές κι ασύδοτες διαθέσεις μιας μειοψηφίας επιτηδείων. Να τολμήσουμε να αυτοθεσπιστούμε, να ανασυγκροτήσουμε και να αναγεννήσουμε τη χώρα, σύμφωνα με την ελεύθερα εκφρασμένη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Τι κι αν γίναμε «Κωλοέλληνες». Στο χέρι μας είναι να πάψουμε να είμαστε. Αυτό είναι και το συμφέρον μας. Για μας και τις γενιές που ακολουθούν.
Ενα τέτοιο στόχο δεν θα μπορέσουμε να τον πετύχουμε, αν δεν γίνουμε όλοι μας περισσότερο ταπεινοί και δημιουργικοί. Κανένας μας δεν τα ξέρει όλα, κανένας μας δεν είναι σε τελευταία ανάλυση καλύτερος ή χειρότερος από τον άλλον. Κανένας μας δεν θα κερδίσει ξεγελώντας ο ένας τον άλλον ή ρίχνοντας την ευθύνη στον άλλον. Θα κερδίσουμε όλοι μαζί, πορευόμενοι με διάθεση προσφοράς, εντιμότητας, συνεργασίας, διαλόγου, μελέτης, προγραμματισμού.
Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας, χωρίς καμμιά απολύτως διάκριση ή αποκλεισμό, εφ’ όσον συμφωνούν με τους παραπάνω στόχους κι αρχές να προσυπογράψουν αυτήν την Διακήρυξη-Δημόσια Έκκληση. Καλούμε επίσης όλα τα πολιτικά κόμματα, τους πολιτικούς, τις συλλογικές οργανώσεις πολιτών, να πάρουν θέση για την πρότασή μας.
Ανάλογα με το πλήθος όσων θα συμφωνήσουν σε αυτήν την πρωτοβουλία, θα χαραχθούν και τα επόμενα βήματα της με την ισότιμη ατομική συμμετοχή του κάθε ενός προσυπογράφοντος.
————————————–
ΥΓ (1). Το παρόν προσχέδιο πριν δοθεί στη δημοσιότητα για μαζική συλλογή υπογραφών, αποτελεί στο σύνολό του αντικείμενο διαλόγου κι επεξεργασίας για κάθε ενδιαφερόμενο.
ΥΓ (2). Ορισμένες, πάντα υπό συζήτηση, άλλες σκέψεις:
Α. Μια ιδέα είναι να ονομαστεί η συσπείρωση αυτή «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ», εκφράζοντας το πρωταρχικό μήνυμα της συμμετοχής κι αυτενέργειας των πολιτών.
Β. Η μαζική συλλογή υπογραφών μπορεί να γίνει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Αρχικά μεταξύ γνωστών σε μια κλίμακα εκατοντάδων. Στη συνέχεια με πληρωμένη ή μη καταχώρηση στον τύπο. Μέσω ραδιοφώνων, διαδίκτυου, επιστολών, ακόμα και με αφίσσες ή μοίρασμα προκηρύξεων κ.ο.κ.
Γ. Ανάλογα με το πλήθος των υπογραφών μπορεί στη συνέχεια, να ακολουθήσει κατ’ ελάχιστον ένας όμιλος πολιτών και κατά μέγιστον η πρωτοβουλιακή αυτοργάνωση πολιτών-μελών της «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» ή όπως αλλιώς ονομαστεί, κατά χώρους δουλειάς, σπουδών, κατοικίας κ.λ.π. Με ανάδειξη αντιπροσώπων από τις οργανώσεις μπορεί να διεξαχθεί ένα ιδρυτικό συνέδριο.
Δ. Οποιαδήποτε θεματική εξειδίκευση θέσεων ίσως θα ήταν καλύτερα, να διεξαχθεί μέσω καλά προετοιμασμένων θεματικών συνεδρίων, με τη συμμετοχή κι όσων εκτός της πρωτοβουλίας ειδικών και μη το επιθυμούν.
Ε. Σε περίπτωση που το εγχείρημα έχει μεγάλη απήχηση, με ή χωρίς συμμετοχή κομμάτων κι οργανώσεων, μπορεί να εξετασθεί και η συμμετοχή σε εκλογές, πάντα με την πλατφόρμα της δημοκρατικής συνεργασίας περισσότερων δυνάμεων. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι υποψηφιότητες θα αναδειχθούν από τη βάση, από τα μέλη της κίνησης. Η βασική ιδέα είναι, πως σε κάθε περίπτωση η κίνηση δεν αποτελείται από άθροισμα οργανώσεων αλλά από ισότιμη ένωση ατόμων-πολιτών.
Ζ. Οι κεντρικές ιδέες για το όλο παραπάνω εγχείρημα είναι:
Η ανάγκη ενός νέου πολιτικού μορφώματος που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, δίχως να τους αποκλείει. Η διατύπωση λίγων ελάχιστων κοινών σημείων για την επίτευξη της μέγιστης δυνατής ενότητας για την αναγέννηση της χώρας στα πλαίσια ενός μεγάλου, κατά πρόθεση, και πρωτόγνωρου ιστορικού εγχειρήματος, σύμφωνα με τις σημερινές πραγματικές συνθήκες της εγχώριας και παγκόσμιας ζωής. Αυτό είναι το μείζον. Τα κοινά σημεία, το ύφος και το στυλ του προς υπογραφήν κειμένου και η μεθόδευση, αν υπάρχει η αφετηρία μπορούν να βρεθούν.
Η. Παράλληλα με την πολιτική αυτή πρωτοβουλία πρέπει να μεθοδευτεί και να εξελιχθεί μια παρέμβαση στο χώρο των ΜΜΕ. Μέσω της συγκρότησης μιας πολυμετοχικής εταιρείας πολιτών, που θα δράσει ανάλογα με τις δυνάμεις, ανθρώπινες και οικονομικές, που θα συγκεντρωθούν και η οποία μπορεί να συμπεριλάβει και ήδη υπάρχοντα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά.
Θ. Μια μεγαλύτερη εξειδίκευση κι αναφορά σχετικά με τα θέματα: Εθνική Στρατηγική και ΜΜΕ, μπορεί κανείς να βρεί αντίστοιχα στα κείμενα «Μια ιδέα για την Ελλάδα» και «Μια δημόσια πρόταση για την επικοινωνία κι ενημέρωση», που είναι ανηρτημένα στο μπλογκ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΝΑ http://kanenaskathenas.wordpress.com.

απο:http://mavroseolous.blogspot.com/2009/05/blog-post_27.html

In Jimmy Jump we trust

object width="425" height="344">

Dolpins in the Aegean sea

Από την καρδιά της κερκίδας (46)

Από την καρδιά της κερκίδας (46)
Αποφάσισε επιτέλους ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΟΦΗ να δώσει την πολυαναμενόμενη συνέντευξη τύπου, σαράντα μέρες μετά το τέλος του πρωταθλήματος. Εντύπωση προκαλεί ότι η συνέντευξη δόθηκε σε χώρο που δεν ανήκει στον ΟΦΗ. Άλλη μία παγκόσμια πρωτοτυπία από τον Φ. Βατσινά, μετά την εισβολή σε στούντιο, την εξαφάνιση ποδοσφαιριστή 1 ώρα πριν την έναρξη του αγώνα, την προσβολή της δημοσίας αιδούς από ποδοσφαιριστή της ομάδας που ηγείται και τόσα άλλα που αν κάποτε γίνουν ταινία το όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, είναι δεδομένο.

Οριστική λύση
Συνήθως σε μια συνέντευξη τύπου δίνονται απαντήσεις στα ερωτήματα όμως ο πρόεδρος απέφυγε να απαντήσει ίσως στο σημαντικότερο από αυτά ώστε να έρθει επιτέλους ευφορία στον κόσμο. Ποιό είναι το αντίτιμο μιας ομάδας που βρίσκεται στην Β' Εθνική, χωρίς ποδοσφαιριστές, χωρίς προπονητή, με το "σπίτι"της σε κακή κατάσταση λόγω της εγκατάλειψης επί 4 χρόνια; Πόσα ζητάς πρόεδρε; Μην μας τρελάνεις πάλι, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και δώσε οριστική λύση στο επί τριαντακονταετίας και πλέον πρόβλημα του ΟΦΗ. Ας δοθεί επιτέλους μια λύση. Τα παγώματα μετοχών που ανάφερες απλά θα επιτείνουν το πρόβλημα. Δεν τίθεται τέτοιο θέμα, αν πραγματικά θέλεις το καλύτερο για το μέλλον του Όμιλου. Αν πραγματικά θέλεις να διορθωθούν όλα τα λάθη που έκανες την προηγούμενη 4ετία. Θέλεις; Αν θέλεις, δώσε μια λογική τιμή, εξασφάλισε ότι η ομάδα θα πάει στα σωστά χέρια και άκουσε για πρώτη και τελευταία φορά το κριτήριο του κόσμου.

Πρωταγωνιστής
Απλά και ξεκάθαρα πράγματα. Αν ζητήσεις πάλι κάποιο "κουφό" ποσό είναι σαν να ξανακοροιδεύεις τον κόσμο, είναι σαν "χάζανπλαστ" στη γάγγραινα. Ο κόσμος με τη στάση του, δείχνει εδώ και πολλούς μήνες ότι δεν θα επιτρέψει άλλα τραγελαφικά, άλλα ευτράπελα, άλλη λύση πέρα από την καθαρή πώληση της ομάδας. Εδώ και τώρα για να θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου μια και βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Αυτή είναι η μοναδική αποδεκτή λύση από το σύνολο όχι μόνο του Ομιλίτικου κόσμου, αλλά ολόκληρης της Κρήτης, όλης της φίλαθλης Ελλάδος. Ο κόσμος του ΟΦΗ βρυχάται, έχει βγάλει το σπαθί του και είναι έτοιμος να κόψει μια και καλή τον γόρδιο δεσμό. Ξέρει ότι πρωταγωνιστής είναι πια αυτός, ξέρει τι δύναμη του κι ετοιμάζεται να την δείξει σε όλους.

Ευρωεκλογές
Ήδη το θέμα έχει φτάσει πολύ ψηλά σε πολιτικό επίπεδο και η διαμαρτυρία του κόσμου στις αυριανές ευρωεκλογές θα ταρακουνήσει πολλούς. Θα εκφράσει τη διαμαρτυρία του ψηφίζοντας "ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΦΗ", καταγγέλλοντας όλα όσα συμβαίνουν τόσα χρόνια στην ΠΑΕ ΟΦΗ, καταγγέλλοντας την κοροϊδία που υφίσταται τόσα χρόνια από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, από την τελικά υπέρτατη των εξουσιών, την οικονομική εξουσία. Θα διαμαρτυρηθεί με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο για τα δεινά που συμβαίνουν στον Όμιλο, αλλά για την αντιμετώπιση που έχει η Κρήτη από το αθηνοκεντρικό κράτος ,για τους συντοπίτες μας αγρότες, για την έλλειψη υποδομών, για το αναγγελμένο από το 2000 αεροδρόμιο, για…για…

Ταυρομάχος

The story of Rick and Dick Hoyt - Team Hoyt

Ο Dick Hoyt είναι μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό. Αγνωστος σε όσους γνωρίζουν τους λαμπερούς σταρ της τηλεόρασης, άγνωστος στους ίδιους τους διάσημους, άγνωστος στους πολιτικούς. Τον ξέρει όμως αυτός που πρέπει, ο γιος του. Και αυτό του αρκεί. Η απίστευτη ιστορία των Hoyt θα μπορούσε να είναι η περιγραφή του χρονικού της θέλησης. Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της αγάπης και της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του. Θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα για όσους άκουσαν κοντά τους το κλάμα ενός μωρού. Ακόμα και αν δεν είναι το δικό τους. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ένα ξυπνητήρι συνείδησης για αυτούς που παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους στις ελάχιστες ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια για να βοηθούν τη μετακίνηση σε όσους είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια.

Ο γιός του, ο Ρικ, γεννήθηκε με τον ομφάλιο λώρο δεμένο στο λαιμό του. Γεννήθηκε σχεδόν σε κατάσταση πνιγμού και η για καιρό έλλειψη οξυγόνου του δημιούργησε μόνιμα προβλήματα. Οι γιατροί πρότειναν στην οικογένεια να βάλει το παιδί σε ένα ίδρυμα (μιλάμε για 46 χρόνια πριν, μη σας κάνει εντύπωση, ήταν αλλιώς τα πράγματα και στην ιατρική αλλά και στην κοινωνία). Οι συγγενείς προέτρεπαν τους γονείς να ακούσουν τους γιατρούς. Ο πατέρας δεν τους άκουσε. Είχε άλλα σχέδια. Κοίταξε στα μάτια το παιδί του, κοίταξε στα μάτια τον όποιο Θεό και αποφάσισε. Από τότε, 46 χρόνια τώρα, τρέχει κάθε πρωί μαζί με το παιδί του στους δρόμους της αγάπης. Εχουν ταξιδέψει μαζί όλο τον κόσμο, έχουν τρέξει σε όλους τους μαραθώνιους

Ο Ηοyt και η σύζυγός του Judie αποφάσισαν να πολεμήσουν για να μη μεγαλώσει το παιδί τους σε ιδρύματα. Και ας έλεγαν οι γιατροί ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να μιλήσει ή να περπατήσει. Οταν ο μικρός Ρικ ήταν 11 χρονών τον πήγαν στο Tufts της Βοστώνης για εξετάσεις. Οι καθηγητές ήταν κάθετοι: «Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσει». Στην συνέχεια, όταν κατάλαβαν ότι τα μάτια του Ρικ αντιλαμβάνονται κάθε κίνηση σαν υψηλής συχνότητας σόναρ και χαμογελάει στα αστεία σαν φυσιολογικό παιδί, συγκινήθηκαν. Λίγους μήνες μετά οι επιστήμονες του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρίκ μπορούσε να γράφει με κινήσεις του κεφαλιού του σε έναν υπολογιστή, άρα και να επικοινωνεί. Η πρώτη του φράση ήταν «Go Bruins». Σε ελεύθερη μετάφραση «Πάμε Bruins» ένα σύνθημα που λένε οι οπαδοί της ομάδας χόκεϊ της Βοστώνης.

Στη συνέχεια πήγε στο σχολείο. Στα 15 του, ένας συμμαθητής του, ο Στιβ, τραυματίστηκε σε τροχαίο και ο Ρικ λυπήθηκε πολύ. Ζήτησε από τον πατέρα του να τρέξουν μαζί σε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων που διοργάνωναν προς τιμήν του. Ο Ντικ δίστασε αφού παρά το στρατιωτικό του παρελθόν δεν ήταν φανατικός του αθλητισμού. Ομως το τόλμησε. Και το κατάφεραν. Ο Ντικ δεν μπορούσε να κουνηθεί για μια εβδομάδα. Αλλά το ότι έσπρωξε το καροτσάκι του γιου του για 8 χιλιόμετρα τον έκανε τόσο μα τόσο περήφανο

«Μπαμπά, ήταν σαν να μην ήμουν πια στο καροτσάκι. Ετρεχα και ήμουν ελεύθερος» ήταν το μήνυμα του μικρού στον πατέρα. Και από τότε έγιναν "ένα" και άρχισαν να τρέχουν διαρκώς. Και ο Ρικ από εκείνη τη μέρα νικούσε καθημερινά Μπήκε στο Πανεπιστήμιο, όπου εργάζεται και σήμερα και συνεχίζει να ζει ανυπομονόντας να ξεκινήσει το τρέξιμο. Ξανά και ξανά

Τα επιτεύγματα των Iron Men

Από τους δρόμους της θέλησης μέχρι το να τρέξουν στο Iron Man είναι μια απόσταση τεράστια. Οχι όμως ανίκητη όταν υπάρχει τόση αγάπη και τόσο μεγαλείο ψυχής Οι Χόιτ έτρεχαν όσο πιο συχνά μπορούσαν. Αρχισαν να προπονούνται εντατικά και να προσαρμόζουν το καρότσι του μικρού για να πετυχαίνουν καλύτερες επιδόσεις. Το δεύτερο μεγάλο τους θαύμα ήρθε το 1979. Στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Μπορεί οι διοργανωτές να μην τους έδωσαν το δικαίωμα της επίσημης συμμετοχής, όμως έτρεξαν και τερμάτισαν! Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή! Οταν νίκησαν στο μαραθώνιο, ήρθε η ώρα του τριάθλου. Ενα αγώνισμα που αποτελεί συνδυασμό από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι ολυμπιακές αποστάσεις για το αγώνισμα του τρίαθλου είναι: τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40 χλμ. και κολύμπι 1,5 χλμ.! Τα κατάφεραν και εκεί. Και όταν ο Ρικ ρώτησε τον πατέρα του αν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν και στην πιο σκληρή δοκιμασία του κόσμου, το Ιron Man (που διεξάγεται στη Χαβάη και συμπεριλαμβάνει 3,8 χλμ. κολύμπι, έναν μαραθώνιο δρόμο 42.195 μ. τρέξιμο και 180 χλμ. ποδηλασία) δεν απάντησε. Βλέπετε, είχαν αρχίσει να τρέχουν. Μπείτε στο Youtube.com και δείτε την προσπάθειά τους στο Iron Man. Και τον τερματισμό τους. Λυπάμαι ειλικρινά, αλλά δεν μπορώ να σας περιγράψω με τις λέξεις αυτού του κειμένου το μεγαλείο της στιγμής. Πληκτρολογήστε το όνομα Dick Hoyt και Iron Man και προσπαθήστε να κρατήσετε τα δάκρυά σας Εξι φορές έχουν τερματίσει μέχρι τώρα πατέρας και γιος σε μια δοκιμασία που πολλοί επαγγελματίες αθλητές δεν καταφέρνουν μόνοι

958 αθλητικές δοκιμασίες! 224 αγωνίσματα τριάθλου! 6 Ιron Man! 65 μαραθώνιοι! Το 1992 τερμάτισαν στο μαραθώνιο με επίδοση μόλις 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο Ρικ λέει αστειευόμενος: «Είμαστε Iron Men, αλλά, αλήθεια, θα ήθελα μια φορά να είναι ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ για όλα αυτά τα χιλιόμετρα» Τελικά, ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να φτάσει στον Θεό. Είναι στα μάτια του πατέρα του. Στα μάτια του γιου του

απο:http://www.goalday.gr/article.asp?catid=15096&subid=2&tag=8019&pubid=2871480