Sunday, October 10, 2010

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΚΑΔΗΜΙΩΝ!

Η "multi-culti" Γερμανία του Τόμας και του Μεσούτ. Αυθεντικό χωνευτήρι πολιτισμών, που μέσα από ένα πρόγραμμα ακαδημιών προσεγμένο στην εντέλεια, απολαμβάνει τους καρπούς της επιτυχίας δέκα χρόνια μετά. Ο Κώστας Μπράτσος εξηγεί τη μέθοδο.


Σχετικά links
Football Manager
H Tουρκία της Γερμανίας

Ο δείκτης του ρολογιού στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου σημάδευε το 79ο λεπτό, όταν ο Μεσούτ Οζίλ έστελνε την μπάλα στα δίχτυα της... πατρίδας του, κάνοντας το 2-0 για τη... χώρα του. Τούρκος τρίτης γενιάς, γέννημα-θρέμμα του Γκελζενκίρχεν, ο διεθνής με την "νάσιοναλμανσαφτ" μέσος πρωταγωνίστησε στην πλέον αντιπροσωπευτική απεικόνιση της ποδοσφαιρικής Γερμανίας του σήμερα και του αύριο...
Προϊόν των προγραμμάτων καταρτισμού και προώθησης ταλέντων που έχουν γίνει θεσμός εδώ και περίπου μία δεκαετία στη χώρα, αποτελεί ό,τι πιο ποιοτικό υπάρχει στα "πάντσερ" τούτη τη στιγμή. Και γίνεται αποδεκτός από το φίλαθλο κόσμο της εθνικής ομάδας, παρότι δεν προκύπτει... συγγένεια με τους Τεύτονες Ιππότες, ούτε το σουλούπι του μπορεί να παρομοιαστεί με το πρότυπο γερμανικού "alpha male", που θέσπισε ο Ολιβερ Καν και ο Στέφαν Εφενμπεργκ τις τελευταίες δεκαετίες.

Η "νέα Γερμανία", με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη γερμανική ομάδα του παρελθόντος (πλην αυτής του Μουντιάλ του 1934), αποτελεί κάλλιστα αντικείμενο σπουδών MBA. Η "multi-culti" Γερμανία, όπως αποκαλείται από τον γερμανικό Τύπο και την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, αποτελεί κάλλιστα αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης.

Το contra.gr επιχειρεί μία μικτή προσέγγιση στο... μάθημα "Αναμόρφωση του ποδοσφαίρου της Γερμανίας 101" και εξετάζει το πως με άρτια οργάνωση και σωστή υλοποίηση πλάνου, μία χώρα που ποδοσφαιρικά κινδύνευσε να αγγίξει το ναδίρ, μέσα σε λίγα χρόνια εξελίσσεται σε μοντέλο λειτουργίας, βασισμένο σε δύο άξονες: ακαδημίες και αλλοδαπό στοιχείο.

Α. Η λειτουργία των ακαδημιών

Το 1997 το γερμανικό ποδόσφαιρο πάτησε την κορυφή της Ευρώπης. Οι δύο πολυδιαφημισμένες εκπρόσωποι της κοιλάδας του Ρουρ, Ντόρτμουντ και Σάλκε, είχαν κατακτήσει το Champions League και το UEFA Cup αντιστοίχως. Ενα χρόνο νωρίτερα, η εθνική Γερμανίας του Μπέρτι Φογκτς είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Euro 1996. Η πραγματικότητα που υπέφωσκε, όμως, δεν απέπνεε τόσο αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον του γερμανικού ποδοσφαίρου.

Η χρηματοδότηση για τα εξειδικευμένα αθλητικά σχολεία που φίλτραραν παιδιά από πολύ μικρή ηλικία είχε σταματήσει. Στη Bundesliga, το πρώτο παλιρροϊκό κύμα χρημάτων από την τηλεόραση οδήγησε τις ομάδες σε ένα ανεξέλεγκτο shopping spree, διπλασιάζοντας τον αριθμό των ξένων ποδοσφαιριστών στην κατηγορία μέσα σε πέντε χρόνια, από 17% το 1992 σε 34% το 1997. Το ίδιο ποσοστό, το 2000 άγγιξε το 50%!

Η κάνουλα ντόπιου ταλέντου είχε στερέψει για τη Γερμανία. Τα αποτελέσματα μιλούσαν από μόνα τους. Προημιτελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1998 και η... πεντάχρονη Κροατία (μέλος της FIFA από το 1993) διέλυε με 3-0 την τρεις φορές πρωταθλήτρια κόσμου, πετώντας την εκτός τουρνουά. Η πρώτη αποτυχία των "πάντσερ" του Εριχ Ρίμπεκ σήμανε "συναγερμό" στις τάξεις της ομοσπονδίας. Τον Μάιο του 1999, ο αντιπρόεδρος Φραντς Μπέκενμπαουερ, ο ομοσπονδιακός τεχνικός Ρίμπεκ, ο γενικός διευθυντής της Λεβερκούζεν, Ράινερ Κάλμουντ, και ο επικεφαλής ανάπτυξης "μικρών" εθνικών, Ντίτριχ Βάιζε, πήραν από κοινού την απόφαση να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας, επενδύοντας στο ταλέντο ανά τη χώρα. Το περιβόητο γαλλικό σύστημα ήταν αρκετά ελκυστικό και οι ιθύνοντες του γερμανικού ποδοσφαίρου επιχείρησαν να κάνουν κάτι παρόμοιο, αξιοποιώντας τα "ακατέργαστα διαμάντια" που de facto υπήρχαν σε μία αχανή χώρα 80.000.000 ανθρώπων.

Επένδυσαν σε 121 νεόκτιστες αθλητικές εγκαταστάσεις της ομοσπονδίας, στις οποίες είχαν τη δυνατότητα να προπονούνται παιδιά ηλικίας 10 έως 17 ετών. Κάθε κέντρο προσλάμβανε δύο προπονητές πλήρους απασχόλησης, που κόστισαν στην DFB (γερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία) περί τα 11.200.000 ευρώ μέσα σε μία πενταετία. Ισως το πιο σημαντικό σημείο, όμως, ήταν ο κανονισμός που ψηφίστηκε και υποχρέωνε τους 18 συλλόγους της Bundesliga και τους 18 της Zweiteliga να χτίσουν και να λειτουργήσουν ακαδημίες υψηλών standards (γήπεδα με προβολείς, ομάδες με καθορισμένο αριθμό παικτών, πιστοποιημένους προπονητές, σκάουτερ, διαρκείς έλεγχοι από την ομοσπονδία), ώστε να αποκτήσουν άδεια συμμετοχής στα πρωταθλήματα.

"Εάν αυτή η ιδέα λειτουργήσει, θα δούμε αρκετούς νεαρούς να παίζουν στη Bundesliga τα επόμενα χρόνια", προεξόφλησε ο Βάιζε, ο οποίος έβλεπε τις πολιτικές εξελίξεις να συμβαδίζουν με τις επιθυμίες της γερμανικής ποδοσφαιρικής κεφαλής. Το 1999 άλλαξε η νομοθεσία περί απόκτησης γερμανικής υπηκοότητας από αλλοδαπούς και από παιδιά μεταναστών, ένα μέτρο που θα πλημμύριζε τα ποδοσφαιρικά κέντρα της ομοσπονδίας με φερέλπιδες νεαρούς ανεξαρτήτως καταγωγής.

Ανασύνταξη από τις στάχτες

Η προσπάθεια αναμόρφωσης άρχισε με δύο απανωτά "χαστούκια". Το πρώτο ράπισμα σημειώθηκε τον Αύγουστο του 2000. Τα δεύτερα της Πορτογαλίας επικρατούσαν 3-0 της Γερμανίας στο Euro που διεξήχθη στα γήπεδα της Ολλανδίας και του Βελγίου. Είχαν προηγηθεί μία ισοπαλία κόντρα στη Ρουμανία και μία ήττα 1-0 από την Αγγλία, που εκ των πραγμάτων οδηγούσαν τον βοηθό του Ρίμπεκ, Χορστ Χρούμπες, να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του στο Ρότερνταμ, και τον προϊστάμενό του εκτός εθνικής. Το low point ήταν γεγονός. Σαν να μην έφτανε αυτό, η κατάρρευση του τηλεοπτικού κολοσσού του Λέο Κιρχ το 2002 στέρεψε απότομα τη ροή χρημάτων προς τη Bundesliga, με συνέπεια οι σύλλογοι να εξαναγκαστούν να ξεφορτωθούν όλη τη ξενόφερτη "φύρα" (το 2002-2003 οι ξένοι παίκτες αποτελούσαν το 60% στην κατηγορία) και συνάμα τους παχυλούς μισθούς της.

Ο τότε πρόεδρος της DFB, Γκέρχαρντ Μάγερ Φόρφελντερ, αποφασίζει να ενεργήσει πριν είναι αργά. Σε ενίσχυση των μέτρων που είχαν παρθεί λίγα χρόνια νωρίτερα, εκπονεί ένα πλάνο περαιτέρω ενίσχυσης του εγχώριου ταλέντου. Για την υλοποίησή του, σχηματίστηκαν 366 προπονητικά κέντρα (τα περισσότερα στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις συλλόγων) σε όλη την επικράτεια της χώρας, ώστε να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή κάλυψη. Στη Γερμανία δραστηριοποιούνται 26.000 ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, αριθμός που αντιστοιχεί σε 70 ανά κέντρο. "Τα ταλέντα βρίσκονται παντού και πλέον υπάρχουν ίδιες πιθανότητες να εντοπιστεί και να καλλιεργηθεί", τονίζει ο Μάγερ Φόρφελντερ.

Κάθε χρόνο οι προπονητικές εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται από 14.000 παιδιά ηλικίας 11 μέχρι 14 ετών. Για τη σωστή εκπαίδευσή τους τους έχουν προσληφθεί 1.000 τεχνικοί, κατέχοντες το σήμα της DFB, που προπονούν τους νεαρούς με επαγγελματικές μεθόδους και στόχο την ανάπτυξη των ικανοτήτων τους με την μπάλα ή χωρίς, αλλά και τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης. "Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες μαθαίνουν πολύ γρήγορα", δήλωνε ένας εκ των 1.000 προπονητών και νυν τεχνικός του Φάνη Γκέκα, του Γιάννη Αμανατίδη και του Γιώργου Τζαβέλα της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, Μίχαελ Σκίμπε.

Η προπόνηση αυτή προγραμματιζόταν μία φορά την εβδομάδα, είχε δίωρη διάρκεια και ήταν επιπρόσθετη σε αυτές που έκαναν τα παιδιά στα σωματεία όπου ανήκαν. Η διαφοροποίηση έγκειται στα πράγματα τα οποία διδάσκονταν και που ταίριαζαν στη φιλοσοφία που επιθυμούσε να εμφυσήσει η γερμανική ομοσπονδία. Γι’ αυτό, εξάλλου, οι προπονητές της DFB ασχολούνται με το κάθε παιδί και σε ατομικό επίπεδο. Από εκεί και πέρα 29 γερμανικά σχολεία καταρτισμού μετατράπηκαν σε Ανώτατα Ποδοσφαιρικά Σχολεία. Οι μαθητές λαμβάνουν κανονική, ακαδημαϊκή μόρφωση μέχρι να δώσουν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αλλά ευνοούνται από το άφθονο ποδόσφαιρο που αποτελεί μέρος του προγράμματος εκμάθησης.

Μέχρι σήμερα το εν λόγω εγχείρημα έχει απορροφήσει πάνω από 500.000.000 ευρώ σε πόρους από όλους τους φορείς. Μόνο το 2009-2010 δαπανήθηκαν 83.000.000 ευρώ από την ομοσπονδία και τους συλλόγους, ο καθένας εκ των οποίων προϋπολογίζει έναν επταψήφιο αριθμό γι’ αυτόν τον σκοπό σε κάθε ετήσιο μπάτζετ του. Η παραγωγή μιας σειράς από Οζίλ, Σάμι Κεντίρα και Τόμας Μίλερ κοστίζει, αλλά οι "καρποί" του 2010 αποδεικνύουν ότι άξιζε τον κόπο...

Η διαχείριση του προγράμματος

Η παρουσία της Γερμανίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 φάνταζε ως ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ποδοσφαιρικής νοοτροπίας, για την οποία είχε παρθεί η απόφαση να τοποθετηθεί στη ναφθαλίνη. Οι "ηρωισμοί" του Μίχαελ Μπάλακ και του Καν, μαζί με τα διόλου πειστικά, αλλά αποτελεσματικά 1-0 έπρεπε να αντικατασταθούν άμεσα από ένα ποδόσφαιρο τεχνικό, σύγχρονο, ομαδικό. Η παταγώδης αποτυχία του Euro 2004, όπου τα "πάντσερ" για δεύτερη σερί φορά δεν προκρίνονταν από τη φάση των ομίλων υπέδειξε ότι είχε έρθει η ώρα της εφαρμογής του σχεδίου.

Ο Ρούντι Φέλερ αντικαταστάθηκε από τον Γίργκεν Κλίνσμαν, ο οποίος άδραξε την ευκαιρία να δώσει τις κατευθύνσεις του για την αναγέννηση της Γερμανίας. Στο πλευρό του ο Γιόαχιμ Λεβ, με τον οποίο έκριναν απαραίτητο να δώσουν μία αγωνιστική ταυτότητα στην ομάδα. "Τελικώς αποφασίσαμε να επενδύσουμε στην επιθετική νοοτροπία, τις πάσες στο έδαφος από πίσω προς τα μπροστά όσο το δυνατόν γρηγορότερα, χρησιμοποιώντας δυναμικό ποδόσφαιρο", τονίζει ο ίδιος ο Κλίνσμαν.

Σε αυτήν την προσπάθεια καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η συνεργασία των συλλόγων. Ο Κλίνσμαν απευθύνθηκε στην ομοσπονδία ώστε να πιέσει τις 36 ομάδες των δύο κορυφαίων κατηγοριών της γερμανικής "πυραμίδας" ποδοσφαίρου, για να τον διευκολύνουν στο έργο του, υποστηρίζοντας τα προγράμματα των ακαδημιών, που υποχρεωτικά έπρεπε να λειτουργούν υπό την αιγίδα τους.

Ακολούθησαν κάποια meetings στα οποία ο Κλίνσμαν ζήτησε από τους εκπροσώπους των ομάδων να απαντήσουν σε τρία πράγματα: στο πως θέλουν να παίζουν (σ.σ. οι ομάδες τους), πως θέλουν να βλέπει πως παίζουν ο υπόλοιπος κόσμος και πως θέλουν να βλέπει πως παίζουν ο κόσμος της Γερμανίας. Με αυτά τα δεδομένα το τεχνικό δίδυμο επιχείρησε να συνθέσει μία αγωνιστική ταυτότητα, αφού πρώτα ξεχώρισε 10-12 σημεία αναφοράς από τις προτάσεις. Ανακοινώθηκε δε ότι πρόθεση ήταν ένα γρήγορο, επιθετικό παιχνίδι, με έμφαση στη δράση. "Με τον όρο αυτό", εξομολογείται ο Κλίνσμαν, "υπήρξε μία παρανόηση, την οποία εξηγήσαμε λέγοντας πως με τη λέξη δράση εννοούμε ότι δεν θα αντιδρούμε σε ό,τι κάνει ο αντίπαλός μας, αλλά θα παίζουμε με τον τρόπο που είναι σωστός για εμάς".

Οταν δημιουργήθηκε ο κατάλληλος οδηγός, μοιράστηκε σε όλα τα κλιμάκια της εθνικής ομάδας, για την σχετική προετοιμασία. Μέχρι το Μουντιάλ του 2006, το οποίο και διοργάνωνε η Γερμανία, υπήρχαν ελάχιστα χρονικά περιθώρια και γι’ αυτό ο Κλίνσμαν ζήτησε την άμεση εφαρμογή του σχεδίου του τουλάχιστον στην κ-21, η οποία θα αποτελούσε τη βασική "τροφό" της αντρικής ομάδας. Τοποθέτησε, μάλιστα, τον πρώην συμπαίκτη του Ντίτερ Ελιτς, σε θέση ομοσπονδιακού τεχνικού, ζητώντας του η κ-21 να αγωνίζεται με τον ίδιο τρόπο με την πρώτη ομάδα.

Στις μικρότερες ηλικίες η βιασύνη ήταν λιγότερη, ωστόσο δεν ετίθετο θέμα εκπτώσεων σε επίπεδο υποδομών: από την εθνική κ-15 και άνωθεν, οι ομάδες έπρεπε να έχουν παρεμφερή υποστήριξη με την εθνική ανδρών. Πρακτικά αυτό σημαίνει προσωπικό που περιλαμβάνει αθλητικό ψυχολόγο, γυμναστή, καλούς γιατρούς και φυσιοθεραπευτές. Θα πρέπει επίσης να υπάρχουν για κάθε παίκτη εκτεταμένες αναλύσεις σε κάθε παιχνίδι, ιατρικά δεδομένα, αποτελέσματα εξετάσεων, αναλύσεις επιδόσεων. Τίποτα δεν θα έμενε στην τύχη και σε αυτό θα βοηθούσε ακόμα ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του παρελθόντος.

Ο πρώην αρχηγός της Ντόρτμουντ, Ματίας Ζάμερ, προσλαμβάνεται από την ομοσπονδία σε θέση τεχνικού διευθυντή με πενταετές συμβόλαιο. Το πόστο δημιουργείται αποκλειστικά για εκείνον, αναλαμβάνοντας αρμοδιότητες που αφορούσαν τις "μικρές" εθνικές ομάδες και εστιάζοντας στα νεαρά ταλέντα μεταξύ 11 και 18 ετών. Ο 39χρονος πρωταθλητής Ευρώπης του 1997 με την Μπορούσια φέρει ευθύνη και για την εισαγωγή των τελευταίων εξελίξεων της αθλητικής επιστήμης στην προπονητική μεθοδολογία της ομοσπονδίας. Τέλος, έχει υποχρέωση να συνεργάζεται με τον εκάστοτε ομοσπονδιακό τεχνικό της ανδρικής ομάδας, πάνω σε θέματα τακτικής.

Ο Ζάμερ επέβλεπε το όλο σύστημα που είχε αρχίσει να στριφογυρίζει τα "γρανάζια" του από τη σεζόν 2002-2003. Οι ακαδημίες της ομοσπονδίας και κυρίως των συλλόγων έπρεπε να ακολουθούν κάποιες αυστηρές ντιρεκτίβες, όσον αφορά τη φιλοσοφία τους. Τα προτεινόμενα συστήματα πάνω στα οποία θα δούλευαν οι προπονητές ήταν το 4-2-3-1 και το 4-3-3, τα οποία είναι ευμετάβλητα. Απώτερος στόχος ήταν το επιθετικό ποδόσφαιρο και οι παίκτες να πηγαίνουν πάντα μπροστά. Από την εθνική κ-15 και πάνω, ο έλεγχος της μπάλας, το δημιουργικό παιχνίδι, η εναλλαγή θέσεων και η δράση έναντι της αντίδρασης βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα.

Ζάμερ, Κλίνσμαν και Λεβ συνεργάστηκαν άψογα (παρότι οι δύο πρώτοι δεν τα πηγαίνουν και τόσο καλά από τον καιρό που ήταν ποδοσφαιριστές) και η τιμητική τρίτη θέση στο "εντός έδρας" Μουντιάλ αποτέλεσε την επιβράβευση των κόπων όλων των παραγόντων όλα εκείνα τα χρόνια. Ο Κλίνσμαν μπορεί να αποχώρησε εκείνο το καλοκαίρι από τα "πάντσερ", ωστόσο σχεδόν επέβαλε τον Λεβ ως διάδοχό του, αφού μόνο αυτός γνώριζε από πρώτο χέρι τις επόμενες κατευθύνσεις προς τις οποίες έπρεπε να κινηθεί η ομάδα.

Ο 11ος τεχνικός στην ιστορία της "νάσιοναλμανσαφτ" ακολούθησε τα χνάρια του προκατόχου του και πήγε κι ένα βήμα πιο μπροστά, αφού είχε την τύχη η πρώτη "φουρνιά" παικτών του... συστήματος να πέσει στα χέρια του. Οι Οζίλ, Κεντίρα, Τόμας Μίλερ, Μάνουελ Νόιερ, Τζερόμ Μπόατενγκ και όλοι οι ταλαντούχοι -και πλέον γνωστοί- διεθνείς Γερμανοί, αφού πέρασαν από σχεδόν όλες τις "μικρές" εθνικές, τέθηκαν στη διάθεση του 50χρονου προπονητή, ο οποίος κατέληξε να απολαμβάνει τους "καρπούς" σχεδόν μιας δεκαετίας.

Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, ότι οι παράγοντες του ποδοσφαίρου της χώρας έχουν ενοχληθεί από το γεγονός ότι όλη η... δόξα αποδίδεται για την προσπάθεια αναγέννησης του γερμανικού ποδοσφαίρου αποδίδεται στον Κλίνσμαν και στον Λεβ. Χαρακτηριστικό είναι ότι συχνά σε συνεντεύξεις τους υπενθυμίζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ευδοκίμησαν τα σχέδια των δύο τελευταίων ομοσπονδιακών τεχνικών της χώρας.

Οι "χυμοί" της επιτυχίας

Οι θρίαμβοι των "μικρών"

2008: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-19

Γερμανία-Ιταλία 3-1
(24’ Λ. Μπέντερ, 61’ Σουκούτα Πάσου, 80’ Γκέμπχαρτ - 78’ Ράτζιο)

Η σύνθεση της Γερμανίας: Τσίλερ, Ντίκμαϊερ, Κόπλιν, Ράιναρτς, Γιούνγκβιρτ, Σ. Μπέντερ, Λ. Μπέντερ (66’ Τοπράκ), Γκέμπχαρτ, Ρίσε (39’ Λάτσα), Νάκι (89’ Οτσίπκα), Σουκούτα Πάσου

2009: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-17

Γερμανία-Ολλανδία 2-1 παρ. (1-1 κ.α.)
(34’ Τι, 97’ Τρινκς - 7’ Καστάιγκνος)

Η σύνθεση της Γερμανίας: τερ Στέγκεν, Μπασαλά Μαζανά, Πλάτενχαρντ, Λάμπους, Μουσταφί, Μπούτσμαν (98’ Γιάντσερ), Γιάμπο, Τι (119’ Νάουμπερ), Γκέτσε, Τσίμερμαν, Σάιντχαουερ (59’ Τρινκς)

2009: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-21

Γερμανία-Αγγλία 4-0
(23’ Κάστρο, 48’ Οζίλ, 79’, 84’ Βάγκνερ)

Η σύνθεση της Γερμανίας: Νόιερ, Μπεκ, Χέβεντες, Μπόατενγκ, Μπένις, Χούμελς (83’ Αόγκο), Τζόνσον (69’ Σβάαμπ), Κάστρο, Κεντίρα, Οζίλ (89’ Σμέλτσερ), Βάγκνερ
Τα πρώτα αποτελέσματα της νέας τάξης πραγμάτων του γερμανικού ποδοσφαίρου ήταν τόσο απρόσμενα, όσο και φυσικά. Εν έτει 2002, σε μία Bundesliga που είχε πληγεί ανεπανόρθωτα από την κατάρρευση του ομίλου Κιρχ, η Στουτγκάρδη έδειχνε πρόωρα το δρόμο της συγκριτικά ανέξοδης επιτυχίας. Οι Τίμο Χίλντεμπραντ, Κέβιν Κουράνι και Αντρέας Χίνκελ, υπό την καθοδήγηση του Φέλιξ Μάγκατ, θα διαφήμιζαν τη δουλειά των ακαδημιών των Σουηβών οδηγώντας τους κατ’ αρχήν σε μία σπουδαία πορεία στο γερμανικό πρωτάθλημα και ακολούθως σε μία ιστορική νίκη επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Champions League το 2003-2004.

"Τα παιδιά σίγουρα επωφελήθηκαν από την κατάρρευση Κιρχ. Ο σύλλογος δεν ήταν σε θέση να αγοράσει παίκτες για 18 μήνες μεταξύ 2001 και 2002 και ξάφνου νεαροί όπως αυτοί πήραν ευκαιρίες", υπογραμμίζει ο συντονιστής του προγράμματος ακαδημιών του συλλόγου, Τόμας Αλμπεκ, συνεχίζοντας: "Δύο χρόνια αργότερα βρισκόμασταν στο Champions League με αυτούς. Μπορείτε να δείτε και την Ντόρτμουντ με τη Χέρτα, που αμφότερες αγκομαχούσαν οικονομικά και έπρεπε να επιλέξουν νεαρούς παίκτες. Δούλεψε και γι’ αυτούς το σύστημα και ολοένα και περισσότεροι σύλλογοι αφυπνίστηκαν από το γεγονός ότι μπορούσαν να δημιουργήσουν πραγματικά περιουσιακά στοιχεία δαπανώντας χρήματα σε παιδιά".

Η Ντόρτμουντ, από την πλευρά της, χρησιμοποίησε μέρος των χρημάτων που έλαβε από την Μπέτις για τη μεταγραφή του Ντάβιντ Οντόνκορ το 2005 για την κατασκευή των νέων ακαδημιών της. "Μπορεί να είναι ακριβός, αλλά είναι ο σωστός τρόπος", τόνισε ο πρόεδρος του συλλόγου, Ράινχαρντ Ράουμπαλ, ο οποίος είναι πρόεδρος και της γερμανικής λίγκας.

Πριν τρία χρόνια στη Bundesliga αγωνίζονταν 88 παίκτες που προέρχονταν από τις ακαδημίες των συλλόγων και στην Zweiteliga αγωνίζονταν 56. Το 2009-2010 αυτά τα νούμερα αυξήθηκαν σε 110 και 88 αντιστοίχως, αντικατοπτρίζονταν πλέον το 20% όλων των παικτών. Οπως είναι λογικό, παίκτες γνώριμοι στο περιβάλλον των φιλάθλων καθιστά ακόμα πιο ελκυστικό το προϊόν, με τα γερμανικά γήπεδα της Bundesliga να έχουν την πρωτοκαθεδρία σε προσέλευση ανά αγώνα σε σχέση με τα προηγμένα πρωταθλήματα (και όχι μόνο φυσικά), με 42.000 θεατές. Το αξιοσημείωτο δε είναι ότι η μέση τιμή του εισιτηρίου δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ, ποσό που είναι μικρότερο σε σχέση με τα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου. Παρά τις φθηνές τιμές, ουδείς σύλλογος της κορυφαίας κατηγορίας δεν βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας όπως η Λίβερπουλ ή εισήχθη σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης όπως η Πόρτσμουθ πέρυσι στην πολυδιαφημισμένη Premiership.

Οι ακαδημίες επάνδρωσαν και τις εθνικές ομάδες όλων των κατηγοριών. Χαρακτηριστικό είναι ότι η εθνική ομάδα κ-21 της περσινής σεζόν απαρτιζόταν εξ ολοκλήρου από παίκτες των ακαδημιών, ενώ στην αντίστοιχη κ-20 το ποσοστό ήταν 21/24. Η μαζική προώθηση των κορυφαίων ταλέντων του γερμανικού ποδοσφαίρου από τη μία εθνική ομάδα στην επόμενη είχε ως αποτέλεσμα από το 2007 να σηματοδοτήσει την απαρχή των επιτυχιών της χώρας.


Η κατάκτηση και των τριών διαθέσιμων ευρωπαϊκών τίτλων στην ίδια περίοδο σε αυτές τις ηλικίες είχε ως αποτέλεσμα τη βράβευση της ομοσπονδίας από την UEFA με το βραβείο "Maurice Burlaz" που απονέμεται στις χώρες με τα καλύτερα αποτελέσματα στις "μικρές" εθνικές. Τα τελευταία τέσσερα βραβεία είχαν καταλήξει σε ισπανικά χέρια.Στο Παγκόσμιο Κύπελλο κ-17 της Νότιας Κορέας, η Γερμανία του Χάικο Χέρλιχ κατέλαβε την τρίτη θέση. Ενα χρόνο αργότερα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κ-19, η ομάδα του Χορστ Χρούμπες κατέκτησε το τρόπαιο, το πρώτο μετά το 1992 σε οποιαδήποτε κατηγορία πλην Ανδρών. Υπήρξε και συνέχεια, με την κ-17 του Μάρκο Πετσαϊουόλι να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης τον Μάιο του 2009. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στη Σουηδία, η κ-21, με τον Χρούμπες ξανά στον πάγκο, κατατρόπωσε την Αγγλία στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με 4-0 και σχημάτισε φουλ των τίτλων.

Εξι από αυτούς τους πρωταθλητές Ευρώπης ταξίδεψαν με την αποστολή της Γερμανίας στη Νότια Αφρική (Οζίλ, Κεντίρα, Νόιερ, Μπόατενγκ, Τόνι Κρος, Μάρκο Μάριν). Τέσσερις από αυτούς βρέθηκαν στη βασική σύνθεση του 4-1 της Γερμανίας επί της Αγγλίας στη φάση των 16 του Μουντιάλ. Τα "λιοντάρια" είχαν μόλις έναν παίκτη που είχε δώσει το "παρών" και στον τελικό του Μάλμε (Τζέιμς Μίλνερ). Το βέβαιο ήταν ότι η Γερμανία διέθετε πλέον το υπόβαθρο στα χαμηλότερα κλιμάκια της εθνικής. Αυτό που απέμενε ήταν να στρωθεί το έδαφος σε αυτούς τους εξαιρετικά ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, ώστε να μετακυλήσουν την επιτυχία τους στην εθνική ανδρών.

Οι κινήσεις Κλίνσμαν-Λεβ

Αμα τη αναλήψει της τεχνικής ηγεσίας της Γερμανίας, ο Κλίνσμαν προέβη σε διαρθρωτικές αλλαγές στην ομάδα, προσλαμβάνοντας υψηλά εξειδικευμένους γυμναστές και Αμερικανούς επιστήμονες, αντικατέστησε το "απαρχαιωμένο" προσωπικό της ομοσπονδίας με έμπιστους "στρατιώτες" του και προχώρησε σε ριζική ανανέωση τακτικών στην ομάδα.

Η θητεία των Ρίμπεχ και Φέλερ στιγματίστηκε από την έλλειψη δημιουργικών ποδοσφαιριστών και στηρίχθηκε κυρίως σε μεμονωμένες προσπάθειες. Ο Κλίνσμαν, ως πρώην επιθετικός της Τότεναμ και της Μπάγερν Μονάχου, επιχείρησε να εφαρμόσει το αγγλικό 4-4-2, με επιθετικογενή άκρα και φουλ μπακ με προωθήσεις, χρησιμοποιώντας μόνο έναν αμυντικό μέσο και δίπλα του τον box-to-box Μπάλακ. Με αυτό το σύστημα παρατάχθηκε η Γερμανία καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στο Μουντιάλ του 2006, αυτήν την πεπατημένη ακολούθησε και ο Λεβ.

Ο νυν τεχνικός των "πάντσερ" συνέχισε με το 4-4-2, ωστόσο χρειάστηκε να αναθεωρήσει τις απόψεις του όταν η Κροατία νίκησε 2-1 τους Γερμανούς στη φάση των ομίλων του Euro 2008. Η προβλεψιμότητα του συστήματος (το διπλό μαρκάρισμα στους ακραίους μέσους περιόριζε το επιτελικό παιχνίδι της Γερμανίας σε κοντινές πάσες και μακρινά σουτ) τον ανάγκασε να εφαρμόσει το 4-2-3-1, με τον Μπάλακ πίσω από τον Μίροσλαβ Κλόζε. Με αυτό το σύστημα οι Γερμανοί έφτασαν μέχρι τον τελικό του Euro 2008.

Ο Λεβ δεν άλλαξε τη συνταγή της επιτυχίας στο Μουντιάλ του 2010. Οι επιτυχίες των "μικρών" εθνικών ομάδων, όμως, τον ανάγκασαν να μεταβάλλει άρδην το ρόστερ, ώστε να συμπεριλάβει τους νεαρούς, "ψημένους" παίκτες. Μόλις 9 εκ των φιναλίστ του 2008 έδωσαν το "παρών" στη Νότια Αφρική, αλλά μόλις ένας εξ αυτών έπαιξε πραγματικά κομβικό ρόλο στο 4-2-3-1 που οδήγησε τη "νάσιοναλμανσαφτ" σε νέες επιτυχίες.

Ο λόγος για τον Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ, ο οποίος ευνοήθηκε από τη χρησιμοποίησή του από τον Λουίς φαν Χάαλ σε θέση που θα μεγιστοποιούσε την αγωνιστική προσφορά του και στη Γερμανία, ήτοι σε αυτήν του οπισθοχωρημένου δημιουργικού μέσου. Με τον αρχηγό της κ-21 Κεντίρα δίπλα του και τους Μίλερ, Οζίλ και Λούκας Ποντόλσκι πιο μπροστά, η Γερμανία διέθετε μία από τις κορυφαίες μεσαίες γραμμές της διοργάνωσης. Ως αποτέλεσμα, οι τρεις "τεσσάρες" σε Αυστραλία, Αγγλία, Αργεντινή και η τρίτη θέση μετά τον αποκλεισμό από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου Ισπανία στα ημιτελικά. Μέσος όρος ηλικίας: 24,96 έτη...

Β. Η ενσωμάτωση των μεταναστών

"Ποιος θα το φανταζόταν πριν 20 χρόνια, κατά τον σχηματισμό αυτής της εθνικής ομάδας, ότι μεταξύ των ποδοσφαιριστών θα έχουμε έναν Αρνε, έναν Τόμας, έναν Χανς Γεργκ, αλλά και έναν Τζερόμ, έναν Σάμι, έναν Μεσούτ κι έναν Μίροσλαβ. Αυτή η πολύχρωμη ομάδα στη Νότια Αφρική μας ενέπνευσε όλους". Τάφε έφη Κρίστιαν Βουλφ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Γερμανίας, παρουσία της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ, κατά την προ ημερών βράβευση της εθνικής Γερμανίας για την πορεία της στο Μουντιάλ.

Η διαπίστωση δικαιολογημένη, αφού 11 από τους 23 παίκτες της αποστολής είτε γεννήθηκαν στο εξωτερικό, είτε τουλάχιστον ένας εκ των δύο γονέων τους είναι αλλοδαπός. Οι Οζίλ και Σερντάρ Τασί έχουν τουρκικές ρίζες, αλλά είναι τρίτης γενιάς Γερμανοί. Ο πρώτος, μάλιστα, είχε και μία δημόσια διαφωνία με τον Χαμίτ Αλτιντόπ (ο οποίος επίσης μπορούσε να επιλέξει μεταξύ των δύο χωρών και προτίμησε την Τουρκία) για το εάν έπρεπε να φορέσει το εθνόσημο της Γερμανίας.

Οι Κλόζε, Ποντόλσκι, Πιοτρ Τροχόφσκι και Μάριν έφτασαν στη Γερμανία για να ζήσουν σε ένα καλύτερο περιβάλλον σε σχέση με τις πατρίδες τους. Οι τρεις πρώτοι προέρχονται από την Πολωνία και όπως αποκαλύπτουν στο σπίτι τους μιλούν πολωνικά. Οι γονείς του επιθετικού της Βέρντερ Βρέμης είναι από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την οποία εγκατέλειψαν το 1991, όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία.

Ο πατέρας του Μάριο Γκόμες είναι Ισπανός και αυτός του Κεντίρα Τυνήσιος, ωστόσο οι μητέρες τους είναι Γερμανίδες. Ο Ντένις Αόγκο είναι μισός Νιγηριανός, ενώ ο Τζέρομ Μπόατενγκ μισός Γκανέζος (ο αδερφός του Κέβιν Πρινς έπαιξε με την Γκάνα στο Μουντιάλ). Ο Κακάου ταξίδεψε στη Γερμανία από τη Βραζιλία σε ηλικία 18 ετών για να βρει μια καλύτερη τύχη και να παίξει ποδόσφαιρο ζώντας με τον θείο του και μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στη χώρα πήρε την υπηκοότητα.

Αυτή η ιδιότυπη ενδεκάδα διέλυσε οριστικά και αμετάκλητα την εθνιστική και φυσιογνωμική ταυτότητα της εθνικής Γερμανίας. Τα "πάντσερ", πλέον, στηρίζονταν σε παίκτες που γίνονταν κοινωνοί της γερμανικής παιδείας και όχι απαραιτήτως σε Γερμανούς.

Το πολυπολιτισμικό πάρτι αρχίζει από τις "μικρές" εθνικές ομάδες, στις οποίες εν έτει 2010 υπερτερούν οι γόνοι μεταναστών (στην εθνική κ-17 βασικός τερματοφύλακας είναι ο 16χρονος... Γερμανός Οδυσσέας Βλαχοδήμος). Στον τελικό του Μάλμε, η γερμανική ομάδα είχε ως βασικούς μόλις 2 παίκτες που είχαν γεννηθεί στη χώρα οι ίδιοι και οι γονείς τους (Μάνουελ Νόιερ, Μπένεντικτ Χέβεντες). Είχε προηγηθεί ένα χρόνο νωρίτερα η δήλωση της Μέρκελ πως "το multi culti ολοκλήρωσε την πορεία του"...

Οι... εισαγόμενοι

Η αρχή της χρησιμοποίηση των ποδοσφαιριστών με ξένες ρίζες δεν είναι πρόσφατη. Οι πρώτοι παίκτες που απέκτησαν γερμανική ταυτότητα ήταν δύο "θρύλοι" της Σάλκε, οι Ερνστ Κούζορα και Φριτς Σέπαν, γιοι μεταναστών με καταγωγή από την Πρωσία! Οι πρώτοι έγχρωμοι Γερμανοί ήταν ο Ερβιν Κοστέντε και Τζίμι Χάρτβιγκ τις δεκαετίες ’70 και ’80 αντιστοίχως. Πιο πρόσφατα, οι επιτυχίες της Γαλλίας του... Αλγερινού Ζινεντίν Ζιντάν και των... Αφρικανών συμπαικτών του έδειξαν το δρόμο για τη Γερμανία.

Η αφομοίωση των παιδιών μεταναστών με τη γερμανική πραγματικότητα είναι τέτοια που αποτυπώνεται και στη γλώσσα που μιλούν. Για παράδειγμα, ο Τζερόμ Μπόατενγκ έχει μία βαριά βερολινέζικη προφορά, ενώ ο Κεντίρα μιλά με τη διάλεκτο της Σουηβίας, ως μόνιμος κάτοικος επί 23 χρόνια της Στουτγκάρδης.

Ο Κακάου, από την πλευρά του, μπορεί να μη μεγάλωσε στη Γερμανία, ωστόσο για να αποκτήσει την υπηκοότητα χρειάστηκε να περάσει με επιτυχία όλα τα σχετικά τεστ, μεταξύ των οποίων και αυτά των γνώσεων σχετικά με τη Γερμανία. Μία εκ των ερωτήσεων που απάντησε, είχε να κάνει με τα ονόματα των προηγουμένων καγκελαρίων της χώρας, με τους συμπαίκτες του ακολούθως να του προσάπτουν το προσωνύμιο "Χέλμουτ" (σ.σ. από τον Χέλμουτ Κολ, καγκελάριος Δυτικής Γερμανίας και Γερμανίας από το 1982 μέχρι το 1998).
Η απουσία ικανών φορ οδήγησαν την ομοσπονδία να προσφέρει άρον άρον τον Ιανουάριο του 1997 γερμανικό διαβατήριο στον Νοτιοαφρικανό επιθετικό της Καρλσρούης, Σον Νταντί. Ενας τραυματισμός πριν το πρώτο διεθνές ματς με το Ισραήλ και μία απώλεια φόρμας στη συνέχεια ματαίωσαν το ντεμπούτο του. Δεν συνέβη το ίδιο με τον Βραζιλιάνο Πάουλο Ρινκ, ο οποίος κατόπιν εκτεταμένης αναζήτησης έγινε γνωστό ότι είχε έναν παππού Γερμανό. Ο επιθετικός της Λεβερκούζεν είχε 13 συμμετοχές με την εθνική Γερμανίας μεταξύ 1998 και 2000.

Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις επιβεβαίωναν την έλλειψη γνήσιου, εγχώριου ταλέντου εντός των τειχών στα τέλη του ’90. Η αλλαγή του νόμου περί υπηκοότητας και η αύξηση της ελαστικότητας σχετικά με τους δικαιούχους ήρθε την κατάλληλη στιγμή από ποδοσφαιρικής άποψης. Μία χώρα που κατακλύζεται από ισχυρές μειονότητες μεταναστών τις οποίες ιστορικά από τη δεκαετία του ’50 κι εντεύθεν χρησιμοποιεί για την ανοικοδόμησή της σε κάθε επίπεδο, έβρισκε πεδίο εφαρμογής αυτής της πρακτικής και στο ποδόσφαιρο.

Τα παιδιά των πολιτικών και οικονομικών μεταναστών, λαμβάνοντας τη γερμανική υπηκοότητα, μπορούν να ατενίζουν το αθλητικό μέλλον τους με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Χρησιμοποιώντας το νέο αναδομημένο σύστημα ακαδημιών, ένα παιδί μετανάστη έχει τις ίδιες ευκαιρίες με κάθε άλλο γερμανόπουλο ώστε να επιδείξει το ταλέντο του, με την προϋπόθεση να το κάνει για λογαριασμό της χώρας που το φιλοξενεί (και που σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί και βιολογική πατρίδα).

Απόπειρες αποδοχής

Η κατάσταση δεν ήταν τόσο ανοιχτόμυαλη στο παρελθόν. Το 2006, το ακροδεξιό κόμμα "NPD" άρχισε (ανεπιτυχώς) καμπάνια εναντίον του έγχρωμου διεθνή αμυντικού Πάτρικ Οβομογέλα με σύνθημα "Λευκό. Οχι μόνο το χρώμα της φανέλας". Το 2008, η ίδια η Μέρκελ είχε εκφράσει τις αμφιβολίες της για να έρθει η άμεση μαζική διάψευση με τις επιτυχίες πρώτα των "μικρών" εθνικών ομάδων της Γερμανίας βασιζόμενες σε μη... καθαρόαιμους Γερμανούς και ακολούθως με την πορεία των "πάντσερ" στο Μουντιάλ του 2010.

Ο μάνατζερ της εθνικής, Ολιβερ Μπίρχοφ, εξηγεί το σύστημα ως "ζωντανή ενσωμάτωση" και συνεχίζει γα την ομάδα κ-21: "Δείχνει την προσαρμοστική φύση του ποδοσφαίρου. Είναι αξιαγάπητο να βλέπεις πως αυτοί οι παίκτες τα δίνουν όλα για τη Γερμανία. Η πρόθεση είναι η DFB να αποτελέσει σπίτι τους". Ο Ζάμερ διατρανώνει: "Είναι πολύ όμορφο και παράδειγμα πως άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες και με διαφορετικό χρώμα δέρματος μπορούν να εργαστούν ως ομάδα".

Το "αγκάθι" του εθνικού ύμνου
Ενα ζήτημα για το οποίο έχει γίνει πολύ κουβέντα σχετικά με αυτήν την πολυπολιτισμική εθνική Γερμανίας είναι η ανάκρουση του εθνικού ύμνου πριν τους αγώνες. Αρκετές φορές, οι διεθνείς με ξένες ρίζες δεν τραγουδούν τα λόγια όταν βρίσκονται σε παράταξη και αυτή η στάση εξοργίζει μία μερίδα φιλάθλων, αντιδρώντων στην εν γένει παρουσία τους στην ομάδα.

"Ακόμα και για εμάς παίρνουμε γράμματα εάν δεν τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο", επισημαίνει ο Μπίρχοφ. "Άλλες φορές δε, δεχόμαστε παράπονα για τα χτενίσματα των παικτών. Δεν μπορείς να ευχαριστείς τους πάντες. Είναι προσωπικό ζήτημα. Μερικοί έχουν στενούς δεσμούς με την πατρίδα των γονιών τους. Απαιτούμε από τα μέλη της ομάδας να έχουν σεβασμό και να συμπεριφέρονται σωστά, αλλά δεν τους επιβάλλουμε να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο".

Ο Αόγκο, από την πλευρά του, υπερασπίζεται αυτήν τη στάση: "Ο κόσμος δεν θα πρέπει να δίνει τόση σημασία σε αυτό. Δεν τραγουδώ τον εθνικό ύμνο, αλλά παραμένω περήφανος που παίζω για τη Γερμανία".
Το ποδόσφαιρο πραγματοποιεί ότι οι Γερμανοί πολιτικοί σταμάτησαν εδώ και καιρό, ήτοι να αντιμετωπίζει τη χώρα ως ένα χωνευτήρι διαφορετικών πολιτισμών. Ενας από τους... Γερμανούς των "πάντσερ", ο τερματοφύλακας Νόιερ, εξομολογείται: "Είναι φυσιολογικό. Γεννήθηκα στην περιοχή του Ρουρ. Μεγάλωσα με πολλά παιδιά μεταναστών στην τάξη μου ή στις ομάδες των συλλόγων". Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Χρούμπες: "Ζούμε σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το επώνυμό σου ή από που προέρχεσαι. Στη Γαλλία ο ένας στους τέσσερις διεθνείς δεν είναι Γάλλος".

Κατανοώντας την προσφορά που μπορούν να έχουν τα παιδιά των μεταναστών στο πρόγραμμα των γερμανικών ακαδημιών, η DFB προσπαθεί να τα προσελκύσει σε αυτά, χρησιμοποιώντας ακόμα και υπαλλήλους με αυτήν την αποστολή. Μπορεί να χρησιμοποιεί συχνά τη φράση "ανοχή" και "δύναμη ενσωμάτωσης του ποδοσφαίρου", ωστόσο οι προθέσεις της εμπεριέχουν ξεκάθαρα την έννοια του αγωνιστικού συμφέροντος.

Οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες της Γερμανίας πιστεύουν ότι μία πολυπολιτισμική κ-21 αποτελεί ενίσχυση της εθνικής ομάδας. "Φέρνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετική δημιουργικότητα και διαφορετική φιλοσοφία στο σύνολο. Στη DFB έχουν προχωρήσει σε μία ενσυνείδητη απόφαση να υπογραμμίζουν τις μεταναστευτικές ρίζες επειδή οι παίκτες με γονείς από άλλες χώρες αποτελούν πλουτισμό για εμάς", συνεχίζει ο Μπίρχοφ.

Οι παίκτες, από την πλευρά τους, δείχνουν να ενστερνίζονται αυτό το άτυπο δούναι και λαβείν. "Λέγεται ότι οι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές είναι πιο δυνατοί, ενώ οι Ευρωπαίοι παίκτες έχουν καλύτερη αντίληψη περί τακτικής. Μία μίξη των δύο μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη για την DFB", δηλώνει ο Αόγκο. Οσο για τον Οζίλ, σημειώνει: "Η τεχνική μου και η αίσθηση της μπάλας είναι από την τουρκική πλευρά του παιχνιδιού μου και η νοοτροπία του να δίνω πάντα το 100% είναι από τη γερμανική πλευρά".

Ο Κεντίρα, ο οποίος αποτελεί και το πρόσωπο της σχετικής αφίσας προώθησης της DFB, προσθέτει: "Στην επίθεση αποπνέουμε λάτιν στοιχεία ή την νοτιοαμερικανική ευχέρεια, αλλά αμυντικά είμαστε απίστευτα πειθαρχημένοι, πολύ Γερμανοί. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι κάτι καινούργιο να υπάρχουν Γερμανοί διεθνείς με τουρκικές, γκανέζικες, νιγηριανές ή τυνήσιες ρίζες, αλλά για τη γενιά μας είναι πολύ φυσιολογικό. Εχουμε κάποιους παίκτες που λέγονται Κεντίρα και κάποιους που λέγονται Μίλερ. Δεν γνωρίζουμε κάποια διαφορά".









http://www.contra.gr/Soccer/Europe/Euro/Euro2012/Germany/292052.html

No comments: