Saturday, October 30, 2010
N.Mπελιβανης,ομιλια στον Μοχο 29-10-2010
Ο υπ.Δήμαρχος Νίκος Μπελιβάνης στην ομιλία του στον Μοχό,μιλάει την γλώσσα της αλήθειας ,οσον αφορά την κατάσταση στον διευρυμένο Δήμο Χερσονήσου,μη διστάζοντας να καυτήριασει τα μεγάλα προβλήματα του κράτους.
Γιατί ζητώ την ψήφο σας?
Μύρων Γ.Κανάκης
Υπ.Δημοτικός Σύμβουλος
Εκλ.Περιφ.Χερσονήσου
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΝΙΚΟΣ Ε.ΜΠΕΛΙΒΑΝΗΣ
Υποψήφιος Δήμαρχος Δ.Χερσονήσου
Γιατί ζητάω την ψήφο σας?
Φίλες και φίλοι,
Πολλοί από σας,έμειναν έκπληκτοι,άλλοι εξέφρασαν την απορία τους,όμως έκεινοι που πραγματικά με γνωρίζουν,είμαι σίγουρος ότι χάρηκαν βλέποντας το όνομα μου ανάμεσα στους υποψήφιους.
Δεν ηταν άλλωστε λίγες οι φορές,που αρκετοί με προέτρεπαν να ασχοληθώ με τα κοινά,γνωρίζοντας τον χαρακτήρα μου,το πάθος κι τον δυναμισμό που με διακρίνει ,όταν ασχολούμαι με πράγματα που αφορούν το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Είναι καθολικά κατονοητο,είναι απαίτηση πλέον όλων όσων ζουν στον διευρυμένο Δήμο Χερσονήσου ,ότι αν δεν γίνουν μεγάλες αλλαγές στον Δήμο μας,η πορεία θα εξακολουθήσει να είναι καθοδική ,το εισόδημα μας θα συνεχίσει να συρρικνώνετα,ι η ζωη μας θα συνεχίσει να γίνετε ολοένα και πιο δύσκολη.
Τα προβλήματα πολλά,γνωστα , κι όμως όχι ανυπέρβλητα ,αρκεί να υπάρχει η βούληση να αντιμετωπιστούν.
Βούληση ,που δυστυχώς δεν είδαμε από τις προηγούμενες Δημοτικές Αρχές.
Επειδή λοιπόν ,το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να παραμένουμε θεατές ,αποφάσισα να συμμετέχω στις επικείμενες εκλογές. Θεώρησα ότι «καλλιά να κάνεις παρά να μην κάνεις». Γιατί περιθώρια για να κάνεις υπάρχουν τεράστια.
Ζούμε σε μια ευλογημένη περιοχή ,με τεράστια δυναμική ,τόσο στον πρωτογενή τομέα ,όσο και στην βαριά βιομηχανία της χώρας μας,τον τουρισμό .Μια περιοχή που στα παιδικά μας μάτια ,φάνταζε «Μόντε Κάρλο»,όμως αντιθέτως γνωρίζει την παρακμή .Κι όμως μπορούμε να αλλάξουμε .Μπορούμε να κάνουμε όλες εκείνες τις δράσεις που θα εξασφαλίσουν καλύτερο και ποιοτικότερο τουριστικό προϊόν .Μπορούμε ,οφείλουμε και πρέπει να παντρέψουμε τον τουρισμό με έννοιες όπως ο πολιτισμός, ο αθλητισμός ,η κρητική διατροφή ,εξασφαλίζοντας τις συνθήκες για μακρά τουριστική σεζόν ,όχι για την σεζόν των 45 ημερών.
Αρκεί να υπάρχουν νέοι άνθρωποι με όραμα και βούληση αύριο στο Δημοτικό Συμβούλιο .Αποφασισμένοι να δουλέψουν για το παρόν και το μέλλον του τόπου ,μακριά από μικροπολιτικές και οικονομικά συμφέροντα.Αρκετα μας έλλειψαν ακόμη και τα αυτονόητα
Μπορούμε να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο σε γερά θεμέλια.Ψηφίστε νέους ανθρώπους!
Με εκτίμηση
Thursday, October 28, 2010
Sunday, October 24, 2010
Friday, October 22, 2010
Δυναμικά για μια καλύτερη Χερσόνησο
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
NIKOΣ Ε.ΜΠΕΛΙΒΑΝΗΣ
υπ.Δήμαρχος Χερσονήσου
Εκλογική Περιφέρεια Χερσονήσου
Μύρων Γ.Κανάκης
υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
Monday, October 18, 2010
Monday, October 11, 2010
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ: ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΑΝΕΒΑΛΕ ΑΚΥΡΩΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!
ΣΤΙΣ 23 ΝΟΕΜΒΡΗ ΟΡΙΣΤΗΚΕ Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΑΚΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!
Στις 23 Νοέμβρη ορίστηκε τελικώς από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), η ημερομηνία συζήτησης της αίτησης ακύρωσης των περικοπών μισθών, συντάξεων, δώρων εορτών, επιδομάτων αδείας αλλά και γενικά του ίδιου του Μνημονίου, για λόγους αντισυνταγματικότητας. Τις σχετικές αιτήσεις έχουν καταθέσει, προ τριμήνου, σειρά συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων (ΑΔΕΔΥ, Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ΤΕΕ, ΕΣΗΕΑ, ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, ΕΣΗΕΑ, σωματεία συνταξιούχων κλπ) αλλά και μεμονωμένοι πολίτες.
Η αρχική συζήτηση ενώπιον της Ολομέλειας, επρόκειτο να πραγματοποιηθεί σήμερα Παρασκευή 8 Οκτωβρίου, αυτό όμως δεν κατέστη εφικτό κατόπιν κυβερνητικής μεθόδευσης! Συγκεκριμένα, το Υπουργείο Οικονομικών, αλλά και άλλα Υπουργεία, δεν απέστειλαν, ως όφειλαν, τις θέσεις του Δημοσίου αλλά και άλλα συναφή έγγραφα στο ΣτΕ. Όπως είναι εύλογο, το ΣτΕ δεν είναι τυπικώς σε θέση να εκδώσει απόφαση, εάν δεν λάβει πρώτα γνώση των εγγράφων αυτών. Η κυβερνητική αυτή μεθόδευση, οφείλεται στο γεγονός πως οι μέχρι τώρα εγκυρότατες πληροφορίες, κάνουν λόγο για εισήγηση - «καταπέλτη», από τις Συμβούλους Επικρατείας Μαίρη Σαρπ και Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα απολύτως ασφαλείς πληροφορίες, η εισήγηση κάνει λόγο για αντισυνταγματικότητα των μισθολογικών και συνταξιοδοτικών περικοπών αλλά και της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων.
Η μεθόδευση αυτή της Κυβέρνησης, βέβαια δεν αποτελεί «μεμονωμένο» γεγονός. Ήδη κατά τη διάρκεια της σχετικής συνέντευξης τύπου στη ΔΕΘ, ο Γ. Παπανδρέου, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά, σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου για τις προσφυγές ενωπίον του ΣτΕ, πως η «χρεοκοπία της χώρας είναι πολιτικό και όχι νομικό ζήτημα».
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να «αγοράσει χρόνο» αλλά και πιθανότατα να ασκήσει ασφυκτικές πιέσεις στους δικαστικούς λειτουργούς του ΣτΕ. Εάν τελικά, η Ολομέλεια του ΣτΕ, αντισταθεί στις πιέσεις και υιοθετήσει την σχετική εισήγηση, τότε «τινάζονται» στον αέρα μερικά από τα κυριότερα μέτρα του μνημονίου. Αυτό μπορεί να δώσει μια μεγάλη ώθηση στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, αφού οι τελευταίοι γυρεύουν εναγωνίως μια ελπιδοφόρα προοπτική για να φουντώσουν!
Να σημειωθεί τέλος, ότι μεταγενέστερα κατατέθηκαν επιπλέον προσφυγές ενώπιον του Στε, που αφορούν το ασφαλιστικό αλλά και το επικαιροποιημένο μνημόνιο!
http://mmeinfo.blogspot.com/2010/10/blog-post_31.html#more
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ
Γιώργος Δελαστίκ
Αδύνατον να χωνέψουν οι Ευρωπαίοι το ηχηρό πολιτικό χαστούκι που έφαγαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. από τη νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία αρνήθηκε επιδεικτικά να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να τους χορηγήσουν ένα δάνειο δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας στον ουγγρικό λαό επειδή έτσι θέλουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. «Πραγματικό χλευασμό επιφύλαξε η ουγγρική κυβέρνηση στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε. που έστειλαν αντιπροσωπείες τους για να εκτιμήσουν το πρόγραμμα βοήθειας στην Ουγγαρία», έγραψε η γαλλική «Λιμπερασιόν».
Η επίσης γαλλική «Μοντ» δείχνει εξίσου σοκαρισμένη με τη στάση τόσο του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν όσο και των στελεχών της κυβέρνησής του απέναντι στη συμφωνία υποτέλειας της Ουγγαρίας προς το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. που είχε υπογράψει η προηγούμενη, σοσιαλιστική και εκεί, ουγγρική κυβέρνηση, η οποία συνετρίβη στις εκλογές το Μάιο, για να πάρει δάνειο 20 δισ. ευρώ.
«Η νέα ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία στη Βουδαπέστη φαίνεται να θέλει να απαλλαγεί από τους όρους του δανείου. Αυτό είναι επικίνδυνο» γράφει η «Μοντ» και συνεχίζει: «Τα πάντα εξελίσσονται σαν να προτίθεται ο Βίκτορ Όρμπαν, ο νέος πρωθυπουργός, να αναιρέσει το λόγο που έχει δοθεί στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. Ο Όρμπαν επιδεικνύει ανοιχτά μια προκλητική και προσβλητική αναίδεια απέναντι στους πιστωτές του»!
Με ιερή αγανάκτηση η «Μοντ» πληροφορεί τους αναγνώστες της ότι ο νέος Ούγγρος πρωθυπουργός «προκαλεί την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.». Απουσίαζε από τη Βουδαπέστη όταν μετέβη εκεί ειδική αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. γιατί προτίμησε να πάει στη Νότια Αφρική προκειμένου να παρακολουθήσει τον… τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου! «Η αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. δεν κατόρθωσε να πάρει από τους Ούγγρους στοιχεία και καθαρές απαντήσεις και έτσι επέστρεψε στην Ουάσιγκτον με άδεια χέρια» υπογραμμίζει θιγμένη η «Μοντ», προχωρώντας στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας «δεν σκοτίζεται καθόλου για τις απαιτήσεις της Ε.Ε. ή των διεθνών οργανισμών!».
Η άρνηση της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική εθνικής υποτέλειας των σοσιαλιστών προκατόχων της, προκάλεσε φυσικά αντιδράσεις από τους θιγόμενους Ευρωπαίους, γέννησε όμως και αισθήματα μόλις συγκαλυπτόμενου θαυμασμού σε διεθνές επίπεδο.
«Προκαλώντας τους πιστωτές της, η Ουγγαρία αρνείται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού», έγραψαν π.χ. στους τίτλους σχετικής ανάλυσής τους οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και υπογράμμιζαν: «Η προκλητική στάση… αποτυπώνει την κόπωση και την αντίσταση που απειλεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη η συνεχιζόμενη ώθηση για δημοσιονομική ορθότητα».
Ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών Σκιέργκι Μάτολσι ήταν σαφέστατος, όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση αναφορικά με τη γραμμή της κυβέρνησης Όρμπεν απέναντι στο «μνημόνιο» που είχαν υπογράψει οι Ούγγροι σοσιαλιστές:«Αυτό το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα θέλαμε να καταργήσουμε τις ατυχείς συνέπειες αυτών των βημάτων. Είπαμε στους εταίρους μας ότι δεν εξετάζουμε σε καμία περίπτωση τη λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας», διακήρυξε χωρίς περιστροφές.
«Σπανίως μια ουγγρική κυβέρνηση ρίχτηκε στη δουλειά με τόση ορμή. Αυτό ήταν επειγόντως αναγκαίο γιατί έχει καθορίσει ως σκοπό της την υπέρβαση της απελπισίας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που άφησαν στον ουγγρικό πληθυσμό οκτώ χρόνια σοσιαλιστικής κυριαρχίας» ομολογεί και η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» και προσθέτει: «Η ομάδα του Όρμπεν θέλει εξαιτίας αυτού του λόγου να προωθήσει την “εθνική συνοχή”».
Το χειρότερο από όλα όμως για την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν ήταν η άρνηση των απαιτήσεών τους εκ μέρους της ουγγρικής κυβέρνησης ούτε η εθνικά υπερήφανη στάση του πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν μέσω της επιδεικτικής περιφρόνησης των εκπροσώπων τους. Ήταν το ότι η Βουδαπέστη τόλμησε να θίξει τα… «Άγια των Αγίων» της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.: τις τράπεζες!
Για το 2010, η ουγγρική κυβέρνηση έχει να επιτελέσει ένα πανεύκολο έργο σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της: να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 4% του ΑΕΠ που ήταν το 2009 σε… 3,8% του ΑΕΠ το 2010. Τίποτα δηλαδή.
Παρόλα αυτά, οι δυνάστες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. απαιτούν από την ουγγρική κυβέρνηση να περικόψει τις ήδη γλίσχρες συντάξεις, να μεταρρυθμίσει επί τα χείρω το εθνικό σύστημα υγείας περικόπτοντας μισθούς και θέσεις γιατρών και νοσοκόμων και μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια για την υγεία, να κλείσει τεράστιες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες Ούγγρων.
Απαιτούνται περικοπές τουλάχιστον ενός δισ. ευρώ για να μπορέσετε να μειώσετε το έλλειμμα φέτος σε 3,8% και του χρόνου σε 3% είπαν οι εμπειρογνώμονες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στους Ούγγρους.
Άρα, απαιτούνται πρόσθετα μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν εμβριθώς. Εκεί τους έκανε ρολάνς και τους τρέλανε η ουγγρική κυβέρνηση! «Ένα δισ. πρόσθετα έσοδα σε δύο χρόνια θέλατε;» τους απάντησαν. «Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις τράπεζες!».
Αμ’ έπος αμ’ έργον! Η κυβέρνηση Όρμπαν ανακοίνωσε έκτακτη εισφορά για τρία χρόνια των τραπεζών, ύψους 0,45% όχι όμως επί των κερδών, αφού φυσικά όλες θα φρόντιζαν να εμφανίσουν ζημιές, αλλά επί των ακαθάριστων εσόδων! Έριξε και μια έκτακτη φορολογία 5,2% στο ύψος των συναφθέντων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιριών και μια έκτακτη φορολογία μέχρι 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και σε όλες τις υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες!Κόντεψαν να πάνε από εγκεφαλικό όλοι μαζί - η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., οι τραπεζίτες και όλα τα παράσιτα και τα «λαμόγια» του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου, πρέπει να πληρώσουν την πρώτη δόση, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου τη δεύτερη - με βάση τα έσοδα του 2009, τα οποία έχουν ήδη δηλώσει.
Περιχαρής ο υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας έκανε δημοσίως τους λογαριασμούς του: οι τράπεζες θα «σκάσουν» 450 εκατομμύρια, οι ασφάλειες άλλα 135 και οι υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές εταιρίες ακόμη 110 εκατομμύρια - να ‘τα τα 700 εκατομμύρια ευρώ αμέσως - αμέσως μόνο για φέτος!
«Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια σημαντική έκτακτη επιβάρυνση, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο του ελλείμματος τους 3,8%» δήλωσε σαρκαστικά στην τηλεόραση ο Γκιέργκι Μάτολσι, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών.
Με τα χρήματα αυτά όχι μόνο θα μειώσουμε το έλλειμμα στο 3,8% αλλά και θα δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη της οικονομίας, πρόσθεσε. Θα μειώσουμε στο μισό - δηλαδή στο 10% - τον συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων που έχουν μικτά κέρδη μέχρι 1,8 εκατομμύρια ευρώ, ένα μέτρο που αφορά 250.000 επιχειρήσεις μικρές και μεσαίες, οι οποίες αποτελούν τα τρία τέταρτα του συνόλου των ουγγρικών επιχειρήσεων.
Επίσης, με τα λεφτά που θα πάρει η ουγγρική κυβέρνηση από τις τράπεζες, θα μπορέσει να μειώσει τον συντελεστή φορολογικού εισοδήματος φυσικών προσώπων στο ενιαίο ύψος του 16%, καλύπτοντας τις απώλειες φορολογικών εσόδων με ένα τμήμα των χρημάτων των τραπεζών!
Πανικός επικράτησε στους κύκλους της Ε.Ε. Η Κομισιόν έσπευσε να προσάψει στην ουγγρική κυβέρνηση ότι… δεν εκτίμησε σωστά τις επιπτώσεις αυτής της έκτακτης φορολογίας στις τράπεζες, η οποία «ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη» και να «αποθαρρύνει τους ξένους επενδυτές».
Ανοησίες και προσχήματα. Ο πραγματικός λόγος που πανικόβαλε την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ήταν μήπως αυτή η εθνικά επωφελής ουγγρική στάση βρει μιμητές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δημιουργήσει «σχολή» παρακινώντας και άλλες κυβερνήσεις κρατών-μελών των «27» να φορολογούν τις τράπεζες αντί να υποβάλλουν τους λαούς τους σε εξοντωτικά μέτρα λιτότητας.
«Η Ουγγαρία θα γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με μια αντίστοιχη απόφαση τέτοιων διαστάσεων» έγραψε η γερμανική «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» την παραμονή της ψήφισης του νόμου για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών από το ουγγρικό κοινοβούλιο, η οποία έλαβε ήδη χώρα από την περασμένη εβδομάδα.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη «μυστικό» όπου καθιστά πραγματικά εξαιρετική αυτή την απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης.Το 80% του ουγγρικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από… ξένες τράπεζες - πρωτίστως αυστριακές και γερμανικές, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές!Πρακτικά, λοιπόν, από τα 700 εκατομμύρια ευρώ ένα τεράστιο τμήμα θα το πληρώσουν όχι οι Ούγγροι τραπεζίτες και παράγοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά οι… Ευρωπαίοι!
Όσον αφορά δε στην έλλειψη ρευστότητας που ενδέχεται να παρουσιάσουν κάποιες τράπεζες στην Ουγγαρία εξαιτίας της έκτακτης φορολογίας, αυτή θα καλυφθεί μέσω προσφυγής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε πάλι οι Ευρωπαίοι θα πληρώσουν!
Ομολογουμένως διπλά αριστουργηματική η κίνηση της ουγγρικής κυβέρνησης…
Κινήσεις υπονόμευσης και ξήλωμα των μηχανισμών
Η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., πέρα από τις φραστικές διαμαρτυρίες, προσπάθησαν να υπονομεύσουν και στην πράξη την πολιτική της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης. Κύριο όργανό τους ο διοικητής της Τράπεζας της Ουγγαρίας.
Η κυβέρνηση απαιτούσε να μειώσει τα επιτόκια χορηγήσεων, ώστε να διοχετευθούν χρήματα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και στους χρεωμένους καταναλωτές και νοικοκυριά για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και να κινηθεί η οικονομία. Αυτός όμως αρνείται πεισματικά, με πρόσχημα τον κίνδυνο… πληθωρισμού. Αρνείται επίσης να σηκωθεί να φύγει, παρόλο που η κυβέρνηση ακόμη και με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού εκφράζει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης της προς το πρόσωπό του και τον καλεί δημοσίως να παραιτηθεί.
Η κυβέρνηση Όρμπαν αποφάσισε λοιπόν να τον χτυπήσει εκεί που πονούν όλα τα «λαμόγια» του φυράματος αυτού: στην τσέπη! Του περιέκοψε τον μισθό κατά… 75% από 30.000 ευρώ το μήνα (ποσό αστρονομικό για την Ουγγαρία) του τον έκανε 7.500 ευρώ. Ξεσηκώθηκε αμέσως αυτή τη φορά η… Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν αντέχει να βλέπει τραπεζίτες να υφίστανται τέτοια «μαρτύρια» και κατάγγειλε την ουγγρική κυβέρνηση για «καταχρηστικά μέτρα».
Μέσα σε ένα γενικό κλίμα κατάληψης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού από τη Δεξιά και μάλιστα εξ εφόδου με σαφώς αντιδημοκρατικές μεθόδους, η κυβέρνηση Όρμπαν ξηλώνει με αστραπιαία ταχύτητα και τους μηχανισμούς των «Κουίσλινγκ» που υπηρετούν την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.
Ήδη «αποκεφαλίστηκαν» οι άνθρωποι που είχαν τοποθετηθεί επικεφαλής της Ουγγρικής Υπηρεσίας Ανάπτυξης που διαχειρίζεται τα κονδύλια της Ε.Ε., της Ουγγρικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Γενικής Διεύθυνσης Φόρων, της Αρχής Ελέγχου Χρηματοοικονομικών Θεσμών, του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής κ.λπ., πέρα φυσικά από τον επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας και κρίσιμων υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης…
Παράλληλα, μέχρι σήμερα πρέπει να παραδώσει το πόρισμά του ο Λάσλο Πάπτσακ στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος αναφορικά με τη ζημιά που προξένησε στο δημόσιο συμφέρον η διακυβέρνηση των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του Φέρεντς Γκιούρτσαν και του Γκόρντον Μπάιναϊ προκειμένου να αποφασίσει ο Όρμπαν αν θα τους παραπέμψει σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής για να τον καταδικάσει…
http://mmeinfo.blogspot.com/2010/10/blog-post_440.html
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ:ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥ 1824-1825-1832. Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ 1843
«ΟΘΩΝΑΣ, Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ»
του ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΩΤΙΑΔΗ*
ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ
Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ της Δημόσιας Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Ανδρέας Ανδρεάδης το βιβλίο του «Ιστορία των Εθνικών δανείων, που έβγαλε το 1904, τ' αρχίζει μ΄αυτόν εδώ τον τρόπο:
«C' est une lamentable histoire que celle de la dette hellenique (είναι μία αξιοθρήνητος ιστορία τα χρέη της Ελλάδας)». Δια των λέξεων τούτων ήρχετο, πρό πεντήκοντα επτά ετών, ο Casimir Leconte της μελέτης του δημοσίου χρέους της Ελλάδος. Μετά την πάροδον σχεδόν εξ δεκαετηρίδων ο επιχειρών συγγραφήν επί του θέματος δύναται ν΄ αναγράψη και αυτός την αυτήν φράσιν».
Από τότε που τα 'λεγε αυτά ο Ανδρεάδης πέρασαν άλλα πενήντα οχτώ χρόνια. Κι όμως, κι εμείς τώρα το ίδιο μπορούμε να πούμε, όπως ο Leconte το 1847 κι ο Ανδρεάδης το 1904, πως μαύρη κι άραχλη στέκεται η ιστορία των εθνικών μας δανείων.
Τα δύο πρώτα μας δάνεια γίνηκαν στην Αγγλία. Το ένα το 1824, αξίας 800.000 λιρών, που μας δόθηκαν στα 59% - με 59 δηλαδή λίρες έπαιρνες μετοχές για 100! – ξεκαθάρισε όλες κι όλες 348.000 λίρες. Το άλλο, των 2.000.000 λιρών του 1825, ήτανε ακόμα πιο τοκογλυφικό, μας δόθηκε στα 55 ½% και ξεκαθάρισε 572.000 λίρες. Κι όμως, για τις 920.800 λίρες, που κι απ΄αυτές κάτι λιγοστές φτάσανε στον τόπο μας, γιατί οι πιότερες φαγώθηκαν από τους ναυπηγούς της Αγγλίας και της Αμερικής και το λόρδο Κόχραν, χρωστούσαμε το 1854 στους Εγγλέζους κεφαλαιούχους πάνω από.....οχτώ εκατομμύρια λίρες!
Όπως είπαμε, η συνθήκη που υπόγραψαν οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις κι η Βαβαρία στο Λονδίνο στις 25-7 του Μάη 1832 πρόβλεπε την έκδοση, με την εγγύησή τους, ενός δάνειου 60.000.000 φράγκων σε τρεις σειρά. Άκου τώρα την ιστορία του, για να δεις πως όχι μονάχα δεν απολαύσαμε καμιά προκοπή απ΄αυτό, παρά και μας βούλιαξε οικονομικά και μπορέσαμε από τότες να ανασάνουμε.
Το δάνειο το διαπραγματεύθηκαν οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις μ΄εκείνους τους πάμπλουτους τραπεζίτες του Παρισιού, τους Ρότσιλντ. Τ΄αγόρασαν οι Ρότσιλντ στα 94%, πήρανε και 2% μεσιτεία και μαζί με «άλλα τινά ωφελήματα», βούτηξαν 6.986.013 δραχμές, μ΄άλλα λόγια γύρω στις διακόσιες εβδομήντα εφτά χιλιάδες χρυσές λίρες.
Καλή δουλειά.
Από τα είκοσι εκατομμύρια που εγγυήθηκαν οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις τελικά εκδόθηκαν τούτα δω τα ποσά:
Μ΄εγγύηση της Αγγλίας φράγκα 19.838.805
>> Ρωσίας >> 19.999.573
>> Γαλλίας >> 17.400.662
__________
Σύνολο φράγκα 57.239.040
Τούτο το ποσό ισοδυναμούσε με 63.924.559 δραχμές εκείνου του καιρού.
Αφαιρούμε απ' αυτές:
Σε Δρχ.
1.- Τα όσα βούτηξαν τα φτωχαδάκια οι Ρότσιλντ: 6.986.013
2. – Τόκους και χρεωλύσια που πλέρωσε ως τις 31 του Δεκέμβρη 1843 ο πεινασμένος λαός μας: 33.080.795
_________
Σύνολο: 40.066.808 δρχ
Ας δούμε τώρα που τα σπαταλήσαμε:
Σε Δρχ.
1.-Στην Τουρκία γι' αποζημίωση που την όρισαν οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις, δίχως βέβαια να μας ρωτήσουν: 12.531.174
2.- Για πλερωμή παλαιών χρεών: 2.238.559
3.- Για έξοδα της σεβαστής μας αντιβασιλείας (μισθοί, οδοιπορικά, έπιπλα): 1.397.654
_________
Σύνολο: 16.167.387 δρχ
Άμα αφαιρέσεις τούτα τα ποσά απ' όσα πήραμε, θα βρεις πως όλες κι όλες μας μείνανε 7.690.360 δραχμές. Πάλι καλά, ίσως πεις. Μη βιάζεσαι. Κράτα τώρα την ανάσα σου, γιατί φτάσαμε στο μεγάλο έξοδο, στα όσα μας στοίχισε η ευτυχία να 'χουμε γερμανικό στρατό κατοχής.
Ο πρώτος ταχτικός βαβαρικός στρατός που ήρθε μαζί με τον Όθωνα στην Ελλάδα ορίστε τι μας κόστισε:
Δρχ.
1.- Για οπλισμό, συντήρηση, μισθούς και έξοδα μεταφοράς στον ερχομό: 2.746.067
2.- Για συντήρησή του ένα χρόνο στην Ελλάδα: 1.784.283
3.- Για έξοδα μεταφοράς στην επιστροφή του: 217.700
_________
Σύνολο 4.748.050 δρχ
Έξυπνα ειπώθηκε τότε πως «οι Έλληνες πλερώσανε για να 'χουν τους Βαβαρούς κι έπειτα ξαναπλέρωσαν για να τους ξεφορτωθούν».
Κι επειδής οι πολιτισμένοι πάντοτες φροντίζουν να συνδυάζουν το καλό με τ' ωφέλιμο, φρόντισαν, καθώς μολόγησε στις 3 του Μάρτη 1860 στη Γερουσία κι αυτός ακόμα ο τελευταίος υπουργός των Στρατιωτικών του 'Οθωνα, ο Σπυρομήλιος, να μας πασάρουν όλη τη σκαρταδούρα που είχαν. «Το πολεμοφόδια και αι αποσκευαί», είπε, που μ΄αυτά εφοδίασαν το στρατό που στείλανε, «συνεκείντο εξ όσων αχρήστων πραγμάτων περιείχον αι αποθήκαι και τα οπλοστάσια του Μονάχου». Άντε και πετύχαμε την ευκαιρία να ξεφορτωθούμε τη σαβούρα, αποφάσισαν χουβαρντάδικα οι σωτήρες μας.
Αυτά για τον ταχτικό βαβαρικό στρατό. Ας ξετάσουμε τώρα πόσα μας στοίχισαν κι οι εθελοντές, οι πρατιτοριανοί δηλαδή. Εδώ τα πράγματα μπερδεύουνται. Ας δούμε πρώτα τι σόι ήταν. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Strong, ανάμεσα στα 1832 και 1835 στρατολογήθηκαν, σαν «εθελοντές», 5.410 στρατιώτες κι αξιωματικοί. Οι 3.345 απ΄αυτούς ήταν Βαβαροί, οι 1.440 από διάφορα μικρά γερμανικά κρατίδια κι οι υπόλοιποι 625 από τα κατακάθια τούτων εδώ των τόπων:
Ελβετοί 235
Πρώσοι 186
Αυστριακοί 135
Γάλλοι 23
Δανοί 19
Ρώσοι 10
Ιταλοί 6
Σουηδοί 3
Άγγλοι 2
Ολλανδοί 1
Ισπανοί 1
Βέλγοι 1
Τούρκοι 3
Αυτοί οι τελευταίοι «εθελοντές» θα 'τανε, το δίχως άλλο, «ακραιφνείς φιλέλληνες». Και για τούτο ήρθανε κι αυτοί να σώσουν την Ελλάδα από κείνους τους εγκληματίες, τους ήρωες του Εικοσιένα!
Ας ξετάσουμε τώρα πόσα μας στοίχισαν αυτά τα περιτρίμματα του κόσμου. Ο Ευαγγελίδης κι ο Κυριακίδης λένε πως ξοδεύτηκαν για τα βαβαρέζικα στρατεύματα, ταχτικά κι «εθελοντές», έντεκα εκατομμύρια φράγκα κι άλλοι μιλάνε για δεκάξι.
Ο Παπαντωνίου γράφει:
«Τρεις χιλιάδες βαυαρικός στρατός, χρήσιμος μόνο για να μείνουν εξαιτίας του νηστικοί, άνεργοι και απελπισμένοι οι Έλληνες που πολέμησαν στο Εικοσιένα και να ζητούν διέξοδο στη ληστεία οι άνθρωποι του μπαρουτιού που δίκαια περίμεναν, όταν η χώρα έγινε βασίλειο, να σχηματίσουν τον εθνικό της στρατό. Έτσι χώρισαν τον Όθωνα και το λαό του από το ένα μέρος η καμαρίλα του ανακτορικού γραφείου, από το άλλο η βαβαρική στρατιά με τους περιττούς αξιωματικούς, παγώνια που καμάρωναν μέσα σε φανταχτερές στολές. Δεκατέσσερα εκατομμύρια δραχμές ξοδεύτηκαν για να 'ρθή η παράτα, να γίνη μισητή και να φυγή όπως έφυγε» '.
Άλλοι πάλι ανεβάζουν τα έξοδα σε δεκάξι εκατομμύρια κι ο Sergeant λέει πως «μονάχα για τον βαβαρικό στρατό ξοδεύτηκαν ανάμεσα στο 1833 με 1835, σύμφωνα με μια δήλωση που έκανε ο υπουργός των Στρατιωτικών Σμαλτς, 20.087.978 δραχμές». Ο αριθμός αυτός ίσως να μην είναι υπερβολικός, γιατί ο Frederic Strong, πρόξενος της Βαβαρίας στην Αθήνα και τραπεζίτης, στο βιβλίο του «Greece as a Kingdom», που έβγαλε το 1842 κι όπου σ' αυτό δημοσιεύει στατιστικές στηριγμένες πάνω σ' επίσημα στοιχεία, γράφει πως τα έξοδα του υπουργείου των Στρατιωτικών ανέβηκαν στα τέσσερα πρώτα χρόνια της βαβαροκρατίας σε 27.500.000 δραχμές . Όταν λοιπόν λογαριάσουμε πως-το 1835 ο στρατός είχε 8.208 άντρες που τα δυο τρίτα απ' αυτούς ήτανε Βαβαροί — που καλοπλερώνονταν ενώ οι δικοί μας παίρνανε μισθούς πείνας— τότε θα δούμε πως το ποσό που μνημονεύει ο Sergeant πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στην πραγματικότητα.
Πάρε, φίλε μου, όποιον αριθμό θες από τούτους που μνημονέψαμε κι άμα κάνεις τη σούμα θα βρεις πως όχι μονάχα δεν απόμεινε τίποτα για μας τους φουκαράδες από τα δάνεια, παρά ξοδέψαμε κι εκείνα τα λίγα που έδινε ο χαροκαμένος τόπος μας, για να 'χουμε την τιμή και την ευχαρίστηση να μας καθίσουν στο σβέρκο αφεντάδες οι Μπαβαρέζοι. Κι όμως το 1843, αν κι είχαμε πλερώσει ως τότες για τόκους και χρεολύσια 33.080.795 δραχμές, χρωστούσαμε στις τρεις μεγάλες Δυνάμεις δραχμές 66.842.126 και 46 λεπτά για την ακρίβεια!
Άντε τώρα εσύ, Ψωροκώσταινα, να προκόψεις έπειτα από την τόση γαλαντομιά των μεγάλων!
Η ΡΕΜΟΥΛΑ
Και στα ποσά που αναφέραμε δεν είναι μέσα τα όσα πλερώναμε για να 'χουμε δυνάστες Γερμανούς συμβούλους, παρασυμβούλους κι αυλικούς. Ίσως όμως κάποιος μου πει:
- Άδικος είσαι σ' αυτό· είχαμε κέρδος τα φώτα τους. Εμένα μου λες! Τόσα στάθηκαν τα φώτα τους, που ο κοσμάκης εξαγριωνόταν όταν λογάριαζε «το μέγεθος της πληρωμής τους και την ασήμαντη φύση της υπηρεσίας τους». Βλέπανε, όπως παραδέχεται κι αυτός ακόμα ο Βαβαρός Νέζερ, «ανθρώπους αχρείους να κατέχουν τα ανώτατα αξιώματα (...) την στιγμήν πού έβασάνιζεν ή πτώχεια εκείνους πού είχον πολεμήσει υπέρ ελευθερίας». Μα κι ο πατέρας του Όθωνα, ο Λουδοβίκος, σε γράμμα του που έστειλε το Δεκέμβρη του 1833 στο γιο του, ομολογούσε πως «υπέρ της διαχειρίσεως ουδέν εγένετο, διότι η αντιβασιλεία ουδέ εν δένδρον εφύτευσεν μέχρι τούδε».Για να καταλάβεις τι ξεφτέρια ήταν αυτοί οι σύμβουλοι που ρουφούσαν το αίμα της καρδιάς μας, όσο που εμείς ξεροσταλιάζαμε στην πείνα, άκου τούτο δω το περιστατικό, όπως τ' ανιστοράει όχι κανένας δικός μας, μα ο Γερμανός ιστορικός Μέντελσον-Μπαρτόλντι. Καθώς ξέρεις, εκείνον τον καιρό, για να στεγνώνουν το μελάνι στα χαρτιά, δε μεταχειρίζονταν στουπόχαρτο παρά άμμο. Άλλο τίποτις από δαύτον στον τόπο μας. Κι όμως, κάποιος φωστήρας από τους ειδικούς που μας στείλανε, ο αρχιγεωμέτρης Γέβχαρτ —όπως ήτανε ο επίσημος τίτλος του— έπειτα από πρωινό περίπατο στην Πεντέλη, έτρεξε να βρει τον συμπατριώτη του συνταγματάρχη Ρόεσνερ και μ' ενθουσιασμό του είπε πως... ανακάλυψε σπουδαίο θησαυρό: στρώμα γραφίτη!
—Θα προτείνω λοιπόν, του ξήγησε, να φτιάσουμε ένα μύλο για να κάνουμε τον γραφίτη άμμο για τα βασιλικά γραφεία.
«Εν άλλη χώρα τοιούτος άνθρωπος θα εστέλλετο εις το φρενοκομείον. Εν Βαυαρία ετέθη απλώς εις αργίαν, εδώ δε είναι ευνοούμενος του κυρίου αρχιγραμματέως και λαμβάνει ετήσιον μισθόν 4.320 δραχμών» .
Τέτοια αρετή και προκοπή μας μάθαιναν οι Ευρωπαίοι. Για τους Γέβχαρτ ξοδεύανε νεράκι το χρυσάφι, ενώ για τους Έλληνες τσιγκουνεύονταν κι αυτήν ακόμα τη δεκάρα, θυμίζοντάς τους αδιάκοπα πως φτωχό είναι το κράτος. Ήρθανε σ' έναν τόπο που για να δροσίσει ο λαός του τα χείλια του με λίγη λευτεριά γίνηκαν όλα ρημαδιό, και του φόρεσαν, για ν' ανασάνει ο λαός, το βρακί για σαρίκι. Ανάθεμα στα φώτα τους! Συμπάθα με, αναγνώστη, μα σαν ερθεί στην ώρα της η βλαστήμια αξίζει όσο εκατό κύριε ελέησον. Σωστά κι άγια έγραφε ο Κρέμος, πριν από εβδομήντα χρόνια, πως τέτοιες απάτες κίναγαν «την άγανάκτησιν παντός ευσυνείδητου ανθρώπου θεωρούντος τους δυστυχείς Έλληνας αγομένους και φερομένους υπό παντός αγύρτου της Ευρώπης και αποτίνοντας δη και μεγάλα χρήματα επί τούτω καίπερ πενομένους δεινώς».
«Τα δάνεια», γράφει ο Μακρυγιάννης, «εμείς δώσαμεν υπόσκεση ότι τα δανειστήκαμεν και η Μπαυαρία τα ρούφηξε με τον Αρμασπέρη και συντροφιά. Εις την Πάτρα τον ζωγράφισαν και τον έκαψαν σαν τον Γιούδα για την καλοσύνη οπούκαμεν εις την Ελλάδα. Κι ο θεός ξέρει τα υστερνά μας. Όμως η καλή μέρα φαίνεται από την αυγή» .
Μα κι ο Γούδας βεβαιώνει πως τα δάνεια πήγανε στην τσέπη των Βαβαρών.
«Ωκοδομήθηκαν», λέει, «στιλπνοί περί το Μόναχον επαύλεις, ενώ οι μεν αγωνισταί απέθνησκον επί της ψάθης αι δε χήραι και τα ορφανά αυτών δεν είχον πως να κρύψωσι την γυμνότητα των» 3.
Κι ο Κρέμος γράφει πως «οι πλείστοι εκ πτωχών πλούσιοι εγένοντο».
Το πάγαιναν γαϊτάνι οι Βαβαρέζοι τρώγανε, πίνανε και πλερώναμε εμείς οι φτωχοί, μα χουβαρντάδες.
Κι ο Π. Χαλκιόπουλος, με το δίκιο του, έγραφε πως
«οι Βαυαροί πρώτοι μας έδωκαν το παράδειγμα της καταχρήσεως, του σφετερισμού και της σπατάλης των δημοσίων.
Η χρήσις του δανείου των 60 εκατομμυρίων ήτο ζωηρά εικών, εις τα όμματα των Ελλήνων, σπατάλης ανήκουστου. Βαυαροί διαχειριζόμενοι δημόσια χρήματα έκλεπταν και δια να μη καταδιωχθώσιν, εξεδιώκοντο κρυφά εις την αλλοδαπήν. Εις εξ αυτών ήτο και ο βαυαρός δικαστής Στρατομάϊερ, όστις μεταφερθείς υπό συνοδείαν Βαυαρών εις Ναύπλιον και εκεί επιβιβασθείς εις πλοίον ξένης δυνάμεως, ανεχώρησε δια την Τεργέστην, όπως αποφυγή ή βασιλεία την εντροπήν της επί κλοπή καταδίκης δικαστού βαυαρού».
Ο Faudot, στο βιβλίο του «Η αλήθεια πάνω στις υποθέσεις της Ελλάδας», μνημονεύει τούτα δω τα χαραχτηριστικά:
«Ο Μπενζαμέν Κωστάν έλεγε από το βήμα της Βουλής σχετικά με το ελληνικό δάνειο, πως αντί να στέλνουμε τα ποσά στην Ελλάδα, θα ήταν απλούστερο να τα στέλναμε κατ' ευθείαν στο Μόναχο, για να μην κάνουν το μεγάλο αλλόγυρο από το Παρίσι στην Ελλάδα κι από την Ελλάδα στη Βαυαρία. Κι ο Μπενζαμέν Κωστάν γνώριζε καλά το τι έτρεξε. Οι Βαυαροί, έχοντας βοηθούς τους ετερόχθονες, δεν άφησαν το παραμικρό ψιχίο από το δάνειο, που θα στεκόταν για τη χώρα ένας τεράστιος πόρος, αν λογαριάσουμε τους εξευτελιστικούς μισθούς και τα μικρά ετήσια έξοδα».
Σωστά λοιπόν λέει ο καθηγητής Ανδρεάδης πως ο τόπος
«ουχί μόνον δεν επορίσθη ουδεμίαν πραγματικήν ωφέλειαν εκ δανείου προορισμένου να τω επιτρέψη ν' αναλάβη οικονομικώς, άλλ' εκπληρώσαν τας υποχρεώσεις του μέχρι του 1843 υπεβλήθη εις θυσίας ουχί μικρός».
Κόντεψα να ξεχάσω κι ένα ακόμα γουστόζικο κοντύλι: τη βασιλική χορηγία του Όθωνα. Τούτο το πνευματικά και σωματικά καθυστερημένο παιδαρέλι που φέρανε για βασιλιά πήρε τον πρώτο χρόνο που ήρθε, το 1833, 986.801 δραχμές. Και ξέρεις πόσα ήτανε τα έσοδα του κράτους μας εκείνο το χρόνο; Ανέβαιναν σε 7.721.370 δραχμές. Δηλαδή, χρειαζόταν το παιδαρέλι αυτό, για να φάει και να πιει, το ένα όγδοο των κρατικών εσόδων! Και κοίτα και τούτο δω το νόστιμο: ο προϋπολογισμός εξόδων όλων των υπουργείων τότες, εξόν από τα στρατιωτικά, δηλαδή Εξωτερικών, Δικαιοσύνης, Εσωτερικών, Οικονομικών και Παιδείας ήτανε 1.140.097 δραχμές. Κάτι λίγα παραπάνω απ' όσα μας στοίχιζε ο Όθωνας. Μέσα στα τριάντα χρόνια που βασίλεψε, πήρε, μονάχα για βασιλική χορηγία, πάνω από ένα εκατομμύριο πενήντα χιλιάδες χρυσές λίρες εκείνης της εποχής, που η πραγματική αξία τους στεκόταν τρεις και τέσσερις φορές μεγαλύτερη απ' όσο είναι σήμερα. Αυτό λοιπόν και μόνο το ποσό αν είχε ξοδευτεί, στα πρώτα χρόνια που συγκροτηθήκαμε σε κράτος, σ' έργα παραγωγικά, η μοίρα του τόπου μας θα 'τανε τώρα διαφορετική.
*Λίγα λόγια για τη ζωή έργο του Δημήτρη Φωτιάδη:
Δημήτρης Φωτιάδης (Σμύρνη 1898 - Αθήνα 1988) ήταν ένας από τους Έλληνες λογοτέχνες που ασχολήθηκαν κυρίως με την ελληνική επανάσταση του 1821.
Οι γονείς του ήταν εύποροι, και ο ίδιος κατατάχτηκε ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού Πολέμου. Με τη Μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα και έκανε την εμφάνισή του στα γράμματα με τα θεατρικά Μάνια Βιτρόβα και Το μαγεμένο βιολί το 1931, ενώ εργάστηκε και ως διευθυν τής του περιοδικού Νεοελληνικά Γράμματα (1936-1941). Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου έφυγε στο εξωτερικό και εργάστηκε ως ανταποκριτής στο Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή. Ξαναγυρνώντας στην Ελλάδα εξορίστηκε στη διάρκεια του Εμφυλίου στη Μακρόνησο, την Ικαρία και τον Άγιο Ευστράτιο ενώ υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (1945-48). Μετά την απελευθέρωσή του έγινε στέλεχος της ΕΔΑ. Μετά τον πόλεμο στράφηκε στην ιστοριογραφία, επικεντρώνοντας το έργο του κυρίως στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (1939) και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1982, για το έργο του "Ενθυμήματα")
http://mmeinfo.blogspot.com/2010/10/1824-1825-1832-1843.html#more
Sunday, October 10, 2010
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΚΑΔΗΜΙΩΝ!
Η "multi-culti" Γερμανία του Τόμας και του Μεσούτ. Αυθεντικό χωνευτήρι πολιτισμών, που μέσα από ένα πρόγραμμα ακαδημιών προσεγμένο στην εντέλεια, απολαμβάνει τους καρπούς της επιτυχίας δέκα χρόνια μετά. Ο Κώστας Μπράτσος εξηγεί τη μέθοδο.
Σχετικά links
Football Manager
H Tουρκία της Γερμανίας
Ο δείκτης του ρολογιού στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου σημάδευε το 79ο λεπτό, όταν ο Μεσούτ Οζίλ έστελνε την μπάλα στα δίχτυα της... πατρίδας του, κάνοντας το 2-0 για τη... χώρα του. Τούρκος τρίτης γενιάς, γέννημα-θρέμμα του Γκελζενκίρχεν, ο διεθνής με την "νάσιοναλμανσαφτ" μέσος πρωταγωνίστησε στην πλέον αντιπροσωπευτική απεικόνιση της ποδοσφαιρικής Γερμανίας του σήμερα και του αύριο...
Προϊόν των προγραμμάτων καταρτισμού και προώθησης ταλέντων που έχουν γίνει θεσμός εδώ και περίπου μία δεκαετία στη χώρα, αποτελεί ό,τι πιο ποιοτικό υπάρχει στα "πάντσερ" τούτη τη στιγμή. Και γίνεται αποδεκτός από το φίλαθλο κόσμο της εθνικής ομάδας, παρότι δεν προκύπτει... συγγένεια με τους Τεύτονες Ιππότες, ούτε το σουλούπι του μπορεί να παρομοιαστεί με το πρότυπο γερμανικού "alpha male", που θέσπισε ο Ολιβερ Καν και ο Στέφαν Εφενμπεργκ τις τελευταίες δεκαετίες.
Η "νέα Γερμανία", με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη γερμανική ομάδα του παρελθόντος (πλην αυτής του Μουντιάλ του 1934), αποτελεί κάλλιστα αντικείμενο σπουδών MBA. Η "multi-culti" Γερμανία, όπως αποκαλείται από τον γερμανικό Τύπο και την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, αποτελεί κάλλιστα αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης.
Το contra.gr επιχειρεί μία μικτή προσέγγιση στο... μάθημα "Αναμόρφωση του ποδοσφαίρου της Γερμανίας 101" και εξετάζει το πως με άρτια οργάνωση και σωστή υλοποίηση πλάνου, μία χώρα που ποδοσφαιρικά κινδύνευσε να αγγίξει το ναδίρ, μέσα σε λίγα χρόνια εξελίσσεται σε μοντέλο λειτουργίας, βασισμένο σε δύο άξονες: ακαδημίες και αλλοδαπό στοιχείο.
Α. Η λειτουργία των ακαδημιών
Το 1997 το γερμανικό ποδόσφαιρο πάτησε την κορυφή της Ευρώπης. Οι δύο πολυδιαφημισμένες εκπρόσωποι της κοιλάδας του Ρουρ, Ντόρτμουντ και Σάλκε, είχαν κατακτήσει το Champions League και το UEFA Cup αντιστοίχως. Ενα χρόνο νωρίτερα, η εθνική Γερμανίας του Μπέρτι Φογκτς είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Euro 1996. Η πραγματικότητα που υπέφωσκε, όμως, δεν απέπνεε τόσο αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον του γερμανικού ποδοσφαίρου.
Η χρηματοδότηση για τα εξειδικευμένα αθλητικά σχολεία που φίλτραραν παιδιά από πολύ μικρή ηλικία είχε σταματήσει. Στη Bundesliga, το πρώτο παλιρροϊκό κύμα χρημάτων από την τηλεόραση οδήγησε τις ομάδες σε ένα ανεξέλεγκτο shopping spree, διπλασιάζοντας τον αριθμό των ξένων ποδοσφαιριστών στην κατηγορία μέσα σε πέντε χρόνια, από 17% το 1992 σε 34% το 1997. Το ίδιο ποσοστό, το 2000 άγγιξε το 50%!
Η κάνουλα ντόπιου ταλέντου είχε στερέψει για τη Γερμανία. Τα αποτελέσματα μιλούσαν από μόνα τους. Προημιτελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1998 και η... πεντάχρονη Κροατία (μέλος της FIFA από το 1993) διέλυε με 3-0 την τρεις φορές πρωταθλήτρια κόσμου, πετώντας την εκτός τουρνουά. Η πρώτη αποτυχία των "πάντσερ" του Εριχ Ρίμπεκ σήμανε "συναγερμό" στις τάξεις της ομοσπονδίας. Τον Μάιο του 1999, ο αντιπρόεδρος Φραντς Μπέκενμπαουερ, ο ομοσπονδιακός τεχνικός Ρίμπεκ, ο γενικός διευθυντής της Λεβερκούζεν, Ράινερ Κάλμουντ, και ο επικεφαλής ανάπτυξης "μικρών" εθνικών, Ντίτριχ Βάιζε, πήραν από κοινού την απόφαση να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας, επενδύοντας στο ταλέντο ανά τη χώρα. Το περιβόητο γαλλικό σύστημα ήταν αρκετά ελκυστικό και οι ιθύνοντες του γερμανικού ποδοσφαίρου επιχείρησαν να κάνουν κάτι παρόμοιο, αξιοποιώντας τα "ακατέργαστα διαμάντια" που de facto υπήρχαν σε μία αχανή χώρα 80.000.000 ανθρώπων.
Επένδυσαν σε 121 νεόκτιστες αθλητικές εγκαταστάσεις της ομοσπονδίας, στις οποίες είχαν τη δυνατότητα να προπονούνται παιδιά ηλικίας 10 έως 17 ετών. Κάθε κέντρο προσλάμβανε δύο προπονητές πλήρους απασχόλησης, που κόστισαν στην DFB (γερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία) περί τα 11.200.000 ευρώ μέσα σε μία πενταετία. Ισως το πιο σημαντικό σημείο, όμως, ήταν ο κανονισμός που ψηφίστηκε και υποχρέωνε τους 18 συλλόγους της Bundesliga και τους 18 της Zweiteliga να χτίσουν και να λειτουργήσουν ακαδημίες υψηλών standards (γήπεδα με προβολείς, ομάδες με καθορισμένο αριθμό παικτών, πιστοποιημένους προπονητές, σκάουτερ, διαρκείς έλεγχοι από την ομοσπονδία), ώστε να αποκτήσουν άδεια συμμετοχής στα πρωταθλήματα.
"Εάν αυτή η ιδέα λειτουργήσει, θα δούμε αρκετούς νεαρούς να παίζουν στη Bundesliga τα επόμενα χρόνια", προεξόφλησε ο Βάιζε, ο οποίος έβλεπε τις πολιτικές εξελίξεις να συμβαδίζουν με τις επιθυμίες της γερμανικής ποδοσφαιρικής κεφαλής. Το 1999 άλλαξε η νομοθεσία περί απόκτησης γερμανικής υπηκοότητας από αλλοδαπούς και από παιδιά μεταναστών, ένα μέτρο που θα πλημμύριζε τα ποδοσφαιρικά κέντρα της ομοσπονδίας με φερέλπιδες νεαρούς ανεξαρτήτως καταγωγής.
Ανασύνταξη από τις στάχτες
Η προσπάθεια αναμόρφωσης άρχισε με δύο απανωτά "χαστούκια". Το πρώτο ράπισμα σημειώθηκε τον Αύγουστο του 2000. Τα δεύτερα της Πορτογαλίας επικρατούσαν 3-0 της Γερμανίας στο Euro που διεξήχθη στα γήπεδα της Ολλανδίας και του Βελγίου. Είχαν προηγηθεί μία ισοπαλία κόντρα στη Ρουμανία και μία ήττα 1-0 από την Αγγλία, που εκ των πραγμάτων οδηγούσαν τον βοηθό του Ρίμπεκ, Χορστ Χρούμπες, να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του στο Ρότερνταμ, και τον προϊστάμενό του εκτός εθνικής. Το low point ήταν γεγονός. Σαν να μην έφτανε αυτό, η κατάρρευση του τηλεοπτικού κολοσσού του Λέο Κιρχ το 2002 στέρεψε απότομα τη ροή χρημάτων προς τη Bundesliga, με συνέπεια οι σύλλογοι να εξαναγκαστούν να ξεφορτωθούν όλη τη ξενόφερτη "φύρα" (το 2002-2003 οι ξένοι παίκτες αποτελούσαν το 60% στην κατηγορία) και συνάμα τους παχυλούς μισθούς της.
Ο τότε πρόεδρος της DFB, Γκέρχαρντ Μάγερ Φόρφελντερ, αποφασίζει να ενεργήσει πριν είναι αργά. Σε ενίσχυση των μέτρων που είχαν παρθεί λίγα χρόνια νωρίτερα, εκπονεί ένα πλάνο περαιτέρω ενίσχυσης του εγχώριου ταλέντου. Για την υλοποίησή του, σχηματίστηκαν 366 προπονητικά κέντρα (τα περισσότερα στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις συλλόγων) σε όλη την επικράτεια της χώρας, ώστε να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή κάλυψη. Στη Γερμανία δραστηριοποιούνται 26.000 ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, αριθμός που αντιστοιχεί σε 70 ανά κέντρο. "Τα ταλέντα βρίσκονται παντού και πλέον υπάρχουν ίδιες πιθανότητες να εντοπιστεί και να καλλιεργηθεί", τονίζει ο Μάγερ Φόρφελντερ.
Κάθε χρόνο οι προπονητικές εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται από 14.000 παιδιά ηλικίας 11 μέχρι 14 ετών. Για τη σωστή εκπαίδευσή τους τους έχουν προσληφθεί 1.000 τεχνικοί, κατέχοντες το σήμα της DFB, που προπονούν τους νεαρούς με επαγγελματικές μεθόδους και στόχο την ανάπτυξη των ικανοτήτων τους με την μπάλα ή χωρίς, αλλά και τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης. "Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες μαθαίνουν πολύ γρήγορα", δήλωνε ένας εκ των 1.000 προπονητών και νυν τεχνικός του Φάνη Γκέκα, του Γιάννη Αμανατίδη και του Γιώργου Τζαβέλα της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, Μίχαελ Σκίμπε.
Η προπόνηση αυτή προγραμματιζόταν μία φορά την εβδομάδα, είχε δίωρη διάρκεια και ήταν επιπρόσθετη σε αυτές που έκαναν τα παιδιά στα σωματεία όπου ανήκαν. Η διαφοροποίηση έγκειται στα πράγματα τα οποία διδάσκονταν και που ταίριαζαν στη φιλοσοφία που επιθυμούσε να εμφυσήσει η γερμανική ομοσπονδία. Γι’ αυτό, εξάλλου, οι προπονητές της DFB ασχολούνται με το κάθε παιδί και σε ατομικό επίπεδο. Από εκεί και πέρα 29 γερμανικά σχολεία καταρτισμού μετατράπηκαν σε Ανώτατα Ποδοσφαιρικά Σχολεία. Οι μαθητές λαμβάνουν κανονική, ακαδημαϊκή μόρφωση μέχρι να δώσουν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αλλά ευνοούνται από το άφθονο ποδόσφαιρο που αποτελεί μέρος του προγράμματος εκμάθησης.
Μέχρι σήμερα το εν λόγω εγχείρημα έχει απορροφήσει πάνω από 500.000.000 ευρώ σε πόρους από όλους τους φορείς. Μόνο το 2009-2010 δαπανήθηκαν 83.000.000 ευρώ από την ομοσπονδία και τους συλλόγους, ο καθένας εκ των οποίων προϋπολογίζει έναν επταψήφιο αριθμό γι’ αυτόν τον σκοπό σε κάθε ετήσιο μπάτζετ του. Η παραγωγή μιας σειράς από Οζίλ, Σάμι Κεντίρα και Τόμας Μίλερ κοστίζει, αλλά οι "καρποί" του 2010 αποδεικνύουν ότι άξιζε τον κόπο...
Η διαχείριση του προγράμματος
Η παρουσία της Γερμανίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 φάνταζε ως ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ποδοσφαιρικής νοοτροπίας, για την οποία είχε παρθεί η απόφαση να τοποθετηθεί στη ναφθαλίνη. Οι "ηρωισμοί" του Μίχαελ Μπάλακ και του Καν, μαζί με τα διόλου πειστικά, αλλά αποτελεσματικά 1-0 έπρεπε να αντικατασταθούν άμεσα από ένα ποδόσφαιρο τεχνικό, σύγχρονο, ομαδικό. Η παταγώδης αποτυχία του Euro 2004, όπου τα "πάντσερ" για δεύτερη σερί φορά δεν προκρίνονταν από τη φάση των ομίλων υπέδειξε ότι είχε έρθει η ώρα της εφαρμογής του σχεδίου.
Ο Ρούντι Φέλερ αντικαταστάθηκε από τον Γίργκεν Κλίνσμαν, ο οποίος άδραξε την ευκαιρία να δώσει τις κατευθύνσεις του για την αναγέννηση της Γερμανίας. Στο πλευρό του ο Γιόαχιμ Λεβ, με τον οποίο έκριναν απαραίτητο να δώσουν μία αγωνιστική ταυτότητα στην ομάδα. "Τελικώς αποφασίσαμε να επενδύσουμε στην επιθετική νοοτροπία, τις πάσες στο έδαφος από πίσω προς τα μπροστά όσο το δυνατόν γρηγορότερα, χρησιμοποιώντας δυναμικό ποδόσφαιρο", τονίζει ο ίδιος ο Κλίνσμαν.
Σε αυτήν την προσπάθεια καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η συνεργασία των συλλόγων. Ο Κλίνσμαν απευθύνθηκε στην ομοσπονδία ώστε να πιέσει τις 36 ομάδες των δύο κορυφαίων κατηγοριών της γερμανικής "πυραμίδας" ποδοσφαίρου, για να τον διευκολύνουν στο έργο του, υποστηρίζοντας τα προγράμματα των ακαδημιών, που υποχρεωτικά έπρεπε να λειτουργούν υπό την αιγίδα τους.
Ακολούθησαν κάποια meetings στα οποία ο Κλίνσμαν ζήτησε από τους εκπροσώπους των ομάδων να απαντήσουν σε τρία πράγματα: στο πως θέλουν να παίζουν (σ.σ. οι ομάδες τους), πως θέλουν να βλέπει πως παίζουν ο υπόλοιπος κόσμος και πως θέλουν να βλέπει πως παίζουν ο κόσμος της Γερμανίας. Με αυτά τα δεδομένα το τεχνικό δίδυμο επιχείρησε να συνθέσει μία αγωνιστική ταυτότητα, αφού πρώτα ξεχώρισε 10-12 σημεία αναφοράς από τις προτάσεις. Ανακοινώθηκε δε ότι πρόθεση ήταν ένα γρήγορο, επιθετικό παιχνίδι, με έμφαση στη δράση. "Με τον όρο αυτό", εξομολογείται ο Κλίνσμαν, "υπήρξε μία παρανόηση, την οποία εξηγήσαμε λέγοντας πως με τη λέξη δράση εννοούμε ότι δεν θα αντιδρούμε σε ό,τι κάνει ο αντίπαλός μας, αλλά θα παίζουμε με τον τρόπο που είναι σωστός για εμάς".
Οταν δημιουργήθηκε ο κατάλληλος οδηγός, μοιράστηκε σε όλα τα κλιμάκια της εθνικής ομάδας, για την σχετική προετοιμασία. Μέχρι το Μουντιάλ του 2006, το οποίο και διοργάνωνε η Γερμανία, υπήρχαν ελάχιστα χρονικά περιθώρια και γι’ αυτό ο Κλίνσμαν ζήτησε την άμεση εφαρμογή του σχεδίου του τουλάχιστον στην κ-21, η οποία θα αποτελούσε τη βασική "τροφό" της αντρικής ομάδας. Τοποθέτησε, μάλιστα, τον πρώην συμπαίκτη του Ντίτερ Ελιτς, σε θέση ομοσπονδιακού τεχνικού, ζητώντας του η κ-21 να αγωνίζεται με τον ίδιο τρόπο με την πρώτη ομάδα.
Στις μικρότερες ηλικίες η βιασύνη ήταν λιγότερη, ωστόσο δεν ετίθετο θέμα εκπτώσεων σε επίπεδο υποδομών: από την εθνική κ-15 και άνωθεν, οι ομάδες έπρεπε να έχουν παρεμφερή υποστήριξη με την εθνική ανδρών. Πρακτικά αυτό σημαίνει προσωπικό που περιλαμβάνει αθλητικό ψυχολόγο, γυμναστή, καλούς γιατρούς και φυσιοθεραπευτές. Θα πρέπει επίσης να υπάρχουν για κάθε παίκτη εκτεταμένες αναλύσεις σε κάθε παιχνίδι, ιατρικά δεδομένα, αποτελέσματα εξετάσεων, αναλύσεις επιδόσεων. Τίποτα δεν θα έμενε στην τύχη και σε αυτό θα βοηθούσε ακόμα ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του παρελθόντος.
Ο πρώην αρχηγός της Ντόρτμουντ, Ματίας Ζάμερ, προσλαμβάνεται από την ομοσπονδία σε θέση τεχνικού διευθυντή με πενταετές συμβόλαιο. Το πόστο δημιουργείται αποκλειστικά για εκείνον, αναλαμβάνοντας αρμοδιότητες που αφορούσαν τις "μικρές" εθνικές ομάδες και εστιάζοντας στα νεαρά ταλέντα μεταξύ 11 και 18 ετών. Ο 39χρονος πρωταθλητής Ευρώπης του 1997 με την Μπορούσια φέρει ευθύνη και για την εισαγωγή των τελευταίων εξελίξεων της αθλητικής επιστήμης στην προπονητική μεθοδολογία της ομοσπονδίας. Τέλος, έχει υποχρέωση να συνεργάζεται με τον εκάστοτε ομοσπονδιακό τεχνικό της ανδρικής ομάδας, πάνω σε θέματα τακτικής.
Ο Ζάμερ επέβλεπε το όλο σύστημα που είχε αρχίσει να στριφογυρίζει τα "γρανάζια" του από τη σεζόν 2002-2003. Οι ακαδημίες της ομοσπονδίας και κυρίως των συλλόγων έπρεπε να ακολουθούν κάποιες αυστηρές ντιρεκτίβες, όσον αφορά τη φιλοσοφία τους. Τα προτεινόμενα συστήματα πάνω στα οποία θα δούλευαν οι προπονητές ήταν το 4-2-3-1 και το 4-3-3, τα οποία είναι ευμετάβλητα. Απώτερος στόχος ήταν το επιθετικό ποδόσφαιρο και οι παίκτες να πηγαίνουν πάντα μπροστά. Από την εθνική κ-15 και πάνω, ο έλεγχος της μπάλας, το δημιουργικό παιχνίδι, η εναλλαγή θέσεων και η δράση έναντι της αντίδρασης βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα.
Ζάμερ, Κλίνσμαν και Λεβ συνεργάστηκαν άψογα (παρότι οι δύο πρώτοι δεν τα πηγαίνουν και τόσο καλά από τον καιρό που ήταν ποδοσφαιριστές) και η τιμητική τρίτη θέση στο "εντός έδρας" Μουντιάλ αποτέλεσε την επιβράβευση των κόπων όλων των παραγόντων όλα εκείνα τα χρόνια. Ο Κλίνσμαν μπορεί να αποχώρησε εκείνο το καλοκαίρι από τα "πάντσερ", ωστόσο σχεδόν επέβαλε τον Λεβ ως διάδοχό του, αφού μόνο αυτός γνώριζε από πρώτο χέρι τις επόμενες κατευθύνσεις προς τις οποίες έπρεπε να κινηθεί η ομάδα.
Ο 11ος τεχνικός στην ιστορία της "νάσιοναλμανσαφτ" ακολούθησε τα χνάρια του προκατόχου του και πήγε κι ένα βήμα πιο μπροστά, αφού είχε την τύχη η πρώτη "φουρνιά" παικτών του... συστήματος να πέσει στα χέρια του. Οι Οζίλ, Κεντίρα, Τόμας Μίλερ, Μάνουελ Νόιερ, Τζερόμ Μπόατενγκ και όλοι οι ταλαντούχοι -και πλέον γνωστοί- διεθνείς Γερμανοί, αφού πέρασαν από σχεδόν όλες τις "μικρές" εθνικές, τέθηκαν στη διάθεση του 50χρονου προπονητή, ο οποίος κατέληξε να απολαμβάνει τους "καρπούς" σχεδόν μιας δεκαετίας.
Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, ότι οι παράγοντες του ποδοσφαίρου της χώρας έχουν ενοχληθεί από το γεγονός ότι όλη η... δόξα αποδίδεται για την προσπάθεια αναγέννησης του γερμανικού ποδοσφαίρου αποδίδεται στον Κλίνσμαν και στον Λεβ. Χαρακτηριστικό είναι ότι συχνά σε συνεντεύξεις τους υπενθυμίζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ευδοκίμησαν τα σχέδια των δύο τελευταίων ομοσπονδιακών τεχνικών της χώρας.
Οι "χυμοί" της επιτυχίας
Οι θρίαμβοι των "μικρών"
2008: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-19
Γερμανία-Ιταλία 3-1
(24’ Λ. Μπέντερ, 61’ Σουκούτα Πάσου, 80’ Γκέμπχαρτ - 78’ Ράτζιο)
Η σύνθεση της Γερμανίας: Τσίλερ, Ντίκμαϊερ, Κόπλιν, Ράιναρτς, Γιούνγκβιρτ, Σ. Μπέντερ, Λ. Μπέντερ (66’ Τοπράκ), Γκέμπχαρτ, Ρίσε (39’ Λάτσα), Νάκι (89’ Οτσίπκα), Σουκούτα Πάσου
2009: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-17
Γερμανία-Ολλανδία 2-1 παρ. (1-1 κ.α.)
(34’ Τι, 97’ Τρινκς - 7’ Καστάιγκνος)
Η σύνθεση της Γερμανίας: τερ Στέγκεν, Μπασαλά Μαζανά, Πλάτενχαρντ, Λάμπους, Μουσταφί, Μπούτσμαν (98’ Γιάντσερ), Γιάμπο, Τι (119’ Νάουμπερ), Γκέτσε, Τσίμερμαν, Σάιντχαουερ (59’ Τρινκς)
2009: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-21
Γερμανία-Αγγλία 4-0
(23’ Κάστρο, 48’ Οζίλ, 79’, 84’ Βάγκνερ)
Η σύνθεση της Γερμανίας: Νόιερ, Μπεκ, Χέβεντες, Μπόατενγκ, Μπένις, Χούμελς (83’ Αόγκο), Τζόνσον (69’ Σβάαμπ), Κάστρο, Κεντίρα, Οζίλ (89’ Σμέλτσερ), Βάγκνερ
Τα πρώτα αποτελέσματα της νέας τάξης πραγμάτων του γερμανικού ποδοσφαίρου ήταν τόσο απρόσμενα, όσο και φυσικά. Εν έτει 2002, σε μία Bundesliga που είχε πληγεί ανεπανόρθωτα από την κατάρρευση του ομίλου Κιρχ, η Στουτγκάρδη έδειχνε πρόωρα το δρόμο της συγκριτικά ανέξοδης επιτυχίας. Οι Τίμο Χίλντεμπραντ, Κέβιν Κουράνι και Αντρέας Χίνκελ, υπό την καθοδήγηση του Φέλιξ Μάγκατ, θα διαφήμιζαν τη δουλειά των ακαδημιών των Σουηβών οδηγώντας τους κατ’ αρχήν σε μία σπουδαία πορεία στο γερμανικό πρωτάθλημα και ακολούθως σε μία ιστορική νίκη επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Champions League το 2003-2004.
"Τα παιδιά σίγουρα επωφελήθηκαν από την κατάρρευση Κιρχ. Ο σύλλογος δεν ήταν σε θέση να αγοράσει παίκτες για 18 μήνες μεταξύ 2001 και 2002 και ξάφνου νεαροί όπως αυτοί πήραν ευκαιρίες", υπογραμμίζει ο συντονιστής του προγράμματος ακαδημιών του συλλόγου, Τόμας Αλμπεκ, συνεχίζοντας: "Δύο χρόνια αργότερα βρισκόμασταν στο Champions League με αυτούς. Μπορείτε να δείτε και την Ντόρτμουντ με τη Χέρτα, που αμφότερες αγκομαχούσαν οικονομικά και έπρεπε να επιλέξουν νεαρούς παίκτες. Δούλεψε και γι’ αυτούς το σύστημα και ολοένα και περισσότεροι σύλλογοι αφυπνίστηκαν από το γεγονός ότι μπορούσαν να δημιουργήσουν πραγματικά περιουσιακά στοιχεία δαπανώντας χρήματα σε παιδιά".
Η Ντόρτμουντ, από την πλευρά της, χρησιμοποίησε μέρος των χρημάτων που έλαβε από την Μπέτις για τη μεταγραφή του Ντάβιντ Οντόνκορ το 2005 για την κατασκευή των νέων ακαδημιών της. "Μπορεί να είναι ακριβός, αλλά είναι ο σωστός τρόπος", τόνισε ο πρόεδρος του συλλόγου, Ράινχαρντ Ράουμπαλ, ο οποίος είναι πρόεδρος και της γερμανικής λίγκας.
Πριν τρία χρόνια στη Bundesliga αγωνίζονταν 88 παίκτες που προέρχονταν από τις ακαδημίες των συλλόγων και στην Zweiteliga αγωνίζονταν 56. Το 2009-2010 αυτά τα νούμερα αυξήθηκαν σε 110 και 88 αντιστοίχως, αντικατοπτρίζονταν πλέον το 20% όλων των παικτών. Οπως είναι λογικό, παίκτες γνώριμοι στο περιβάλλον των φιλάθλων καθιστά ακόμα πιο ελκυστικό το προϊόν, με τα γερμανικά γήπεδα της Bundesliga να έχουν την πρωτοκαθεδρία σε προσέλευση ανά αγώνα σε σχέση με τα προηγμένα πρωταθλήματα (και όχι μόνο φυσικά), με 42.000 θεατές. Το αξιοσημείωτο δε είναι ότι η μέση τιμή του εισιτηρίου δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ, ποσό που είναι μικρότερο σε σχέση με τα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου. Παρά τις φθηνές τιμές, ουδείς σύλλογος της κορυφαίας κατηγορίας δεν βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας όπως η Λίβερπουλ ή εισήχθη σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης όπως η Πόρτσμουθ πέρυσι στην πολυδιαφημισμένη Premiership.
Οι ακαδημίες επάνδρωσαν και τις εθνικές ομάδες όλων των κατηγοριών. Χαρακτηριστικό είναι ότι η εθνική ομάδα κ-21 της περσινής σεζόν απαρτιζόταν εξ ολοκλήρου από παίκτες των ακαδημιών, ενώ στην αντίστοιχη κ-20 το ποσοστό ήταν 21/24. Η μαζική προώθηση των κορυφαίων ταλέντων του γερμανικού ποδοσφαίρου από τη μία εθνική ομάδα στην επόμενη είχε ως αποτέλεσμα από το 2007 να σηματοδοτήσει την απαρχή των επιτυχιών της χώρας.
Η κατάκτηση και των τριών διαθέσιμων ευρωπαϊκών τίτλων στην ίδια περίοδο σε αυτές τις ηλικίες είχε ως αποτέλεσμα τη βράβευση της ομοσπονδίας από την UEFA με το βραβείο "Maurice Burlaz" που απονέμεται στις χώρες με τα καλύτερα αποτελέσματα στις "μικρές" εθνικές. Τα τελευταία τέσσερα βραβεία είχαν καταλήξει σε ισπανικά χέρια.Στο Παγκόσμιο Κύπελλο κ-17 της Νότιας Κορέας, η Γερμανία του Χάικο Χέρλιχ κατέλαβε την τρίτη θέση. Ενα χρόνο αργότερα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κ-19, η ομάδα του Χορστ Χρούμπες κατέκτησε το τρόπαιο, το πρώτο μετά το 1992 σε οποιαδήποτε κατηγορία πλην Ανδρών. Υπήρξε και συνέχεια, με την κ-17 του Μάρκο Πετσαϊουόλι να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης τον Μάιο του 2009. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στη Σουηδία, η κ-21, με τον Χρούμπες ξανά στον πάγκο, κατατρόπωσε την Αγγλία στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με 4-0 και σχημάτισε φουλ των τίτλων.
Εξι από αυτούς τους πρωταθλητές Ευρώπης ταξίδεψαν με την αποστολή της Γερμανίας στη Νότια Αφρική (Οζίλ, Κεντίρα, Νόιερ, Μπόατενγκ, Τόνι Κρος, Μάρκο Μάριν). Τέσσερις από αυτούς βρέθηκαν στη βασική σύνθεση του 4-1 της Γερμανίας επί της Αγγλίας στη φάση των 16 του Μουντιάλ. Τα "λιοντάρια" είχαν μόλις έναν παίκτη που είχε δώσει το "παρών" και στον τελικό του Μάλμε (Τζέιμς Μίλνερ). Το βέβαιο ήταν ότι η Γερμανία διέθετε πλέον το υπόβαθρο στα χαμηλότερα κλιμάκια της εθνικής. Αυτό που απέμενε ήταν να στρωθεί το έδαφος σε αυτούς τους εξαιρετικά ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, ώστε να μετακυλήσουν την επιτυχία τους στην εθνική ανδρών.
Οι κινήσεις Κλίνσμαν-Λεβ
Αμα τη αναλήψει της τεχνικής ηγεσίας της Γερμανίας, ο Κλίνσμαν προέβη σε διαρθρωτικές αλλαγές στην ομάδα, προσλαμβάνοντας υψηλά εξειδικευμένους γυμναστές και Αμερικανούς επιστήμονες, αντικατέστησε το "απαρχαιωμένο" προσωπικό της ομοσπονδίας με έμπιστους "στρατιώτες" του και προχώρησε σε ριζική ανανέωση τακτικών στην ομάδα.
Η θητεία των Ρίμπεχ και Φέλερ στιγματίστηκε από την έλλειψη δημιουργικών ποδοσφαιριστών και στηρίχθηκε κυρίως σε μεμονωμένες προσπάθειες. Ο Κλίνσμαν, ως πρώην επιθετικός της Τότεναμ και της Μπάγερν Μονάχου, επιχείρησε να εφαρμόσει το αγγλικό 4-4-2, με επιθετικογενή άκρα και φουλ μπακ με προωθήσεις, χρησιμοποιώντας μόνο έναν αμυντικό μέσο και δίπλα του τον box-to-box Μπάλακ. Με αυτό το σύστημα παρατάχθηκε η Γερμανία καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στο Μουντιάλ του 2006, αυτήν την πεπατημένη ακολούθησε και ο Λεβ.
Ο νυν τεχνικός των "πάντσερ" συνέχισε με το 4-4-2, ωστόσο χρειάστηκε να αναθεωρήσει τις απόψεις του όταν η Κροατία νίκησε 2-1 τους Γερμανούς στη φάση των ομίλων του Euro 2008. Η προβλεψιμότητα του συστήματος (το διπλό μαρκάρισμα στους ακραίους μέσους περιόριζε το επιτελικό παιχνίδι της Γερμανίας σε κοντινές πάσες και μακρινά σουτ) τον ανάγκασε να εφαρμόσει το 4-2-3-1, με τον Μπάλακ πίσω από τον Μίροσλαβ Κλόζε. Με αυτό το σύστημα οι Γερμανοί έφτασαν μέχρι τον τελικό του Euro 2008.
Ο Λεβ δεν άλλαξε τη συνταγή της επιτυχίας στο Μουντιάλ του 2010. Οι επιτυχίες των "μικρών" εθνικών ομάδων, όμως, τον ανάγκασαν να μεταβάλλει άρδην το ρόστερ, ώστε να συμπεριλάβει τους νεαρούς, "ψημένους" παίκτες. Μόλις 9 εκ των φιναλίστ του 2008 έδωσαν το "παρών" στη Νότια Αφρική, αλλά μόλις ένας εξ αυτών έπαιξε πραγματικά κομβικό ρόλο στο 4-2-3-1 που οδήγησε τη "νάσιοναλμανσαφτ" σε νέες επιτυχίες.
Ο λόγος για τον Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ, ο οποίος ευνοήθηκε από τη χρησιμοποίησή του από τον Λουίς φαν Χάαλ σε θέση που θα μεγιστοποιούσε την αγωνιστική προσφορά του και στη Γερμανία, ήτοι σε αυτήν του οπισθοχωρημένου δημιουργικού μέσου. Με τον αρχηγό της κ-21 Κεντίρα δίπλα του και τους Μίλερ, Οζίλ και Λούκας Ποντόλσκι πιο μπροστά, η Γερμανία διέθετε μία από τις κορυφαίες μεσαίες γραμμές της διοργάνωσης. Ως αποτέλεσμα, οι τρεις "τεσσάρες" σε Αυστραλία, Αγγλία, Αργεντινή και η τρίτη θέση μετά τον αποκλεισμό από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου Ισπανία στα ημιτελικά. Μέσος όρος ηλικίας: 24,96 έτη...
Β. Η ενσωμάτωση των μεταναστών
"Ποιος θα το φανταζόταν πριν 20 χρόνια, κατά τον σχηματισμό αυτής της εθνικής ομάδας, ότι μεταξύ των ποδοσφαιριστών θα έχουμε έναν Αρνε, έναν Τόμας, έναν Χανς Γεργκ, αλλά και έναν Τζερόμ, έναν Σάμι, έναν Μεσούτ κι έναν Μίροσλαβ. Αυτή η πολύχρωμη ομάδα στη Νότια Αφρική μας ενέπνευσε όλους". Τάφε έφη Κρίστιαν Βουλφ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Γερμανίας, παρουσία της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ, κατά την προ ημερών βράβευση της εθνικής Γερμανίας για την πορεία της στο Μουντιάλ.
Η διαπίστωση δικαιολογημένη, αφού 11 από τους 23 παίκτες της αποστολής είτε γεννήθηκαν στο εξωτερικό, είτε τουλάχιστον ένας εκ των δύο γονέων τους είναι αλλοδαπός. Οι Οζίλ και Σερντάρ Τασί έχουν τουρκικές ρίζες, αλλά είναι τρίτης γενιάς Γερμανοί. Ο πρώτος, μάλιστα, είχε και μία δημόσια διαφωνία με τον Χαμίτ Αλτιντόπ (ο οποίος επίσης μπορούσε να επιλέξει μεταξύ των δύο χωρών και προτίμησε την Τουρκία) για το εάν έπρεπε να φορέσει το εθνόσημο της Γερμανίας.
Οι Κλόζε, Ποντόλσκι, Πιοτρ Τροχόφσκι και Μάριν έφτασαν στη Γερμανία για να ζήσουν σε ένα καλύτερο περιβάλλον σε σχέση με τις πατρίδες τους. Οι τρεις πρώτοι προέρχονται από την Πολωνία και όπως αποκαλύπτουν στο σπίτι τους μιλούν πολωνικά. Οι γονείς του επιθετικού της Βέρντερ Βρέμης είναι από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την οποία εγκατέλειψαν το 1991, όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία.
Ο πατέρας του Μάριο Γκόμες είναι Ισπανός και αυτός του Κεντίρα Τυνήσιος, ωστόσο οι μητέρες τους είναι Γερμανίδες. Ο Ντένις Αόγκο είναι μισός Νιγηριανός, ενώ ο Τζέρομ Μπόατενγκ μισός Γκανέζος (ο αδερφός του Κέβιν Πρινς έπαιξε με την Γκάνα στο Μουντιάλ). Ο Κακάου ταξίδεψε στη Γερμανία από τη Βραζιλία σε ηλικία 18 ετών για να βρει μια καλύτερη τύχη και να παίξει ποδόσφαιρο ζώντας με τον θείο του και μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στη χώρα πήρε την υπηκοότητα.
Αυτή η ιδιότυπη ενδεκάδα διέλυσε οριστικά και αμετάκλητα την εθνιστική και φυσιογνωμική ταυτότητα της εθνικής Γερμανίας. Τα "πάντσερ", πλέον, στηρίζονταν σε παίκτες που γίνονταν κοινωνοί της γερμανικής παιδείας και όχι απαραιτήτως σε Γερμανούς.
Το πολυπολιτισμικό πάρτι αρχίζει από τις "μικρές" εθνικές ομάδες, στις οποίες εν έτει 2010 υπερτερούν οι γόνοι μεταναστών (στην εθνική κ-17 βασικός τερματοφύλακας είναι ο 16χρονος... Γερμανός Οδυσσέας Βλαχοδήμος). Στον τελικό του Μάλμε, η γερμανική ομάδα είχε ως βασικούς μόλις 2 παίκτες που είχαν γεννηθεί στη χώρα οι ίδιοι και οι γονείς τους (Μάνουελ Νόιερ, Μπένεντικτ Χέβεντες). Είχε προηγηθεί ένα χρόνο νωρίτερα η δήλωση της Μέρκελ πως "το multi culti ολοκλήρωσε την πορεία του"...
Οι... εισαγόμενοι
Η αρχή της χρησιμοποίηση των ποδοσφαιριστών με ξένες ρίζες δεν είναι πρόσφατη. Οι πρώτοι παίκτες που απέκτησαν γερμανική ταυτότητα ήταν δύο "θρύλοι" της Σάλκε, οι Ερνστ Κούζορα και Φριτς Σέπαν, γιοι μεταναστών με καταγωγή από την Πρωσία! Οι πρώτοι έγχρωμοι Γερμανοί ήταν ο Ερβιν Κοστέντε και Τζίμι Χάρτβιγκ τις δεκαετίες ’70 και ’80 αντιστοίχως. Πιο πρόσφατα, οι επιτυχίες της Γαλλίας του... Αλγερινού Ζινεντίν Ζιντάν και των... Αφρικανών συμπαικτών του έδειξαν το δρόμο για τη Γερμανία.
Η αφομοίωση των παιδιών μεταναστών με τη γερμανική πραγματικότητα είναι τέτοια που αποτυπώνεται και στη γλώσσα που μιλούν. Για παράδειγμα, ο Τζερόμ Μπόατενγκ έχει μία βαριά βερολινέζικη προφορά, ενώ ο Κεντίρα μιλά με τη διάλεκτο της Σουηβίας, ως μόνιμος κάτοικος επί 23 χρόνια της Στουτγκάρδης.
Ο Κακάου, από την πλευρά του, μπορεί να μη μεγάλωσε στη Γερμανία, ωστόσο για να αποκτήσει την υπηκοότητα χρειάστηκε να περάσει με επιτυχία όλα τα σχετικά τεστ, μεταξύ των οποίων και αυτά των γνώσεων σχετικά με τη Γερμανία. Μία εκ των ερωτήσεων που απάντησε, είχε να κάνει με τα ονόματα των προηγουμένων καγκελαρίων της χώρας, με τους συμπαίκτες του ακολούθως να του προσάπτουν το προσωνύμιο "Χέλμουτ" (σ.σ. από τον Χέλμουτ Κολ, καγκελάριος Δυτικής Γερμανίας και Γερμανίας από το 1982 μέχρι το 1998).
Η απουσία ικανών φορ οδήγησαν την ομοσπονδία να προσφέρει άρον άρον τον Ιανουάριο του 1997 γερμανικό διαβατήριο στον Νοτιοαφρικανό επιθετικό της Καρλσρούης, Σον Νταντί. Ενας τραυματισμός πριν το πρώτο διεθνές ματς με το Ισραήλ και μία απώλεια φόρμας στη συνέχεια ματαίωσαν το ντεμπούτο του. Δεν συνέβη το ίδιο με τον Βραζιλιάνο Πάουλο Ρινκ, ο οποίος κατόπιν εκτεταμένης αναζήτησης έγινε γνωστό ότι είχε έναν παππού Γερμανό. Ο επιθετικός της Λεβερκούζεν είχε 13 συμμετοχές με την εθνική Γερμανίας μεταξύ 1998 και 2000.
Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις επιβεβαίωναν την έλλειψη γνήσιου, εγχώριου ταλέντου εντός των τειχών στα τέλη του ’90. Η αλλαγή του νόμου περί υπηκοότητας και η αύξηση της ελαστικότητας σχετικά με τους δικαιούχους ήρθε την κατάλληλη στιγμή από ποδοσφαιρικής άποψης. Μία χώρα που κατακλύζεται από ισχυρές μειονότητες μεταναστών τις οποίες ιστορικά από τη δεκαετία του ’50 κι εντεύθεν χρησιμοποιεί για την ανοικοδόμησή της σε κάθε επίπεδο, έβρισκε πεδίο εφαρμογής αυτής της πρακτικής και στο ποδόσφαιρο.
Τα παιδιά των πολιτικών και οικονομικών μεταναστών, λαμβάνοντας τη γερμανική υπηκοότητα, μπορούν να ατενίζουν το αθλητικό μέλλον τους με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Χρησιμοποιώντας το νέο αναδομημένο σύστημα ακαδημιών, ένα παιδί μετανάστη έχει τις ίδιες ευκαιρίες με κάθε άλλο γερμανόπουλο ώστε να επιδείξει το ταλέντο του, με την προϋπόθεση να το κάνει για λογαριασμό της χώρας που το φιλοξενεί (και που σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί και βιολογική πατρίδα).
Απόπειρες αποδοχής
Η κατάσταση δεν ήταν τόσο ανοιχτόμυαλη στο παρελθόν. Το 2006, το ακροδεξιό κόμμα "NPD" άρχισε (ανεπιτυχώς) καμπάνια εναντίον του έγχρωμου διεθνή αμυντικού Πάτρικ Οβομογέλα με σύνθημα "Λευκό. Οχι μόνο το χρώμα της φανέλας". Το 2008, η ίδια η Μέρκελ είχε εκφράσει τις αμφιβολίες της για να έρθει η άμεση μαζική διάψευση με τις επιτυχίες πρώτα των "μικρών" εθνικών ομάδων της Γερμανίας βασιζόμενες σε μη... καθαρόαιμους Γερμανούς και ακολούθως με την πορεία των "πάντσερ" στο Μουντιάλ του 2010.
Ο μάνατζερ της εθνικής, Ολιβερ Μπίρχοφ, εξηγεί το σύστημα ως "ζωντανή ενσωμάτωση" και συνεχίζει γα την ομάδα κ-21: "Δείχνει την προσαρμοστική φύση του ποδοσφαίρου. Είναι αξιαγάπητο να βλέπεις πως αυτοί οι παίκτες τα δίνουν όλα για τη Γερμανία. Η πρόθεση είναι η DFB να αποτελέσει σπίτι τους". Ο Ζάμερ διατρανώνει: "Είναι πολύ όμορφο και παράδειγμα πως άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες και με διαφορετικό χρώμα δέρματος μπορούν να εργαστούν ως ομάδα".
Το "αγκάθι" του εθνικού ύμνου
Ενα ζήτημα για το οποίο έχει γίνει πολύ κουβέντα σχετικά με αυτήν την πολυπολιτισμική εθνική Γερμανίας είναι η ανάκρουση του εθνικού ύμνου πριν τους αγώνες. Αρκετές φορές, οι διεθνείς με ξένες ρίζες δεν τραγουδούν τα λόγια όταν βρίσκονται σε παράταξη και αυτή η στάση εξοργίζει μία μερίδα φιλάθλων, αντιδρώντων στην εν γένει παρουσία τους στην ομάδα.
"Ακόμα και για εμάς παίρνουμε γράμματα εάν δεν τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο", επισημαίνει ο Μπίρχοφ. "Άλλες φορές δε, δεχόμαστε παράπονα για τα χτενίσματα των παικτών. Δεν μπορείς να ευχαριστείς τους πάντες. Είναι προσωπικό ζήτημα. Μερικοί έχουν στενούς δεσμούς με την πατρίδα των γονιών τους. Απαιτούμε από τα μέλη της ομάδας να έχουν σεβασμό και να συμπεριφέρονται σωστά, αλλά δεν τους επιβάλλουμε να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο".
Ο Αόγκο, από την πλευρά του, υπερασπίζεται αυτήν τη στάση: "Ο κόσμος δεν θα πρέπει να δίνει τόση σημασία σε αυτό. Δεν τραγουδώ τον εθνικό ύμνο, αλλά παραμένω περήφανος που παίζω για τη Γερμανία".
Το ποδόσφαιρο πραγματοποιεί ότι οι Γερμανοί πολιτικοί σταμάτησαν εδώ και καιρό, ήτοι να αντιμετωπίζει τη χώρα ως ένα χωνευτήρι διαφορετικών πολιτισμών. Ενας από τους... Γερμανούς των "πάντσερ", ο τερματοφύλακας Νόιερ, εξομολογείται: "Είναι φυσιολογικό. Γεννήθηκα στην περιοχή του Ρουρ. Μεγάλωσα με πολλά παιδιά μεταναστών στην τάξη μου ή στις ομάδες των συλλόγων". Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Χρούμπες: "Ζούμε σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το επώνυμό σου ή από που προέρχεσαι. Στη Γαλλία ο ένας στους τέσσερις διεθνείς δεν είναι Γάλλος".
Κατανοώντας την προσφορά που μπορούν να έχουν τα παιδιά των μεταναστών στο πρόγραμμα των γερμανικών ακαδημιών, η DFB προσπαθεί να τα προσελκύσει σε αυτά, χρησιμοποιώντας ακόμα και υπαλλήλους με αυτήν την αποστολή. Μπορεί να χρησιμοποιεί συχνά τη φράση "ανοχή" και "δύναμη ενσωμάτωσης του ποδοσφαίρου", ωστόσο οι προθέσεις της εμπεριέχουν ξεκάθαρα την έννοια του αγωνιστικού συμφέροντος.
Οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες της Γερμανίας πιστεύουν ότι μία πολυπολιτισμική κ-21 αποτελεί ενίσχυση της εθνικής ομάδας. "Φέρνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετική δημιουργικότητα και διαφορετική φιλοσοφία στο σύνολο. Στη DFB έχουν προχωρήσει σε μία ενσυνείδητη απόφαση να υπογραμμίζουν τις μεταναστευτικές ρίζες επειδή οι παίκτες με γονείς από άλλες χώρες αποτελούν πλουτισμό για εμάς", συνεχίζει ο Μπίρχοφ.
Οι παίκτες, από την πλευρά τους, δείχνουν να ενστερνίζονται αυτό το άτυπο δούναι και λαβείν. "Λέγεται ότι οι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές είναι πιο δυνατοί, ενώ οι Ευρωπαίοι παίκτες έχουν καλύτερη αντίληψη περί τακτικής. Μία μίξη των δύο μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη για την DFB", δηλώνει ο Αόγκο. Οσο για τον Οζίλ, σημειώνει: "Η τεχνική μου και η αίσθηση της μπάλας είναι από την τουρκική πλευρά του παιχνιδιού μου και η νοοτροπία του να δίνω πάντα το 100% είναι από τη γερμανική πλευρά".
Ο Κεντίρα, ο οποίος αποτελεί και το πρόσωπο της σχετικής αφίσας προώθησης της DFB, προσθέτει: "Στην επίθεση αποπνέουμε λάτιν στοιχεία ή την νοτιοαμερικανική ευχέρεια, αλλά αμυντικά είμαστε απίστευτα πειθαρχημένοι, πολύ Γερμανοί. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι κάτι καινούργιο να υπάρχουν Γερμανοί διεθνείς με τουρκικές, γκανέζικες, νιγηριανές ή τυνήσιες ρίζες, αλλά για τη γενιά μας είναι πολύ φυσιολογικό. Εχουμε κάποιους παίκτες που λέγονται Κεντίρα και κάποιους που λέγονται Μίλερ. Δεν γνωρίζουμε κάποια διαφορά".
http://www.contra.gr/Soccer/Europe/Euro/Euro2012/Germany/292052.html
Σχετικά links
Football Manager
H Tουρκία της Γερμανίας
Ο δείκτης του ρολογιού στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου σημάδευε το 79ο λεπτό, όταν ο Μεσούτ Οζίλ έστελνε την μπάλα στα δίχτυα της... πατρίδας του, κάνοντας το 2-0 για τη... χώρα του. Τούρκος τρίτης γενιάς, γέννημα-θρέμμα του Γκελζενκίρχεν, ο διεθνής με την "νάσιοναλμανσαφτ" μέσος πρωταγωνίστησε στην πλέον αντιπροσωπευτική απεικόνιση της ποδοσφαιρικής Γερμανίας του σήμερα και του αύριο...
Προϊόν των προγραμμάτων καταρτισμού και προώθησης ταλέντων που έχουν γίνει θεσμός εδώ και περίπου μία δεκαετία στη χώρα, αποτελεί ό,τι πιο ποιοτικό υπάρχει στα "πάντσερ" τούτη τη στιγμή. Και γίνεται αποδεκτός από το φίλαθλο κόσμο της εθνικής ομάδας, παρότι δεν προκύπτει... συγγένεια με τους Τεύτονες Ιππότες, ούτε το σουλούπι του μπορεί να παρομοιαστεί με το πρότυπο γερμανικού "alpha male", που θέσπισε ο Ολιβερ Καν και ο Στέφαν Εφενμπεργκ τις τελευταίες δεκαετίες.
Η "νέα Γερμανία", με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη γερμανική ομάδα του παρελθόντος (πλην αυτής του Μουντιάλ του 1934), αποτελεί κάλλιστα αντικείμενο σπουδών MBA. Η "multi-culti" Γερμανία, όπως αποκαλείται από τον γερμανικό Τύπο και την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, αποτελεί κάλλιστα αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης.
Το contra.gr επιχειρεί μία μικτή προσέγγιση στο... μάθημα "Αναμόρφωση του ποδοσφαίρου της Γερμανίας 101" και εξετάζει το πως με άρτια οργάνωση και σωστή υλοποίηση πλάνου, μία χώρα που ποδοσφαιρικά κινδύνευσε να αγγίξει το ναδίρ, μέσα σε λίγα χρόνια εξελίσσεται σε μοντέλο λειτουργίας, βασισμένο σε δύο άξονες: ακαδημίες και αλλοδαπό στοιχείο.
Α. Η λειτουργία των ακαδημιών
Το 1997 το γερμανικό ποδόσφαιρο πάτησε την κορυφή της Ευρώπης. Οι δύο πολυδιαφημισμένες εκπρόσωποι της κοιλάδας του Ρουρ, Ντόρτμουντ και Σάλκε, είχαν κατακτήσει το Champions League και το UEFA Cup αντιστοίχως. Ενα χρόνο νωρίτερα, η εθνική Γερμανίας του Μπέρτι Φογκτς είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Euro 1996. Η πραγματικότητα που υπέφωσκε, όμως, δεν απέπνεε τόσο αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον του γερμανικού ποδοσφαίρου.
Η χρηματοδότηση για τα εξειδικευμένα αθλητικά σχολεία που φίλτραραν παιδιά από πολύ μικρή ηλικία είχε σταματήσει. Στη Bundesliga, το πρώτο παλιρροϊκό κύμα χρημάτων από την τηλεόραση οδήγησε τις ομάδες σε ένα ανεξέλεγκτο shopping spree, διπλασιάζοντας τον αριθμό των ξένων ποδοσφαιριστών στην κατηγορία μέσα σε πέντε χρόνια, από 17% το 1992 σε 34% το 1997. Το ίδιο ποσοστό, το 2000 άγγιξε το 50%!
Η κάνουλα ντόπιου ταλέντου είχε στερέψει για τη Γερμανία. Τα αποτελέσματα μιλούσαν από μόνα τους. Προημιτελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1998 και η... πεντάχρονη Κροατία (μέλος της FIFA από το 1993) διέλυε με 3-0 την τρεις φορές πρωταθλήτρια κόσμου, πετώντας την εκτός τουρνουά. Η πρώτη αποτυχία των "πάντσερ" του Εριχ Ρίμπεκ σήμανε "συναγερμό" στις τάξεις της ομοσπονδίας. Τον Μάιο του 1999, ο αντιπρόεδρος Φραντς Μπέκενμπαουερ, ο ομοσπονδιακός τεχνικός Ρίμπεκ, ο γενικός διευθυντής της Λεβερκούζεν, Ράινερ Κάλμουντ, και ο επικεφαλής ανάπτυξης "μικρών" εθνικών, Ντίτριχ Βάιζε, πήραν από κοινού την απόφαση να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας, επενδύοντας στο ταλέντο ανά τη χώρα. Το περιβόητο γαλλικό σύστημα ήταν αρκετά ελκυστικό και οι ιθύνοντες του γερμανικού ποδοσφαίρου επιχείρησαν να κάνουν κάτι παρόμοιο, αξιοποιώντας τα "ακατέργαστα διαμάντια" που de facto υπήρχαν σε μία αχανή χώρα 80.000.000 ανθρώπων.
Επένδυσαν σε 121 νεόκτιστες αθλητικές εγκαταστάσεις της ομοσπονδίας, στις οποίες είχαν τη δυνατότητα να προπονούνται παιδιά ηλικίας 10 έως 17 ετών. Κάθε κέντρο προσλάμβανε δύο προπονητές πλήρους απασχόλησης, που κόστισαν στην DFB (γερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία) περί τα 11.200.000 ευρώ μέσα σε μία πενταετία. Ισως το πιο σημαντικό σημείο, όμως, ήταν ο κανονισμός που ψηφίστηκε και υποχρέωνε τους 18 συλλόγους της Bundesliga και τους 18 της Zweiteliga να χτίσουν και να λειτουργήσουν ακαδημίες υψηλών standards (γήπεδα με προβολείς, ομάδες με καθορισμένο αριθμό παικτών, πιστοποιημένους προπονητές, σκάουτερ, διαρκείς έλεγχοι από την ομοσπονδία), ώστε να αποκτήσουν άδεια συμμετοχής στα πρωταθλήματα.
"Εάν αυτή η ιδέα λειτουργήσει, θα δούμε αρκετούς νεαρούς να παίζουν στη Bundesliga τα επόμενα χρόνια", προεξόφλησε ο Βάιζε, ο οποίος έβλεπε τις πολιτικές εξελίξεις να συμβαδίζουν με τις επιθυμίες της γερμανικής ποδοσφαιρικής κεφαλής. Το 1999 άλλαξε η νομοθεσία περί απόκτησης γερμανικής υπηκοότητας από αλλοδαπούς και από παιδιά μεταναστών, ένα μέτρο που θα πλημμύριζε τα ποδοσφαιρικά κέντρα της ομοσπονδίας με φερέλπιδες νεαρούς ανεξαρτήτως καταγωγής.
Ανασύνταξη από τις στάχτες
Η προσπάθεια αναμόρφωσης άρχισε με δύο απανωτά "χαστούκια". Το πρώτο ράπισμα σημειώθηκε τον Αύγουστο του 2000. Τα δεύτερα της Πορτογαλίας επικρατούσαν 3-0 της Γερμανίας στο Euro που διεξήχθη στα γήπεδα της Ολλανδίας και του Βελγίου. Είχαν προηγηθεί μία ισοπαλία κόντρα στη Ρουμανία και μία ήττα 1-0 από την Αγγλία, που εκ των πραγμάτων οδηγούσαν τον βοηθό του Ρίμπεκ, Χορστ Χρούμπες, να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του στο Ρότερνταμ, και τον προϊστάμενό του εκτός εθνικής. Το low point ήταν γεγονός. Σαν να μην έφτανε αυτό, η κατάρρευση του τηλεοπτικού κολοσσού του Λέο Κιρχ το 2002 στέρεψε απότομα τη ροή χρημάτων προς τη Bundesliga, με συνέπεια οι σύλλογοι να εξαναγκαστούν να ξεφορτωθούν όλη τη ξενόφερτη "φύρα" (το 2002-2003 οι ξένοι παίκτες αποτελούσαν το 60% στην κατηγορία) και συνάμα τους παχυλούς μισθούς της.
Ο τότε πρόεδρος της DFB, Γκέρχαρντ Μάγερ Φόρφελντερ, αποφασίζει να ενεργήσει πριν είναι αργά. Σε ενίσχυση των μέτρων που είχαν παρθεί λίγα χρόνια νωρίτερα, εκπονεί ένα πλάνο περαιτέρω ενίσχυσης του εγχώριου ταλέντου. Για την υλοποίησή του, σχηματίστηκαν 366 προπονητικά κέντρα (τα περισσότερα στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις συλλόγων) σε όλη την επικράτεια της χώρας, ώστε να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή κάλυψη. Στη Γερμανία δραστηριοποιούνται 26.000 ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, αριθμός που αντιστοιχεί σε 70 ανά κέντρο. "Τα ταλέντα βρίσκονται παντού και πλέον υπάρχουν ίδιες πιθανότητες να εντοπιστεί και να καλλιεργηθεί", τονίζει ο Μάγερ Φόρφελντερ.
Κάθε χρόνο οι προπονητικές εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται από 14.000 παιδιά ηλικίας 11 μέχρι 14 ετών. Για τη σωστή εκπαίδευσή τους τους έχουν προσληφθεί 1.000 τεχνικοί, κατέχοντες το σήμα της DFB, που προπονούν τους νεαρούς με επαγγελματικές μεθόδους και στόχο την ανάπτυξη των ικανοτήτων τους με την μπάλα ή χωρίς, αλλά και τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης. "Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες μαθαίνουν πολύ γρήγορα", δήλωνε ένας εκ των 1.000 προπονητών και νυν τεχνικός του Φάνη Γκέκα, του Γιάννη Αμανατίδη και του Γιώργου Τζαβέλα της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, Μίχαελ Σκίμπε.
Η προπόνηση αυτή προγραμματιζόταν μία φορά την εβδομάδα, είχε δίωρη διάρκεια και ήταν επιπρόσθετη σε αυτές που έκαναν τα παιδιά στα σωματεία όπου ανήκαν. Η διαφοροποίηση έγκειται στα πράγματα τα οποία διδάσκονταν και που ταίριαζαν στη φιλοσοφία που επιθυμούσε να εμφυσήσει η γερμανική ομοσπονδία. Γι’ αυτό, εξάλλου, οι προπονητές της DFB ασχολούνται με το κάθε παιδί και σε ατομικό επίπεδο. Από εκεί και πέρα 29 γερμανικά σχολεία καταρτισμού μετατράπηκαν σε Ανώτατα Ποδοσφαιρικά Σχολεία. Οι μαθητές λαμβάνουν κανονική, ακαδημαϊκή μόρφωση μέχρι να δώσουν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αλλά ευνοούνται από το άφθονο ποδόσφαιρο που αποτελεί μέρος του προγράμματος εκμάθησης.
Μέχρι σήμερα το εν λόγω εγχείρημα έχει απορροφήσει πάνω από 500.000.000 ευρώ σε πόρους από όλους τους φορείς. Μόνο το 2009-2010 δαπανήθηκαν 83.000.000 ευρώ από την ομοσπονδία και τους συλλόγους, ο καθένας εκ των οποίων προϋπολογίζει έναν επταψήφιο αριθμό γι’ αυτόν τον σκοπό σε κάθε ετήσιο μπάτζετ του. Η παραγωγή μιας σειράς από Οζίλ, Σάμι Κεντίρα και Τόμας Μίλερ κοστίζει, αλλά οι "καρποί" του 2010 αποδεικνύουν ότι άξιζε τον κόπο...
Η διαχείριση του προγράμματος
Η παρουσία της Γερμανίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 φάνταζε ως ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ποδοσφαιρικής νοοτροπίας, για την οποία είχε παρθεί η απόφαση να τοποθετηθεί στη ναφθαλίνη. Οι "ηρωισμοί" του Μίχαελ Μπάλακ και του Καν, μαζί με τα διόλου πειστικά, αλλά αποτελεσματικά 1-0 έπρεπε να αντικατασταθούν άμεσα από ένα ποδόσφαιρο τεχνικό, σύγχρονο, ομαδικό. Η παταγώδης αποτυχία του Euro 2004, όπου τα "πάντσερ" για δεύτερη σερί φορά δεν προκρίνονταν από τη φάση των ομίλων υπέδειξε ότι είχε έρθει η ώρα της εφαρμογής του σχεδίου.
Ο Ρούντι Φέλερ αντικαταστάθηκε από τον Γίργκεν Κλίνσμαν, ο οποίος άδραξε την ευκαιρία να δώσει τις κατευθύνσεις του για την αναγέννηση της Γερμανίας. Στο πλευρό του ο Γιόαχιμ Λεβ, με τον οποίο έκριναν απαραίτητο να δώσουν μία αγωνιστική ταυτότητα στην ομάδα. "Τελικώς αποφασίσαμε να επενδύσουμε στην επιθετική νοοτροπία, τις πάσες στο έδαφος από πίσω προς τα μπροστά όσο το δυνατόν γρηγορότερα, χρησιμοποιώντας δυναμικό ποδόσφαιρο", τονίζει ο ίδιος ο Κλίνσμαν.
Σε αυτήν την προσπάθεια καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η συνεργασία των συλλόγων. Ο Κλίνσμαν απευθύνθηκε στην ομοσπονδία ώστε να πιέσει τις 36 ομάδες των δύο κορυφαίων κατηγοριών της γερμανικής "πυραμίδας" ποδοσφαίρου, για να τον διευκολύνουν στο έργο του, υποστηρίζοντας τα προγράμματα των ακαδημιών, που υποχρεωτικά έπρεπε να λειτουργούν υπό την αιγίδα τους.
Ακολούθησαν κάποια meetings στα οποία ο Κλίνσμαν ζήτησε από τους εκπροσώπους των ομάδων να απαντήσουν σε τρία πράγματα: στο πως θέλουν να παίζουν (σ.σ. οι ομάδες τους), πως θέλουν να βλέπει πως παίζουν ο υπόλοιπος κόσμος και πως θέλουν να βλέπει πως παίζουν ο κόσμος της Γερμανίας. Με αυτά τα δεδομένα το τεχνικό δίδυμο επιχείρησε να συνθέσει μία αγωνιστική ταυτότητα, αφού πρώτα ξεχώρισε 10-12 σημεία αναφοράς από τις προτάσεις. Ανακοινώθηκε δε ότι πρόθεση ήταν ένα γρήγορο, επιθετικό παιχνίδι, με έμφαση στη δράση. "Με τον όρο αυτό", εξομολογείται ο Κλίνσμαν, "υπήρξε μία παρανόηση, την οποία εξηγήσαμε λέγοντας πως με τη λέξη δράση εννοούμε ότι δεν θα αντιδρούμε σε ό,τι κάνει ο αντίπαλός μας, αλλά θα παίζουμε με τον τρόπο που είναι σωστός για εμάς".
Οταν δημιουργήθηκε ο κατάλληλος οδηγός, μοιράστηκε σε όλα τα κλιμάκια της εθνικής ομάδας, για την σχετική προετοιμασία. Μέχρι το Μουντιάλ του 2006, το οποίο και διοργάνωνε η Γερμανία, υπήρχαν ελάχιστα χρονικά περιθώρια και γι’ αυτό ο Κλίνσμαν ζήτησε την άμεση εφαρμογή του σχεδίου του τουλάχιστον στην κ-21, η οποία θα αποτελούσε τη βασική "τροφό" της αντρικής ομάδας. Τοποθέτησε, μάλιστα, τον πρώην συμπαίκτη του Ντίτερ Ελιτς, σε θέση ομοσπονδιακού τεχνικού, ζητώντας του η κ-21 να αγωνίζεται με τον ίδιο τρόπο με την πρώτη ομάδα.
Στις μικρότερες ηλικίες η βιασύνη ήταν λιγότερη, ωστόσο δεν ετίθετο θέμα εκπτώσεων σε επίπεδο υποδομών: από την εθνική κ-15 και άνωθεν, οι ομάδες έπρεπε να έχουν παρεμφερή υποστήριξη με την εθνική ανδρών. Πρακτικά αυτό σημαίνει προσωπικό που περιλαμβάνει αθλητικό ψυχολόγο, γυμναστή, καλούς γιατρούς και φυσιοθεραπευτές. Θα πρέπει επίσης να υπάρχουν για κάθε παίκτη εκτεταμένες αναλύσεις σε κάθε παιχνίδι, ιατρικά δεδομένα, αποτελέσματα εξετάσεων, αναλύσεις επιδόσεων. Τίποτα δεν θα έμενε στην τύχη και σε αυτό θα βοηθούσε ακόμα ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του παρελθόντος.
Ο πρώην αρχηγός της Ντόρτμουντ, Ματίας Ζάμερ, προσλαμβάνεται από την ομοσπονδία σε θέση τεχνικού διευθυντή με πενταετές συμβόλαιο. Το πόστο δημιουργείται αποκλειστικά για εκείνον, αναλαμβάνοντας αρμοδιότητες που αφορούσαν τις "μικρές" εθνικές ομάδες και εστιάζοντας στα νεαρά ταλέντα μεταξύ 11 και 18 ετών. Ο 39χρονος πρωταθλητής Ευρώπης του 1997 με την Μπορούσια φέρει ευθύνη και για την εισαγωγή των τελευταίων εξελίξεων της αθλητικής επιστήμης στην προπονητική μεθοδολογία της ομοσπονδίας. Τέλος, έχει υποχρέωση να συνεργάζεται με τον εκάστοτε ομοσπονδιακό τεχνικό της ανδρικής ομάδας, πάνω σε θέματα τακτικής.
Ο Ζάμερ επέβλεπε το όλο σύστημα που είχε αρχίσει να στριφογυρίζει τα "γρανάζια" του από τη σεζόν 2002-2003. Οι ακαδημίες της ομοσπονδίας και κυρίως των συλλόγων έπρεπε να ακολουθούν κάποιες αυστηρές ντιρεκτίβες, όσον αφορά τη φιλοσοφία τους. Τα προτεινόμενα συστήματα πάνω στα οποία θα δούλευαν οι προπονητές ήταν το 4-2-3-1 και το 4-3-3, τα οποία είναι ευμετάβλητα. Απώτερος στόχος ήταν το επιθετικό ποδόσφαιρο και οι παίκτες να πηγαίνουν πάντα μπροστά. Από την εθνική κ-15 και πάνω, ο έλεγχος της μπάλας, το δημιουργικό παιχνίδι, η εναλλαγή θέσεων και η δράση έναντι της αντίδρασης βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα.
Ζάμερ, Κλίνσμαν και Λεβ συνεργάστηκαν άψογα (παρότι οι δύο πρώτοι δεν τα πηγαίνουν και τόσο καλά από τον καιρό που ήταν ποδοσφαιριστές) και η τιμητική τρίτη θέση στο "εντός έδρας" Μουντιάλ αποτέλεσε την επιβράβευση των κόπων όλων των παραγόντων όλα εκείνα τα χρόνια. Ο Κλίνσμαν μπορεί να αποχώρησε εκείνο το καλοκαίρι από τα "πάντσερ", ωστόσο σχεδόν επέβαλε τον Λεβ ως διάδοχό του, αφού μόνο αυτός γνώριζε από πρώτο χέρι τις επόμενες κατευθύνσεις προς τις οποίες έπρεπε να κινηθεί η ομάδα.
Ο 11ος τεχνικός στην ιστορία της "νάσιοναλμανσαφτ" ακολούθησε τα χνάρια του προκατόχου του και πήγε κι ένα βήμα πιο μπροστά, αφού είχε την τύχη η πρώτη "φουρνιά" παικτών του... συστήματος να πέσει στα χέρια του. Οι Οζίλ, Κεντίρα, Τόμας Μίλερ, Μάνουελ Νόιερ, Τζερόμ Μπόατενγκ και όλοι οι ταλαντούχοι -και πλέον γνωστοί- διεθνείς Γερμανοί, αφού πέρασαν από σχεδόν όλες τις "μικρές" εθνικές, τέθηκαν στη διάθεση του 50χρονου προπονητή, ο οποίος κατέληξε να απολαμβάνει τους "καρπούς" σχεδόν μιας δεκαετίας.
Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, ότι οι παράγοντες του ποδοσφαίρου της χώρας έχουν ενοχληθεί από το γεγονός ότι όλη η... δόξα αποδίδεται για την προσπάθεια αναγέννησης του γερμανικού ποδοσφαίρου αποδίδεται στον Κλίνσμαν και στον Λεβ. Χαρακτηριστικό είναι ότι συχνά σε συνεντεύξεις τους υπενθυμίζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ευδοκίμησαν τα σχέδια των δύο τελευταίων ομοσπονδιακών τεχνικών της χώρας.
Οι "χυμοί" της επιτυχίας
Οι θρίαμβοι των "μικρών"
2008: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-19
Γερμανία-Ιταλία 3-1
(24’ Λ. Μπέντερ, 61’ Σουκούτα Πάσου, 80’ Γκέμπχαρτ - 78’ Ράτζιο)
Η σύνθεση της Γερμανίας: Τσίλερ, Ντίκμαϊερ, Κόπλιν, Ράιναρτς, Γιούνγκβιρτ, Σ. Μπέντερ, Λ. Μπέντερ (66’ Τοπράκ), Γκέμπχαρτ, Ρίσε (39’ Λάτσα), Νάκι (89’ Οτσίπκα), Σουκούτα Πάσου
2009: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-17
Γερμανία-Ολλανδία 2-1 παρ. (1-1 κ.α.)
(34’ Τι, 97’ Τρινκς - 7’ Καστάιγκνος)
Η σύνθεση της Γερμανίας: τερ Στέγκεν, Μπασαλά Μαζανά, Πλάτενχαρντ, Λάμπους, Μουσταφί, Μπούτσμαν (98’ Γιάντσερ), Γιάμπο, Τι (119’ Νάουμπερ), Γκέτσε, Τσίμερμαν, Σάιντχαουερ (59’ Τρινκς)
2009: Τελικός Ευρωπαϊκού κ-21
Γερμανία-Αγγλία 4-0
(23’ Κάστρο, 48’ Οζίλ, 79’, 84’ Βάγκνερ)
Η σύνθεση της Γερμανίας: Νόιερ, Μπεκ, Χέβεντες, Μπόατενγκ, Μπένις, Χούμελς (83’ Αόγκο), Τζόνσον (69’ Σβάαμπ), Κάστρο, Κεντίρα, Οζίλ (89’ Σμέλτσερ), Βάγκνερ
Τα πρώτα αποτελέσματα της νέας τάξης πραγμάτων του γερμανικού ποδοσφαίρου ήταν τόσο απρόσμενα, όσο και φυσικά. Εν έτει 2002, σε μία Bundesliga που είχε πληγεί ανεπανόρθωτα από την κατάρρευση του ομίλου Κιρχ, η Στουτγκάρδη έδειχνε πρόωρα το δρόμο της συγκριτικά ανέξοδης επιτυχίας. Οι Τίμο Χίλντεμπραντ, Κέβιν Κουράνι και Αντρέας Χίνκελ, υπό την καθοδήγηση του Φέλιξ Μάγκατ, θα διαφήμιζαν τη δουλειά των ακαδημιών των Σουηβών οδηγώντας τους κατ’ αρχήν σε μία σπουδαία πορεία στο γερμανικό πρωτάθλημα και ακολούθως σε μία ιστορική νίκη επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Champions League το 2003-2004.
"Τα παιδιά σίγουρα επωφελήθηκαν από την κατάρρευση Κιρχ. Ο σύλλογος δεν ήταν σε θέση να αγοράσει παίκτες για 18 μήνες μεταξύ 2001 και 2002 και ξάφνου νεαροί όπως αυτοί πήραν ευκαιρίες", υπογραμμίζει ο συντονιστής του προγράμματος ακαδημιών του συλλόγου, Τόμας Αλμπεκ, συνεχίζοντας: "Δύο χρόνια αργότερα βρισκόμασταν στο Champions League με αυτούς. Μπορείτε να δείτε και την Ντόρτμουντ με τη Χέρτα, που αμφότερες αγκομαχούσαν οικονομικά και έπρεπε να επιλέξουν νεαρούς παίκτες. Δούλεψε και γι’ αυτούς το σύστημα και ολοένα και περισσότεροι σύλλογοι αφυπνίστηκαν από το γεγονός ότι μπορούσαν να δημιουργήσουν πραγματικά περιουσιακά στοιχεία δαπανώντας χρήματα σε παιδιά".
Η Ντόρτμουντ, από την πλευρά της, χρησιμοποίησε μέρος των χρημάτων που έλαβε από την Μπέτις για τη μεταγραφή του Ντάβιντ Οντόνκορ το 2005 για την κατασκευή των νέων ακαδημιών της. "Μπορεί να είναι ακριβός, αλλά είναι ο σωστός τρόπος", τόνισε ο πρόεδρος του συλλόγου, Ράινχαρντ Ράουμπαλ, ο οποίος είναι πρόεδρος και της γερμανικής λίγκας.
Πριν τρία χρόνια στη Bundesliga αγωνίζονταν 88 παίκτες που προέρχονταν από τις ακαδημίες των συλλόγων και στην Zweiteliga αγωνίζονταν 56. Το 2009-2010 αυτά τα νούμερα αυξήθηκαν σε 110 και 88 αντιστοίχως, αντικατοπτρίζονταν πλέον το 20% όλων των παικτών. Οπως είναι λογικό, παίκτες γνώριμοι στο περιβάλλον των φιλάθλων καθιστά ακόμα πιο ελκυστικό το προϊόν, με τα γερμανικά γήπεδα της Bundesliga να έχουν την πρωτοκαθεδρία σε προσέλευση ανά αγώνα σε σχέση με τα προηγμένα πρωταθλήματα (και όχι μόνο φυσικά), με 42.000 θεατές. Το αξιοσημείωτο δε είναι ότι η μέση τιμή του εισιτηρίου δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ, ποσό που είναι μικρότερο σε σχέση με τα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου. Παρά τις φθηνές τιμές, ουδείς σύλλογος της κορυφαίας κατηγορίας δεν βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας όπως η Λίβερπουλ ή εισήχθη σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης όπως η Πόρτσμουθ πέρυσι στην πολυδιαφημισμένη Premiership.
Οι ακαδημίες επάνδρωσαν και τις εθνικές ομάδες όλων των κατηγοριών. Χαρακτηριστικό είναι ότι η εθνική ομάδα κ-21 της περσινής σεζόν απαρτιζόταν εξ ολοκλήρου από παίκτες των ακαδημιών, ενώ στην αντίστοιχη κ-20 το ποσοστό ήταν 21/24. Η μαζική προώθηση των κορυφαίων ταλέντων του γερμανικού ποδοσφαίρου από τη μία εθνική ομάδα στην επόμενη είχε ως αποτέλεσμα από το 2007 να σηματοδοτήσει την απαρχή των επιτυχιών της χώρας.
Η κατάκτηση και των τριών διαθέσιμων ευρωπαϊκών τίτλων στην ίδια περίοδο σε αυτές τις ηλικίες είχε ως αποτέλεσμα τη βράβευση της ομοσπονδίας από την UEFA με το βραβείο "Maurice Burlaz" που απονέμεται στις χώρες με τα καλύτερα αποτελέσματα στις "μικρές" εθνικές. Τα τελευταία τέσσερα βραβεία είχαν καταλήξει σε ισπανικά χέρια.Στο Παγκόσμιο Κύπελλο κ-17 της Νότιας Κορέας, η Γερμανία του Χάικο Χέρλιχ κατέλαβε την τρίτη θέση. Ενα χρόνο αργότερα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κ-19, η ομάδα του Χορστ Χρούμπες κατέκτησε το τρόπαιο, το πρώτο μετά το 1992 σε οποιαδήποτε κατηγορία πλην Ανδρών. Υπήρξε και συνέχεια, με την κ-17 του Μάρκο Πετσαϊουόλι να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης τον Μάιο του 2009. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στη Σουηδία, η κ-21, με τον Χρούμπες ξανά στον πάγκο, κατατρόπωσε την Αγγλία στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με 4-0 και σχημάτισε φουλ των τίτλων.
Εξι από αυτούς τους πρωταθλητές Ευρώπης ταξίδεψαν με την αποστολή της Γερμανίας στη Νότια Αφρική (Οζίλ, Κεντίρα, Νόιερ, Μπόατενγκ, Τόνι Κρος, Μάρκο Μάριν). Τέσσερις από αυτούς βρέθηκαν στη βασική σύνθεση του 4-1 της Γερμανίας επί της Αγγλίας στη φάση των 16 του Μουντιάλ. Τα "λιοντάρια" είχαν μόλις έναν παίκτη που είχε δώσει το "παρών" και στον τελικό του Μάλμε (Τζέιμς Μίλνερ). Το βέβαιο ήταν ότι η Γερμανία διέθετε πλέον το υπόβαθρο στα χαμηλότερα κλιμάκια της εθνικής. Αυτό που απέμενε ήταν να στρωθεί το έδαφος σε αυτούς τους εξαιρετικά ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, ώστε να μετακυλήσουν την επιτυχία τους στην εθνική ανδρών.
Οι κινήσεις Κλίνσμαν-Λεβ
Αμα τη αναλήψει της τεχνικής ηγεσίας της Γερμανίας, ο Κλίνσμαν προέβη σε διαρθρωτικές αλλαγές στην ομάδα, προσλαμβάνοντας υψηλά εξειδικευμένους γυμναστές και Αμερικανούς επιστήμονες, αντικατέστησε το "απαρχαιωμένο" προσωπικό της ομοσπονδίας με έμπιστους "στρατιώτες" του και προχώρησε σε ριζική ανανέωση τακτικών στην ομάδα.
Η θητεία των Ρίμπεχ και Φέλερ στιγματίστηκε από την έλλειψη δημιουργικών ποδοσφαιριστών και στηρίχθηκε κυρίως σε μεμονωμένες προσπάθειες. Ο Κλίνσμαν, ως πρώην επιθετικός της Τότεναμ και της Μπάγερν Μονάχου, επιχείρησε να εφαρμόσει το αγγλικό 4-4-2, με επιθετικογενή άκρα και φουλ μπακ με προωθήσεις, χρησιμοποιώντας μόνο έναν αμυντικό μέσο και δίπλα του τον box-to-box Μπάλακ. Με αυτό το σύστημα παρατάχθηκε η Γερμανία καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στο Μουντιάλ του 2006, αυτήν την πεπατημένη ακολούθησε και ο Λεβ.
Ο νυν τεχνικός των "πάντσερ" συνέχισε με το 4-4-2, ωστόσο χρειάστηκε να αναθεωρήσει τις απόψεις του όταν η Κροατία νίκησε 2-1 τους Γερμανούς στη φάση των ομίλων του Euro 2008. Η προβλεψιμότητα του συστήματος (το διπλό μαρκάρισμα στους ακραίους μέσους περιόριζε το επιτελικό παιχνίδι της Γερμανίας σε κοντινές πάσες και μακρινά σουτ) τον ανάγκασε να εφαρμόσει το 4-2-3-1, με τον Μπάλακ πίσω από τον Μίροσλαβ Κλόζε. Με αυτό το σύστημα οι Γερμανοί έφτασαν μέχρι τον τελικό του Euro 2008.
Ο Λεβ δεν άλλαξε τη συνταγή της επιτυχίας στο Μουντιάλ του 2010. Οι επιτυχίες των "μικρών" εθνικών ομάδων, όμως, τον ανάγκασαν να μεταβάλλει άρδην το ρόστερ, ώστε να συμπεριλάβει τους νεαρούς, "ψημένους" παίκτες. Μόλις 9 εκ των φιναλίστ του 2008 έδωσαν το "παρών" στη Νότια Αφρική, αλλά μόλις ένας εξ αυτών έπαιξε πραγματικά κομβικό ρόλο στο 4-2-3-1 που οδήγησε τη "νάσιοναλμανσαφτ" σε νέες επιτυχίες.
Ο λόγος για τον Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ, ο οποίος ευνοήθηκε από τη χρησιμοποίησή του από τον Λουίς φαν Χάαλ σε θέση που θα μεγιστοποιούσε την αγωνιστική προσφορά του και στη Γερμανία, ήτοι σε αυτήν του οπισθοχωρημένου δημιουργικού μέσου. Με τον αρχηγό της κ-21 Κεντίρα δίπλα του και τους Μίλερ, Οζίλ και Λούκας Ποντόλσκι πιο μπροστά, η Γερμανία διέθετε μία από τις κορυφαίες μεσαίες γραμμές της διοργάνωσης. Ως αποτέλεσμα, οι τρεις "τεσσάρες" σε Αυστραλία, Αγγλία, Αργεντινή και η τρίτη θέση μετά τον αποκλεισμό από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου Ισπανία στα ημιτελικά. Μέσος όρος ηλικίας: 24,96 έτη...
Β. Η ενσωμάτωση των μεταναστών
"Ποιος θα το φανταζόταν πριν 20 χρόνια, κατά τον σχηματισμό αυτής της εθνικής ομάδας, ότι μεταξύ των ποδοσφαιριστών θα έχουμε έναν Αρνε, έναν Τόμας, έναν Χανς Γεργκ, αλλά και έναν Τζερόμ, έναν Σάμι, έναν Μεσούτ κι έναν Μίροσλαβ. Αυτή η πολύχρωμη ομάδα στη Νότια Αφρική μας ενέπνευσε όλους". Τάφε έφη Κρίστιαν Βουλφ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Γερμανίας, παρουσία της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ, κατά την προ ημερών βράβευση της εθνικής Γερμανίας για την πορεία της στο Μουντιάλ.
Η διαπίστωση δικαιολογημένη, αφού 11 από τους 23 παίκτες της αποστολής είτε γεννήθηκαν στο εξωτερικό, είτε τουλάχιστον ένας εκ των δύο γονέων τους είναι αλλοδαπός. Οι Οζίλ και Σερντάρ Τασί έχουν τουρκικές ρίζες, αλλά είναι τρίτης γενιάς Γερμανοί. Ο πρώτος, μάλιστα, είχε και μία δημόσια διαφωνία με τον Χαμίτ Αλτιντόπ (ο οποίος επίσης μπορούσε να επιλέξει μεταξύ των δύο χωρών και προτίμησε την Τουρκία) για το εάν έπρεπε να φορέσει το εθνόσημο της Γερμανίας.
Οι Κλόζε, Ποντόλσκι, Πιοτρ Τροχόφσκι και Μάριν έφτασαν στη Γερμανία για να ζήσουν σε ένα καλύτερο περιβάλλον σε σχέση με τις πατρίδες τους. Οι τρεις πρώτοι προέρχονται από την Πολωνία και όπως αποκαλύπτουν στο σπίτι τους μιλούν πολωνικά. Οι γονείς του επιθετικού της Βέρντερ Βρέμης είναι από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την οποία εγκατέλειψαν το 1991, όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία.
Ο πατέρας του Μάριο Γκόμες είναι Ισπανός και αυτός του Κεντίρα Τυνήσιος, ωστόσο οι μητέρες τους είναι Γερμανίδες. Ο Ντένις Αόγκο είναι μισός Νιγηριανός, ενώ ο Τζέρομ Μπόατενγκ μισός Γκανέζος (ο αδερφός του Κέβιν Πρινς έπαιξε με την Γκάνα στο Μουντιάλ). Ο Κακάου ταξίδεψε στη Γερμανία από τη Βραζιλία σε ηλικία 18 ετών για να βρει μια καλύτερη τύχη και να παίξει ποδόσφαιρο ζώντας με τον θείο του και μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στη χώρα πήρε την υπηκοότητα.
Αυτή η ιδιότυπη ενδεκάδα διέλυσε οριστικά και αμετάκλητα την εθνιστική και φυσιογνωμική ταυτότητα της εθνικής Γερμανίας. Τα "πάντσερ", πλέον, στηρίζονταν σε παίκτες που γίνονταν κοινωνοί της γερμανικής παιδείας και όχι απαραιτήτως σε Γερμανούς.
Το πολυπολιτισμικό πάρτι αρχίζει από τις "μικρές" εθνικές ομάδες, στις οποίες εν έτει 2010 υπερτερούν οι γόνοι μεταναστών (στην εθνική κ-17 βασικός τερματοφύλακας είναι ο 16χρονος... Γερμανός Οδυσσέας Βλαχοδήμος). Στον τελικό του Μάλμε, η γερμανική ομάδα είχε ως βασικούς μόλις 2 παίκτες που είχαν γεννηθεί στη χώρα οι ίδιοι και οι γονείς τους (Μάνουελ Νόιερ, Μπένεντικτ Χέβεντες). Είχε προηγηθεί ένα χρόνο νωρίτερα η δήλωση της Μέρκελ πως "το multi culti ολοκλήρωσε την πορεία του"...
Οι... εισαγόμενοι
Η αρχή της χρησιμοποίηση των ποδοσφαιριστών με ξένες ρίζες δεν είναι πρόσφατη. Οι πρώτοι παίκτες που απέκτησαν γερμανική ταυτότητα ήταν δύο "θρύλοι" της Σάλκε, οι Ερνστ Κούζορα και Φριτς Σέπαν, γιοι μεταναστών με καταγωγή από την Πρωσία! Οι πρώτοι έγχρωμοι Γερμανοί ήταν ο Ερβιν Κοστέντε και Τζίμι Χάρτβιγκ τις δεκαετίες ’70 και ’80 αντιστοίχως. Πιο πρόσφατα, οι επιτυχίες της Γαλλίας του... Αλγερινού Ζινεντίν Ζιντάν και των... Αφρικανών συμπαικτών του έδειξαν το δρόμο για τη Γερμανία.
Η αφομοίωση των παιδιών μεταναστών με τη γερμανική πραγματικότητα είναι τέτοια που αποτυπώνεται και στη γλώσσα που μιλούν. Για παράδειγμα, ο Τζερόμ Μπόατενγκ έχει μία βαριά βερολινέζικη προφορά, ενώ ο Κεντίρα μιλά με τη διάλεκτο της Σουηβίας, ως μόνιμος κάτοικος επί 23 χρόνια της Στουτγκάρδης.
Ο Κακάου, από την πλευρά του, μπορεί να μη μεγάλωσε στη Γερμανία, ωστόσο για να αποκτήσει την υπηκοότητα χρειάστηκε να περάσει με επιτυχία όλα τα σχετικά τεστ, μεταξύ των οποίων και αυτά των γνώσεων σχετικά με τη Γερμανία. Μία εκ των ερωτήσεων που απάντησε, είχε να κάνει με τα ονόματα των προηγουμένων καγκελαρίων της χώρας, με τους συμπαίκτες του ακολούθως να του προσάπτουν το προσωνύμιο "Χέλμουτ" (σ.σ. από τον Χέλμουτ Κολ, καγκελάριος Δυτικής Γερμανίας και Γερμανίας από το 1982 μέχρι το 1998).
Η απουσία ικανών φορ οδήγησαν την ομοσπονδία να προσφέρει άρον άρον τον Ιανουάριο του 1997 γερμανικό διαβατήριο στον Νοτιοαφρικανό επιθετικό της Καρλσρούης, Σον Νταντί. Ενας τραυματισμός πριν το πρώτο διεθνές ματς με το Ισραήλ και μία απώλεια φόρμας στη συνέχεια ματαίωσαν το ντεμπούτο του. Δεν συνέβη το ίδιο με τον Βραζιλιάνο Πάουλο Ρινκ, ο οποίος κατόπιν εκτεταμένης αναζήτησης έγινε γνωστό ότι είχε έναν παππού Γερμανό. Ο επιθετικός της Λεβερκούζεν είχε 13 συμμετοχές με την εθνική Γερμανίας μεταξύ 1998 και 2000.
Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις επιβεβαίωναν την έλλειψη γνήσιου, εγχώριου ταλέντου εντός των τειχών στα τέλη του ’90. Η αλλαγή του νόμου περί υπηκοότητας και η αύξηση της ελαστικότητας σχετικά με τους δικαιούχους ήρθε την κατάλληλη στιγμή από ποδοσφαιρικής άποψης. Μία χώρα που κατακλύζεται από ισχυρές μειονότητες μεταναστών τις οποίες ιστορικά από τη δεκαετία του ’50 κι εντεύθεν χρησιμοποιεί για την ανοικοδόμησή της σε κάθε επίπεδο, έβρισκε πεδίο εφαρμογής αυτής της πρακτικής και στο ποδόσφαιρο.
Τα παιδιά των πολιτικών και οικονομικών μεταναστών, λαμβάνοντας τη γερμανική υπηκοότητα, μπορούν να ατενίζουν το αθλητικό μέλλον τους με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Χρησιμοποιώντας το νέο αναδομημένο σύστημα ακαδημιών, ένα παιδί μετανάστη έχει τις ίδιες ευκαιρίες με κάθε άλλο γερμανόπουλο ώστε να επιδείξει το ταλέντο του, με την προϋπόθεση να το κάνει για λογαριασμό της χώρας που το φιλοξενεί (και που σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί και βιολογική πατρίδα).
Απόπειρες αποδοχής
Η κατάσταση δεν ήταν τόσο ανοιχτόμυαλη στο παρελθόν. Το 2006, το ακροδεξιό κόμμα "NPD" άρχισε (ανεπιτυχώς) καμπάνια εναντίον του έγχρωμου διεθνή αμυντικού Πάτρικ Οβομογέλα με σύνθημα "Λευκό. Οχι μόνο το χρώμα της φανέλας". Το 2008, η ίδια η Μέρκελ είχε εκφράσει τις αμφιβολίες της για να έρθει η άμεση μαζική διάψευση με τις επιτυχίες πρώτα των "μικρών" εθνικών ομάδων της Γερμανίας βασιζόμενες σε μη... καθαρόαιμους Γερμανούς και ακολούθως με την πορεία των "πάντσερ" στο Μουντιάλ του 2010.
Ο μάνατζερ της εθνικής, Ολιβερ Μπίρχοφ, εξηγεί το σύστημα ως "ζωντανή ενσωμάτωση" και συνεχίζει γα την ομάδα κ-21: "Δείχνει την προσαρμοστική φύση του ποδοσφαίρου. Είναι αξιαγάπητο να βλέπεις πως αυτοί οι παίκτες τα δίνουν όλα για τη Γερμανία. Η πρόθεση είναι η DFB να αποτελέσει σπίτι τους". Ο Ζάμερ διατρανώνει: "Είναι πολύ όμορφο και παράδειγμα πως άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες και με διαφορετικό χρώμα δέρματος μπορούν να εργαστούν ως ομάδα".
Το "αγκάθι" του εθνικού ύμνου
Ενα ζήτημα για το οποίο έχει γίνει πολύ κουβέντα σχετικά με αυτήν την πολυπολιτισμική εθνική Γερμανίας είναι η ανάκρουση του εθνικού ύμνου πριν τους αγώνες. Αρκετές φορές, οι διεθνείς με ξένες ρίζες δεν τραγουδούν τα λόγια όταν βρίσκονται σε παράταξη και αυτή η στάση εξοργίζει μία μερίδα φιλάθλων, αντιδρώντων στην εν γένει παρουσία τους στην ομάδα.
"Ακόμα και για εμάς παίρνουμε γράμματα εάν δεν τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο", επισημαίνει ο Μπίρχοφ. "Άλλες φορές δε, δεχόμαστε παράπονα για τα χτενίσματα των παικτών. Δεν μπορείς να ευχαριστείς τους πάντες. Είναι προσωπικό ζήτημα. Μερικοί έχουν στενούς δεσμούς με την πατρίδα των γονιών τους. Απαιτούμε από τα μέλη της ομάδας να έχουν σεβασμό και να συμπεριφέρονται σωστά, αλλά δεν τους επιβάλλουμε να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο".
Ο Αόγκο, από την πλευρά του, υπερασπίζεται αυτήν τη στάση: "Ο κόσμος δεν θα πρέπει να δίνει τόση σημασία σε αυτό. Δεν τραγουδώ τον εθνικό ύμνο, αλλά παραμένω περήφανος που παίζω για τη Γερμανία".
Το ποδόσφαιρο πραγματοποιεί ότι οι Γερμανοί πολιτικοί σταμάτησαν εδώ και καιρό, ήτοι να αντιμετωπίζει τη χώρα ως ένα χωνευτήρι διαφορετικών πολιτισμών. Ενας από τους... Γερμανούς των "πάντσερ", ο τερματοφύλακας Νόιερ, εξομολογείται: "Είναι φυσιολογικό. Γεννήθηκα στην περιοχή του Ρουρ. Μεγάλωσα με πολλά παιδιά μεταναστών στην τάξη μου ή στις ομάδες των συλλόγων". Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Χρούμπες: "Ζούμε σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το επώνυμό σου ή από που προέρχεσαι. Στη Γαλλία ο ένας στους τέσσερις διεθνείς δεν είναι Γάλλος".
Κατανοώντας την προσφορά που μπορούν να έχουν τα παιδιά των μεταναστών στο πρόγραμμα των γερμανικών ακαδημιών, η DFB προσπαθεί να τα προσελκύσει σε αυτά, χρησιμοποιώντας ακόμα και υπαλλήλους με αυτήν την αποστολή. Μπορεί να χρησιμοποιεί συχνά τη φράση "ανοχή" και "δύναμη ενσωμάτωσης του ποδοσφαίρου", ωστόσο οι προθέσεις της εμπεριέχουν ξεκάθαρα την έννοια του αγωνιστικού συμφέροντος.
Οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες της Γερμανίας πιστεύουν ότι μία πολυπολιτισμική κ-21 αποτελεί ενίσχυση της εθνικής ομάδας. "Φέρνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετική δημιουργικότητα και διαφορετική φιλοσοφία στο σύνολο. Στη DFB έχουν προχωρήσει σε μία ενσυνείδητη απόφαση να υπογραμμίζουν τις μεταναστευτικές ρίζες επειδή οι παίκτες με γονείς από άλλες χώρες αποτελούν πλουτισμό για εμάς", συνεχίζει ο Μπίρχοφ.
Οι παίκτες, από την πλευρά τους, δείχνουν να ενστερνίζονται αυτό το άτυπο δούναι και λαβείν. "Λέγεται ότι οι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές είναι πιο δυνατοί, ενώ οι Ευρωπαίοι παίκτες έχουν καλύτερη αντίληψη περί τακτικής. Μία μίξη των δύο μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη για την DFB", δηλώνει ο Αόγκο. Οσο για τον Οζίλ, σημειώνει: "Η τεχνική μου και η αίσθηση της μπάλας είναι από την τουρκική πλευρά του παιχνιδιού μου και η νοοτροπία του να δίνω πάντα το 100% είναι από τη γερμανική πλευρά".
Ο Κεντίρα, ο οποίος αποτελεί και το πρόσωπο της σχετικής αφίσας προώθησης της DFB, προσθέτει: "Στην επίθεση αποπνέουμε λάτιν στοιχεία ή την νοτιοαμερικανική ευχέρεια, αλλά αμυντικά είμαστε απίστευτα πειθαρχημένοι, πολύ Γερμανοί. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι κάτι καινούργιο να υπάρχουν Γερμανοί διεθνείς με τουρκικές, γκανέζικες, νιγηριανές ή τυνήσιες ρίζες, αλλά για τη γενιά μας είναι πολύ φυσιολογικό. Εχουμε κάποιους παίκτες που λέγονται Κεντίρα και κάποιους που λέγονται Μίλερ. Δεν γνωρίζουμε κάποια διαφορά".
http://www.contra.gr/Soccer/Europe/Euro/Euro2012/Germany/292052.html
Tuesday, October 5, 2010
ΟΦΗ, a case study
του Μανόλη Τσελεντάκη
Να πω προκαταβολικά, πως το παρόν ίσως να αφορά μόνον όσους βλέπουν στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο την πιο οδυνηρή επιτομή της νεοελληνικής πραγματικότητας και κρίσης, τον πιο διεφθαρμένο και φθαρμένο καθρέπτη της. Όσες φορές έγραψα, υπό αυτήν την οπτική έγραψα, όχι βέβαια για να διασκεδάσω τα αμήχανα ή υποτιμητικά βλέμματα όσων απορούν με όσους καταπιάνονται ή ‘λερώνονται’ με την μπάλα, αλλά γιατί ένιωθα πως δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος με ένα σημαντικό κομμάτι της δημόσιας σφαίρας, που συνεχώς παράγει διαφθορά, αρνητικό ή ‘μαύρο’ οικονομικό αποτέλεσμα, εκμαυλισμό και φαυλότητα, βία και παρανομία. Που κοινωνικοποιεί με το χειρότερο τρόπο ένα σημαντικότατο μέρος νέων και λιγότερο νέων, που στον μπαξέ του συναντώνται όλα τα λούλουδα της νεοελληνικής χλωρίδας. Πρόεδροι, προεδράρες, παράγοντες, μπράβοι, πούρα, στοιχηματίες, πλυντήρια χρήματος, προσωπικοί ή οργανωμένοι στρατοί, αδηφάγο και ανθρωποφαγικό πλήθος που τρέχει πίσω και θρέφεται από το αίμα της επιτυχίας, σκοποί που αγιάζουν όλα τα μέσα, διαιτητές ακροβάτες ή χειρουργοί, με οσφυικά προβλήματα και όρασης, θεσμικοί παράγοντες σε ...παραγκουπόλεις, πολιτειακοί παράγοντες που είτε δεν λερώνουν τα χέρια τους ή συνεργούν με τον πιο φαύλο τρόπο για ίδιο όφελος. Ανώκοσμος και υπόκοσμος χέρι με χέρι. Προσθέστε κι ένα πλήθος ενδιάμεσων, παράμεσων και λαμογιών, ανακατέψτε το μίγμα και πετάξτε το στην πιο άγρια αρένα, χωρίς κανένα νόμο και κανόνα. Πασπαλίστε το με ζάχαρη, λάσπη και στρας, φωτίστε το και δώστε το στα Μέσα (και τι μέσα), εφημερίδες και κανάλια να μας το σερβίρουν. Για γεύση ή αισθητική ούτε τολμώ να μιλήσω. Σκυλάδικου παραλιακής η SuperLeague, σκυλάδικου εθνικής οδού η FootballLeague…τρομάρα τους, τα βαρύγδουπα ονόματα μας μάραναν.
Παρ 'ολα αυτά, κάτι πεισματικά διασώζεται. Κάποιοι αξιοπρεπείς προπονητές πριν εκπέσουν, κάποιοι δημοσιογράφοι που αρθρώνουν ένα διαφορετικό λόγο πριν κουραστούν, κάποιοι ποδοσφαιριστές που αντιστέκονται στην αφυδάτωση του ταλέντου τους, το πάθος ενός κόσμου που προσπαθεί να μην ξοδευτεί χαχόλικα, μια περίτεχνη ενέργεια που αρκεί να σε κάνει να ξεχαστείς έστω για μια στιγμή. Σπαράγματα μιας πανάρχαιας λειτουργίας που χάνονται, σβήνουν, ακυρώνονται ή διαστρέφονται κάτω από το βαρύ άρμα του νεοελληνικού καρνάβαλου, του ποδοσφαίρου.
Γι’ αυτό όταν κάτι σαλεύει, όταν κάτι λαμπυρίζει στο βούρκο, αξίζει ν’ ασχοληθούμε μαζί του. Οτιδήποτε τραβάει το ποδόσφαιρο από το περιθώριο της κοινωνίας, στο οποίο λιμνάζει. Οτιδήποτε μπορεί να κάνει το ποδόσφαιρο κομμάτι που να αφορά με θετικό τρόπο την κοινωνία και την πόλη, αξίζει την προσοχή μας και γιατί όχι τη συμμετοχή μας. Ακόμα κι αν νιώθουμε πως δεν είναι παρά ένα ξέφτισμα ζωής, μια δονκιχωτική προσπάθεια που θα συντριβεί στους κυνικούς ανεμόμυλους της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας της χώρας.
Ένα τέτοιο σάλεμα, ένα μικρό φωσάκι, είναι θαρρώ η φετινή προσπάθεια του ΟΦΗ. Μετά από χρόνια ανομίας, ποδοσφαιρικής, ηθικής και αισθητικής απαξίωσης και παρακμής και μετά από ένα σημαντικό αγώνα των φίλων του για καθαρότητα και περηφάνια, η ομάδα ‘απελευθερώθηκε’ και βρίσκεται στον μεγαλύτερο ιστορικά βαθμό στα χέρια του κόσμου της. Ξέρω πολλοί θα χαμογελάσετε ειρωνικά, θα αναφερθείτε στην πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου που σχεδόν σε υποχρεώνει να κυλιστείς στη λάσπη για να επιβιώσεις, σε παιχνίδια πολιτικών και παραγόντων, σε αδιαφανείς ή γκρίζες ζώνες, σε κάποιες ενέργειες οπαδών, σε, σε,...
Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να ακυρώσουν ότι ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ένας πρόεδρος σωτήρας ή πατερούλης, μία ‘αόρατη’ χειρ ή ένας αχυράνθρωπος, μία πηγή χρημάτων που προσφέρει μεν, ορίζει-διορίζει- περιορίζει δε και κρατά το φίλαθλο μπουκωμένο ή αηδιασμένο στον καναπέ της κερκίδας.
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, στην ιστορία του ΟΦΗ νιώθουν οι φίλοι τους να τους ΑΦΟΡΑ, με τέτοιο έντονο τρόπο, η ομάδα ΤΟΥΣ. Πέρυσι, οι αγώνες του ΟΦΗ στο Γεντί Κουλέ ήταν ένα πανηγύρι, πανηγύρι χαράς και ελευθερίας. Φέτος είναι κάτι σημαντικότερο. Πανηγύρι χαράς, ευθύνης και συμμετοχής. Πρώτη φορά τόσοι άνθρωποι από τον πιο ενεργό πυρήνα του ΟΦΗ, έβαλαν την κεφαλή τους στο ντορβά. Άνθρωποι, παιδιά από αυτούς που ριζοσπαστικοποιήθηκαν με τα αιτήματα της νομιμότητας και της περηφάνιας, μετέχουν ενεργά στη διοίκηση. Με μπροστάρη την πιο εμβληματική, ποδοσφαιρικά, μορφή της ομάδας, το Νίκο Μαχλά, προσφέρουν ΑΜΙΣΘΙ, απίστευτο έργο. Γύρω τους συνειδητοποιημένοι φίλαθλοι που συνεχώς αυξάνονται προσφέρουν εθελοντικά, όπου και όπως μπορούν, στήριξη και ιδέες.
Προσπαθούν στην κυριολεξία να μετακινήσουν ένα βουνό. Τα τρέχοντα προβλήματα τεράστια, κληρονομηθέντα χρέη, σκοτεινές δυσλειτουργίες του παρελθόντος, άγνωστα μονοπάτια και διάφορα κοράκια που παρακολουθούν από απόσταση. Παρόλα αυτά, προσπαθούν να ρίξουν φως, να βρουν λύσεις. Με αξιοπρέπεια και χωρίς να χάσουν την ηθική βάση, τη μόνη που έχουν να πατήσουν στη νέα εποχή του ΟΦΗ. Σηκώνουν τεράστιο βάρος και ίσως κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουν, για τα ...απίστευτα που συναντούν. Ώστε ο κόσμος να μάθει, να γίνει ακόμα πιο συνειδητός και συμμέτοχος, να μοιραστεί το βάρος σε περισσότερους, να σηκωθεί πιο εύκολα.
Ο ΟΦΗ τούτη την ώρα έχει 2 πυλώνες για να πατήσει. Τον κόσμο του και την Κρήτη. Δεν έχει ούτε κάποιον προστάτη, ούτε μπορεί να θέλξει κόσμο και πόρους από τις ποδοσφαιρικές του επιτυχίες. Παρόλα τα πέτρινα χρόνια διατήρησε και αύξησε τον κόσμο και το πάθος του, ριζοσπαστικοποίησε μια κρίσιμη μάζα του με τα αιτήματα για λευτεριά και νομιμότητα. Συγχρόνως αποτελεί ακόμα την ομάδα ταύτισης με την Κρήτη, λόγω ιστορίας και πλήθους. Επιζεί πεισματικά στη Β’, ενώ άλλες ομάδες στην Α’ με το μοντέλο προέδρου χρηματοδότη δεν μπορούν να κινητοποιήσουν, δημιουργήσουν, συν-κινήσουν κόσμο. Είπαμε, το ποδόσφαιρο είναι παράξενο πράγμα...
Και αυτοί οι 2 πρέπει να είναι οι στρατηγικοί ζωτικοί χώροι που θα αντλήσει ζωή και κατεύθυνση. Το νέο μυθολογικό του φορτίο. Κάποτε ήταν η ωραία μπάλα, οι επιτυχίες, η Κρήτη. Τώρα είναι ο αγώνας του για τη ‘λευτεριά’ και η Κρήτη. Και εξηγούμαι. Από τη μια τη νέα ηθική του εκκίνηση πρέπει αφενός να την επικοινωνήσει (κάτι που δεν έγινε καθόλου πέρυσι) και αφ’ ετέρου να την κάνει βάση παρουσίας του στα ελληνικά ποδοσφαιρικά δρώμενα. Σε μια εποχή που, ελπίζω, αργά ή γρήγορα θα μετατοπίσει πάγιες καταστάσεις και δυσμορφίες, που το αίτημα για νομιμότητα είναι ευρύτερο κοινωνικά, ο ΟΦΗ πρέπει να πιέσει προς εκκαθάριση του κόσμου του ποδοσφαίρου, προς καθαρούς κανόνες παιχνιδιού. Είναι εξάλλου νωπή ακόμα η ωμή επίδειξη ισχύος του παρασκηνίου πέρυσι. Δεν έχει κανένα νόημα να στοιχηθεί, να λουφάξει ή να συνεργαστεί. Πρέπει επίσης, να ανοιχτεί και να γίνει μια υπόθεση της πόλης, μια υπόθεση της Κρήτης. Συχνότατα στο ενδιαφέρον φόρουμ των φίλων snakesτου ΟΦΗ (www.snakes4.com), γράφουν άνθρωποι με ανοιχτά μυαλά, που βλέπουν την ομάδα και το ποδόσφαιρο με ένα κοινωνικό πρίσμα και όχι το σύνηθες οπαδικό που απαντάται συχνά σε τέτοια φόρουμ. Διαθέτουν εξωστρέφεια και εξαιρετικές ιδέες (π.χ. προτάσεις για ένα άλλο μοντέλο ομάδας, ενεργοποίηση φιλάθλων για σβήσιμο συνθημάτων από μνημεία, παρεμβάσεις για ενίσχυση κοινωνικών ομάδων με ανάγκες- εράνους για Αϊτή, αιμοδοσίες, προβολή κρητικών προϊόντων, συναντήσεις για βελτίωση συμπεριφοράς φιλάθλων, κ.ά. πολλά). Αυτή τη στιγμή, παιδιά με αρχές και ιδέες βρίσκονται και στο Δ.Σ. και στο σύλλογο μετόχων. Καμιά φορά όμως είναι δύσκολο να πάρουν ανάσα σε μια σαιζόν που η επιτυχία θεωρείται κρίσιμη. Που τα προβλήματα τρέχουν από μέρα σε μέρα, από Κυριακή σε Κυριακή. Προσπαθούν να αγοράσουν χρόνο, που στην Ελλάδα αγοράζεται μόνο με την επιτυχία, βλέπω όμως αργά αλλά σταθερά να διορθώνουν πράγματα.
Και έρχομαι στο δίπολο ΟΦΗ-Κρήτη. Που όσο ισχυρό και αν φαντάζει, όσο αυτονόητο κι αν είναι, όσο κι αν εκτός Κρήτης αυτά τα 2 είναι ταυτισμένα, ακόμα και στην πιο χυδαία συνθηματική εκδοχή (ΟΦΗ κ******, γ*** την Κρήτη όλη), τόσο σαθρό αποδείχτηκε και αποδεικνύεται. Ναι μεν ο ΟΦΗ, αποτελεί τη μεγαλύτερη σε φιλάθλους ομάδα και από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα, ωστόσο σε πολλά μέρη της Κρήτης αποτελεί δεύτερη ή τρίτη ομάδα επιλογής, ακόμα και μισητό εχθρό. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, ο χρόνος προβολής των ‘μεγάλων’ ομάδων από τα μήντια, η ηθική μομφή περί ‘τσάτσων’ που μέχρι πέρυσι κηλίδωνε την ομάδα, η ποδοσφαιρική της παρακμή, η χρόνια ανικανότητα των διοικούντων, οι τοπικιστικές εντάσεις της Κρήτης, ακόμα και η υπερβολική καμιά φορά ‘επιθετικότητα’ κάποιων από τους φίλους του ΟΦΗ, φορτισμένων από ένα μίγμα ‘μεγαλοιδεατισμού’ και χρόνιας αγανάκτησης από τα εσωτερικά, σχιζοφρενικά προβλήματα που πέρασε η ομάδα. Κάποιες από αυτές όμως τις αιτιάσεις πλέον δεν ισχύουν και η ομάδα πρέπει να επικοινωνήσει το νέο της πρόσωπο σε αντιδιαστολή με αυτό του παρελθόντος, τον αγώνα για καθαρότητα παντού, το πανηγύρι του Γεντί Κουλέ.
Παράλληλα και το πιο σημαντικό, πρέπει να γίνει ένα παράθυρο της Κρήτης στον κόσμο και για τον κόσμο. Μέσω του ΟΦΗ θα προβάλλεται, δωρεάν, οτιδήποτε έχει σχέση με την φυσική και πνευματική παραγωγή του νησιού. Έτσι μόνο θα μπορέσει να απευθυνθεί στην Κρήτη και σε όλους τους Κρήτες εντός και εκτός νησιού. Ας προτείνω μερικά συγκεκριμένα βήματα (κεφαλαιώνοντας και προτάσεις που πολύ συχνά ακούγονται διάσπαρτες στο φόρουμ των snakes).
Η φανέλα του ΟΦΗ, μπροστά, εκεί που συνήθως υπάρχει ο κεντρικός χορηγός, δεν θα έχει ιδιωτική χορηγία, παρά μόνο την Κρήτη ή κάτι που θα αναφέρεται στην Κρήτη. Φανταστείτε μια φανέλα με την Κρήτη στο κέντρο ή μ’ ένα σύνθημα π.χ. Επισκεφθείτε την Κρήτη ήVisitCrete, ή με το Δίσκο της Φαιστού ή Ανακαλύψτε την Κρήτη ή το Μινωϊκό ανάκτορο. Φανταστείτε συνθήματα που μπορούν να εναλλάσσονται ανά δίμηνο, όπως Οίνος Κρήτης – WinesofCrete ή Έλαιον Κρήτης – OliveoilofCrete. Χωρίς να διαφημίζουν συγκεκριμένη φίρμα παρά προϊόντα της Κρήτης. Φανέλα που θα εμφανίζει εκ περιτροπής και από ένα νομό της Κρήτης. Φανέλα που σε ισχυρές πνευματικές επετείους μπορεί να έχει το όνομα ενός Ελ Γκρέκο ή ενός Καζαντζάκη. Δεν βαρεθήκατε πια τα ΟΠΑΠ, Πάμε Στοίχημα ή άλλα εταιρικά ονόματα στις φανέλες. (...σκεφτείτε μόνο πως η Μπαρτσελόνα και ο ...ΟΦΗ θα έχουν κάτι εναλλακτικό)
Φανταστείτε αν ο ΟΦΗ επανέλθει στην Α΄ και παίξει Ευρώπη, τι ισχυρή διαφήμιση θα ήταν για την Κρήτη.
Παντού, όπου υπάρχει εικόνα από ΟΦΗ ή το γήπεδό του θα βγαίνει μια άλλη πρόταση, από την πεπατημένη. Ας πούμε, στις συνεντεύξεις τύπου, όπου υπάρχουν εικονίδια των χορηγών, εκεί εκτός από τις εταιρείες που θα έχουν προσφέρει, θα υπάρχουν δωρεάν και θα προβάλλονται όλα τα πνευματικά ιδρύματα του νησιού. Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ΙΤΕ (αφήστε με να φαντασιώνομαι μια φανέλα με το Ι Τ Ε ), Θαλασσόκοσμος, Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, Βικελαία κ.ά.
Όπου πηγαίνει ο ΟΦΗ θα προβάλλει και θα προσφέρει κάτι από την πνευματική και φυσική παραγωγή του νησιού.
Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι ο ΟΦΗ και ο κόσμος του θα αποφασίσουν και θα στραφούν σε μια διαφορετική θεώρηση του ποδοσφαίρου και της ομάδας τους. Ενός ποδοσφαίρου που δεν θα είναι ένας κοινωνικός παρίας, με αρνητικό πολιτισμικό και κοινωνικοποιητικό ρόλο, αλλά μία ομάδα που θα αφορά την πόλη και το νησί, θα έχει φίλους συμμέτοχους, υλικά και πνευματικά, και όχι καταναλωτές του καναπέ της εξέδρας, που θα έχει ένα κοινωνικό πρόσωπο και ρόλο να παίξει, με συμμετοχή, ευθύνη και παρέμβαση. Που θα τιμά και δεν θα ντροπιάζει.
Τέτοιες κι άλλες προτάσεις μπορούν να υπάρξουν. Σε μια σχέση σύζευξης με την κοινωνία, σε μια σχέση win-win, που θα έλεγαν και οι διπλωμάτες. Και θα δείτε μακροπρόθεσμα πως και οι άλλοι νομοί θα νιώσουν δική τους την ομάδα και ανταπόκριση θα βρίσκεις σε συμ-μετοχή από πολλούς Κρητικούς, από την ένωση ξενοδόχων, από συνεταιρισμούς παραγωγών, από συλλόγους Κρητών ανά την Ελλάδα. Και πιστέψτε με , δεν είναι μια συμφεροντολογική ανάγκη μιας ομάδας αλλά μια στοιχειωδώς λειτουργική αναγκαιότητα μιας κοινωνίας, όπως η κρητική, που έχει προ πολλού χάσει κάθε ιστό και κάθε κοινό τόπο.
Αυτές οι προτάσεις, σαν βάση συζήτησης, είναι γνωστές σε κάποια μέλη της διοίκησης εδώ και καιρό. Ξέρω ότι τις συμμερίζονται και ότι βρίσκονται από την ίδια πλευρά του ποταμού. Για ένα διαφορετικό μοντέλο ομάδας και ποδοσφαίρου. Βέβαια σηκώνουν τ΄ αγκωνάρια της σκληρής πραγματικότητας των τρεχουσών ασφυκτικών αναγκών και προσπαθούν σιγά σιγά να βρουν χώρο και χρόνο και για τ’ άλλα. Ο ΟΦΗ, όμως μετά από χρόνια έχει κάνει τον κόσμο του να ονειρεύεται και να τραγουδά ‘ έχουμε σαλτάρει με τη λευτεριά...’ και να κατεβάζει ιδέες, ακόμα και δονκιχωτικές. Είναι δε η μόνη ομάδα που έχει τη δυναμική, τον κόσμο και το πλαίσιο αναφοράς να κάνει κάτι τέτοιο. Το πιθανότερο βέβαια είναι τ’ αγκωνάρια να πλακώσουν κάποιους, οι Μήδοι τελικά να διαβούνε , αλλά πάλι δεν πειράζει. Αρκεί να παίζεις στο γήπεδο κι όχι να βρίζεις από την κερκίδα ή να χαυνώνεις μπροστά στην τηλεόραση, αρκεί όταν παίζεις, το παιχνίδι σου να είναι ενδιαφέρον. Μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής...
Η λύση που αξίζει ο ΟΦΗ είναι σε αντιστοίχιση με αυτή που αξίζει και έχει ανάγκη η κοινωνία. Η ορθή και η δύσκολη. Η πολυμετοχικότητα και το άνοιγμα στην Κρήτη και την κοινωνία. Υπάρχει η δυνατότητα για μια υγιή οικονομικά και μοντέρνα λύση, που θα είναι και μια ‘πολιτισμική’ πρόταση. Η συμμετοχικότητα και η ευθύνη και όχι η σωτηρία από έναν πρόεδρο σωτήρα ή πατερούλη. Γιατί η συμμετοχή είναι χαρά και ζωή ενώ ο καναπές θάνατος.
Υ.Γ.1. Χαίρομαι, που μετά από ενεργοποίηση και πρόταση των φιλάθλων, που εισακούστηκε άμεσα από τη διοίκησή τους, υπάρχει η Κρήτη στη φανέλα της ομάδας και μια ρετρό ασπρόμαυρη εμφάνιση.
Υ.Γ.2. Η παράπλευρη ουσία της προσπάθειας του ΟΦΗ, μόνος, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς κεράσματα, χωρίς δόξα και χρήμα για διαφόρους, και με εθελοντισμό χαλάει αρκετές πιάτσες. Από τις μικρές έως τις μεγαλύτερες. Όταν προσφέρεις εθελοντικά, χωρίς να απαιτείς ή να βγάζεις χρήμα, κυριολεκτικά μπλοκάρει το σύστημα.. Δεν παράγει χρήμα, μόστρα ή δόξα για κάποιους. Κι αυτός είναι ένας σημαντικός παράπλευρος κίνδυνος για το εγχείρημα του ΟΦΗ. Πολλοί θα ήθελαν την αποτυχία, πολλοί θα ήθελαν ο κόσμος να αποτραβηχτεί στην κερκίδα...
http://www.cretalive.gr/new/9087/synergates/M.Tselentakis__OFI
Movie suggestions:The damned united pts:8/10
Eventhough it could be much better,a brilliant movie.Britain @ 70s,brittish football @ 70s and the story of a very special man.Brian Claff's story ladies and gentlemen,watch this movie.Wheter you like football or not...
Monday, October 4, 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)