ΕΠΙΣΤΟΛΗ - “Τʼ απομεινάρια μιας μέρας”

ΕΠΙΣΤΟΛΗ - “Τʼ απομεινάρια μιας μέρας”


Από τον Μαν. Τσελ. (τα πλήρη στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) πήραμε και δημοσιεύομε την εξής επιστολή:

Ως πότε θα περιμένουμε τη νέα εποχή;

Μέχρι πότε θα νομίζουμε ότι θ΄ αντικρίσουμε το φως και θα βλέπουμε ένα νέο σφαλιστό παράθυρο;

Πόση στάχτη πρέπει να γευτούμε, μέχρι να γλυκάνει το στόμα μας;

Πόσες πέτρες πρέπει να σηκώσουμε μέχρι να πετάξουμε;

Πόση λάσπη πρέπει να ξεπλύνουμε μέχρι να καθαρίσουν τα χέρια μας;

Πόση βρώμα πρέπει να καθαρίσουμε μέχρι ν' αλαφρώσει η ψυχή μας;

Πόσα σκοτάδια πρέπει να νικήσουμε για να βγούμε στο φως;

Πόσος κουρνιαχτός πρέπει να καλύψει τα ρουθούνια και τα σωθικά μας μέχρι να ξεπλυθούμε στα ζείδωρα νερά της λευτεριάς;

Μέχρι πότε θα βλέπουμε κάποιον να δολοφονεί και μετά να ασελγεί στο κορμί του θύματος;

Μέχρι πότε κάποιος θα προσβάλλει κάθε έννοια νομιμότητας, ηθικής και αισθητικής;

Μέχρι πότε μια πόλη (που δυστυχώς έχει απολέσει σε μεγάλο βαθμό κάθε έννοια κοινωνικού ιστού, αισθητικής και νομιμότητας) θα παρακολουθεί αμήχανη και ευδαιμονούσα να προσβάλλονται η μεγαλύτερη ομάδα της, επιφανείς πολίτες της και κυρίως ένα σημαντικό μέρος του κόσμου της. Ενός κόσμου που διεκδίκησε τα αυτονόητα(?). Αυτοσεβασμό, τιμή, αλήθεια, νομιμότητα, ελευθερία. Και αντί αυτών, τα μόνα που βρίσκει διαρκώς είναι “δόλο κι απάτη”.

Το μόνο που μας είχε μείνει ήταν η τραγωδία. Πιστέψαμε σ' αυτήν. Στην πτώση της ομάδας. Η πτώση δεν ήταν παρά το μετρήσιμο μέγεθος μιας παρακμής χρόνων, ηθικής, αισθητικής, ανομίας. Μιας παρακμής που κεφαλαιώθηκε και κορυφώθηκε στην επιλογή, στα έργα και τις ημέρες του τελευταίου μεγαλομετόχου-προέδρου. Πιο θλιβερή και συνάμα ακριβής αποτύπωση δεν θα γινόταν να βρεθεί. Με την πτώση πιστέψαμε, πως θα φτάναμε στην Κάθαρση, στο Πουργατόριο που θα μας οδηγούσε στη Λύτρωση, στον “παράδεισο”. Ότι θα επανεκκινούσαμε την ιστορία από το σημείο μηδέν. Αλλά φευ!

Ακόμα κι αυτό το πρώτο σκαλί, ελευθερίας, συμμετοχής, έμπνευσης και μικρών βημάτων στο οποίο φτάσαμε, κάποιος ή κάποιοι δεν μας αφήνουν να το χαρούμε. Είναι τα θλιβερά απομεινάρια μιας μέρας που δε λέει να φύγει. Μιας μέρας που καθυστερεί μιαν ολόκληρη εποχή.

Ως πότε ο Σάντσο Πάντσα του Γαζίου θα στοιχειώνει το δονκιχωτικό μας όνειρο;

Υ.Γ. Καλό θα είναι να γνωρίζουν όλοι, πως αυτοί που γεύτηκαν για μια φορά το αίμα και τη σάρκα της ελευθερίας δεν θα καταδεχτούν ή δεν θα δεχτούν ποτέ ξανά τα σάπια χόρτα της υποτέλειας και της ντροπής. Κι εμείς την ελευθερία, πραγματική ή ψευδαίσθηση –δεν έχει σημασία, δεν τη γευτήκαμε μια και δυο, αλλά πολλές φορές μέσα σε λίγους μήνες. Κάθε αγωνιστική στο γήπεδο ήταν, είναι ακόμα, πανηγύρι, πανηγύρι ελευθερίας, μέθεξης και μέθης στο όνειρο.

Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει, μακάρι για πολύ, αυτό που ξέρω είναι ότι κάποιοι- εύχομαι όλοι, δεν θα γυρίσουμε ποτέ πίσω. Μπορεί αν τα πράγματα αλλάξουν κι αν δεν έχουμε δυνάμεις, να μείνουμε απέξω ποτέ όμως δεν θα γυρίσουμε πίσω. Αυτοί οι 6 μήνες κατέγραψαν στην κυτταρική μας μνήμη ανεξίτηλα, όσα δεν κατεγράφησαν χρόνια ολόκληρα. Ζήσαμε, ζούμε ένα όνειρο, μακάρι να κρατήσει κι άλλο.

Ηράκλειο, 19/2/2010

Μαν. Τσελ.

από: www.patris.gr