Άμα θέλουν βρίσκουν λύσεις ...

Το σχέδιο 'Εύρηκα' για τη σωτηρία της Ελλάδας

Τα έξι βήματα για την κρίση χρέους και ποιοι θα κάνουν κουμάντο

Με την κωδική ονομασία «Εύρηκα» η Roland Berger, μιας από τις τρεις μεγαλύτερες εταιρείες συμβούλων της Ευρώπης, με ισχυρή επιρροή όπως λέγεται στην κυβέρνηση της Ανγκελα Μέρκελ, προβλέπει έξι βήματα για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης:

Στο 1^ο βήμα, περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου ύψους 125 δισ. ευρώ συγκεντρώνονται σε μία εταιρεία συμμετοχών, η οποία πωλείται στην ΕΕ αντί 125 δισ. ευρώ.

Στο 2^ο βήμα, οργανισμός της ΕΕ, με έδρα το Στρασβούργο, αναλαμβάνει να πουλήσει τα περιουσιακά στοιχεία που έχουν περιέλθει στον έλεγχο της εταιρείας συμμετοχών έως το 2025.

Εάν η διαδικασία αποφέρει κέρδη, αυτά αποδίδονται στην Ελλάδα, αφότου αφαιρεθούν οι προμήθειες. Στην περίπτωση που καταλήξει σε ζημιές (κάτι που η Roland Berger δεν περιμένει), αυτές πάλι βαραίνουν το ελληνικό δημόσιο.

Στο 3^ο βήμα, η Ελλάδα χρησιμοποιεί τα έσοδα από την πώληση της εταιρείας συμμετοχών για να επαναγοράσει τα ομόλογά της από την ΕΚΤ και τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης EFSF. Με την επαναγορά, το ελληνικό δημόσιο χρέος πέφτει από το 145% στο 88% του ΑΕΠ. Η έκθεση της ΕΚΤ και των Ευρωπαίων φορολογούμενων στο ελληνικό χρέος πέφτει στο μηδέν.

Στο 4^ο βήμα, ο ευρωπαϊκός οργανισμός επενδύει 20 δισ. ευρώ στην αναδιάρθρωση των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας συμμετοχών, ώστε να μεγιστοποιηθεί η αξία των αποκρατικοποιήσεων. Υπολογίζεται ότι με τη μέθοδο αυτή μπορούν να συγκεντρωθούν 40-60 δισ. ευρώ επιπλέον.

Στο 5^ο βήμα, εισρέουν στην ελληνική οικονομία διαρθρωτικά κονδύλια ίσα με το 8% του ελληνικού ΑΕΠ, τα οποία η χώρα δεν χρησιμοποιεί τώρα. Τα κονδύλια αυτά φέρνουν τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας από το -5% στο +5% και αυξάνουν τα φορολογικά έσοδα κατά 4% του ΑΕΠ.

Στο 6^ο βήμα, με τα επιπλέον φορολογικά έσοδα, η Ελλάδα προχωρά σε επαναγορές ομολόγων ίσες περίπου με το 1% του ΑΕΠ της ετησίως. Η μείωση του χρέους και η βελτίωση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας επιτρέπουν τη μείωση του ύψους των τόκων κατά 50% τουλάχιστον. Έτσι, το χρέος πέφτει κάτω από το 60% του ΑΕΠ το 2018.

Σύμφωνα με Roland Berger, με βάση το σχέδιο, τα ελληνικά CDS καταρρέουν, επιφέροντας ζημιές σε όσους πόνταραν τόσο στην ελληνική χρεοκοπία όσο και στην κατάρρευση της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Επιπλέον, με τη σαρωτική ιδιωτικοποίηση του ελληνικού δημόσιο τομέα, πατάσσεται η διαφθορά και ευνοείται η μακροπρόθεσμη ανάπτυξη. Με το σχέδιο αυτό, οι ελληνικές τράπεζες που έχουν στα χέρια τους κρατικά ομόλογα θα εγγράψουν κέρδη 30 δισ. ευρώ, αποκαθιστώντας τη φερεγγυότητα του χρηματοοικονομικού συστήματος.

http://www.cretalive.gr/new/53675/economy/To_schedio_Eurika_gia_ti_sotiria_tis_Elladas

Τι συνέβη στις 27 Σεπτεμβρίου 1669

Τι συνέβη στις 27 Σεπτεμβρίου 1669

Ενημερώθηκε: 27.09.2011 // 16:41

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

andrikakis@patris.gr

Η Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 1669 είναι η πιό μαύρη σελίδα στην ιστορία της Κρήτης. Εκείνη την ημέρα ο Χάνδακας, η πρωτεύουσα του βασιλείου της Κάνδιας, μετά από πολιορκία 22 χρόνων έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, και μαζί όλο το νησί γινόταν οθωμανική κτήση. Η πόλη που ξεχώριζε ανάμεσα στις επαρχίες της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Ενετίας, δεν άντεξε άλλο τις επιθέσεις των ορδών του σουλτάνου. Στην υπεράσπισή της έδωσαν πολλές δυνάμεις και τους καλύτερους στρατιωτικούς τους όχι μόνο η Δημοκρατία, αλλά και σχεδόν ολόκληρη η χριστιανική Ευρώπη, με

επικεφαλής τον Πάπα της Ρώμης. Γιατί οι Ευρωπαίοι χριστιανοί ηγεμόνες και ο καθολικός θρησκευτικός ηγέτης έβλεπαν σ’ αυτή την υπόθεση τον αγώνα τότε του χριστιανισμού απέναντι στον επεκτατισμό της

μουσουλμανικής Τουρκίας. Τον οποίο τελικά δεν κατάφεραν να αποτρέψουν.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1669 ο Χάνδακας ήταν μια έρημη πόλη. Την προηγούμενη ημέρα την είχαν εγκαταλείψει οι λιγοστοί κάτοικοι και οι υπερασπιστές της, με επικεφαλής τον αρχιστράτηγο Φραντζέσκο Μοροζίνι, που αργότερα έγινε Δόγης στη Βενετία. Ασφαλώς ο ηρωικός αγώνας του, από την άνοιξη του 1667 που βρέθηκε στον Χάνδακα ως αρχηγός των υπερασπιστών του, θα πρέπει να μέτρησε πολύ στο να αναλάβει το ύψιστο

αξίωμα της καταρρέουσας, μετά από αυτή την απώλεια, Γαληνότατης Δημοκρατίας της Ενετίας.

Στις 6 Σεπτεμβρίου (κατά τον αείμνηστο Νίκο Σταυρινίδη, αλλά και τον ιστορικό του 19ου αιώνα Βασίλειο Ψιλάκη) ή στις 16 Σεπτεμβρίου (κατά τον καθηγητή κ. Θεοχάρη Δετοράκη) της ίδιας χρονιάς ο Μοροζίνι αναγκαζόταν

να υπογράψει συνθηκολόγηση για την παράδοση της πόλης. Πλέον οι υπερασπιστές δεν άντεχαν άλλο, καθώς είχαν μείνει ελάχιστοι κι αποκλεισμένοι από παντού. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα σχεδόν όλοι οι Ευρωπαίοι στρατιώτες, και πριν απ’ όλους οι Γάλλοι, εγκατέλειπαν τον Χάνδακα, βάζοντας, στην ουσία, την υπογραφή τους στην παράδοσή του.

Οι Τούρκοι, κυρίαρχοι πλέον στην ιστορική πόλη, πατούσαν τον Χάνδακα στις 27 Σεπτεμβρίου 1669. Μερικές μέρες μετά, ο αρχηγός των τουρκικών δυνάμεων μέγας βεζίρης (πρωθυπουργός) του Σουλτάνου Αχμέτ Κιοπρουλής,

που είχε το προσωνύμιο Φαζίλ (Δίκαιος), έμπαινε κι ο ίδιος θριαμβευτικά και εν μέσω εκδηλώσεων που οργάνωσαν για εκείνον οι υφιστάμενοί του. Συνολικά οι Τούρκοι χρειάστηκαν σχεδόν 25 χρόνια για να καταλάβουν ολόκληρη την

Κρήτη. Γενιές στρατιωτών τους χάθηκαν σ’ αυτή την προσπάθεια. Και τουλάχιστον δύο πασάδες έχασαν τα κεφάλια τους γιατί δεν μπορούσαν να προσφέρουν ολόκληρο το νησί στο σουλτάνο.

Ο 25χρονος Κρητικός Πόλεμος

Στην τουρκοκρατούμενη Ανατολή η Κρήτη ήταν η μοναδική χριστιανική περιοχή το πρώτο μισό του 17ου αιώνα. Η Κύπρος είχε κατακτηθεί το 1570 ενώ οι άλλες ελληνικές περιοχές ήταν ήδη υπό την κυριαρχία του σουλτάνου. Η αφορμή για να εισβάλλει η Τουρκία στην Κρήτη ήταν ένα περιστατικό που θεωρήθηκε ως πρόφαση για την τουρκική πλευρά, που αναζητούσε κάποιο τρόπο να πατήσει το πόδι της στο Βασίλειο της Κάνδιας, όπου ονομαζόταν από τους Ενετούς η Κρήτη. Το 1644 οι Ιωαννίτες Ιππότες της Μάλτας συνάντησαν και κατέλαβαν κοντά στην Κρήτη ένα τουρκικό πλοίο το οποίο μετέφερε προσκυνητές στη Μέκκα. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των Τούρκων, το πλοίο και οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στα Χανιά. Η οργή της Υψηλής Πύλης βασίστηκε στη φήμη ότι σ’ αυτό επέβαινε η βασιλομήτωρ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η βαλιδέ σουλτάνα, όπως ονομαζόταν. Όμως αυτό ακριβώς ήταν το εφεύρημα των Τούρκων, καθώς το σκάφος για τη Μέκκα είχε το όνομα «Σουλτάνα» και δεν επέβαινε η βαλιδέ σουλτάνα. Στην υπόθεση αυτής της πειρατείας ενέπλεξαν άμεσα την Κρήτη, βρίσκοντας τον τρόπο να επιτεθούν.

Το καλοκαίρι του 1645 μια μεγάλη δύναμη 50.000 ανδρών, με εκατοντάδες πλοία έφυγε για την Κρήτη, την οποία οι Ενετοί είχαν αφήσει ουσιαστικά χωρίς άμυνα, καθώς, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τη Δημοκρατία, στο νησί είχε παραμείνει ελάχιστος μισθοφορικός στρατός. Η απόβαση των Τούρκων έγινε στις 23 Ιουνίου στην ακτή κοντά στη μονή Κυράς Γωνιάς. Τα Χανιά, με ελάχιστους αλλά ηρωικούς υπερασπιστές, αγωνίστηκαν ηρωικά, αλλά παραδόθηκαν στις 22 Αυγούστου 1645. Ακολούθησε το Ρέθυμνο στο οποίο οι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στις 2 Ιουλίου 1646, καταλαμβάνοντας περιοχές της υπαίθρου. Στην πόλη του Ρεθύμνου επιτέθηκαν στα τέλη Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου και η παράδοσή τηςέγινε στις 13 Νοεμβρίου.

Αμέσως μετά οι δυνάμεις κινήθηκαν προς τον Χάνδακα, και έφτασαν κοντά στην πόλη την άνοιξη του 1647, στοχεύοντας όμως πρώτα στην κατάληψη των γύρω περιοχών. Μετά από ένα χρόνο ολόκληρη η ύπαιθρος είχε καταληφθεί. Οι επιθέσεις στον Χάνδακα ξεκίνησαν το Μάιο του 1648. οι Τούρκοι διαμόρφωσαν το στρατόπεδό τους στην περιοχή του Γιόφυρου και λίγο μετά ένα μεγαλύτερο και ισχυρότερο κοντά στη σημερινή περιοχή του Μαραθίτη και της Φορτέτσας, το οποίο ονόμασαν Νέο Χάνδακα (Nova Candia). Απέκλεισαν από όλα τα σημεία της ξηράς την πόλη, η οποία είχε πλέον επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο μόνο από τη θάλασσα. Μέσω του λιμανιού εφοδιαζόταν με πυρομαχικά και όπλα, και μόνο μέσω του ίδιου δρόμου μεταφέρονταν οι δυνάμεις στρατιωτών και τα τρόφιμα.

Μέχρι το 1666 οι Τούρκοι αδυνατούσαν να καταλάβουν τον Χάνδακα, παρά τις μεγάλες δυνάμεις που χρησιμοποιούσαν και τα σύγχρονα, για την εποχή, μέσα τους. Τα Τείχη της πόλης άντεχαν, και σταδιακά στον πόλεμο έμπαιναν και δυνάμεις από τα άλλα χριστιανικά κράτη της Ευρώπης, στο πλευρό των πολιορκούμενων.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της πολιορκίας ήταν ο «υπόγειος πόλεμος», ο πόλεμος των υπονόμων. Τόσο οι υπερασπιστές του Χάνδακα όσο και οι Τούρκοι έσκαβαν κάτω από το έδαφος λαγούμια, τα οποία έφθαναν μέχρι την πλευρά που βρισκόταν ο αντίπαλος, και τα πυροδοτούσαν, προκαλώντας θύματα και ζημιές. Συχνά οι αντίπαλοι συναντιόντουσαν, καθώς έσκαβαν, και οι μάχες πλέον γίνονταν κάτω από το έδαφος.

Στα τέλη του 1666 στην Κρήτη στάλθηκε ο Μέγας Βεζίρης Αχμέτ Κιοπρουλή, με την εντολή του σουλτάνου να λήξει όσο γίνεται γρηγορότερα η υπόθεση του Χάνδακα. Λίγο καιρό μετά έφτασε ο Φρανζέσκο Μοροζίνι, ως αρχιστράτηγος των Ενετών και των άλλων ευρωπαϊκών στρατευμάτων που υπερασπίζονταν τον Χάνδακα.

Η τελική φάση της πολιορκίας

Οι Τούρκοι από την άνοιξη του 1667 ξεκίνησαν την τελική φάση της πολιορκίας για την πτώση του Χάνδακα. Η κατάληψή του ίσως όμως να μην συνέβαινε ποτέ, αν εξέλιπαν δύο στοιχεία:

-Η προδοσία του Ενετού μηχανικού Ανδρέα Μπαρότση, ο οποίος στα τέλη του 1667 έφυγε κρυφά από τον Χάνδακα και παρουσιάστηκε στον Κιοπρουλή, παραδίδοντάς του τα σχέδια των Τειχών και του φρουρίου του Χάνδακα και υποδεικνύοντας ως ευάλωτα για τις επιθέσεις σημεία τους προμαχώνες του Αγίου Ανδρέα και της Σαμπιονέρα. Το σχέδιο αυτό ακολουθήθηκε επιτυχημένα από τον αρχιστράτηγο των Τούρκων.

-Η εγκατάλειψη του Χάνδακα από τους Γάλλους, κυρίως, στην κρίσιμη περίοδο του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1669. Έχοντας μείνει με ελάχιστους μόνο υπερασπιστές, χωρίς εφόδια σε μια πόλη ερειπίων, ο Μοροζίνι αναγκάστηκε να ζητήσει από τον Κιοπρουλή τη συνθηκολόγηση, η οποία υπεγράφη στις 16 Σεπτεμβρίου του 1669. Με τη συμφωνία διασφαλιζόταν ότι στην κυριαρχία των Ενετών θα παρέμεναν τα νησιά της Γραμβούσας, της Σούδας και της Σπιναλόγκας, που κατελήφθησαν από τους Τούρκους πολλά χρόνια αργότερα. Η Γραμβούσα το 1692, ενώ η Σούδα και η Σπιναλόγκα το 1715.

Με την υπογραφή της συνθήκης η Κρήτη ήταν πλέον τουρκική. Και θα παρέμενε μέχρι το 1898. Ο Κρητικός Πόλεμος, που διήρκεσε σχεδόν 25 χρόνια, και η 22χρονη πολιορκία του Χάνδακα είχαν πάρει ένα δραματικό τέλος. Οι Τούρκοι ιστορικοί έχουν αναφέρει ότι κατά την πολιορκία της πόλης σκοτώθηκαν περισσότεροι από 137.000 στρατιώτες και αξιωματούχοι της Υψηλής Πύλης. Ο αριθμός των θυμάτων από την πλευρά των υπερασπιστών είναι μικρότερος. Αλλά το μεγάλο κόστος ήταν η κατάληψη του Χάνδακα.

Βιβλιογραφία-πηγές

-Θ. Δετοράκη, «Ιστορία της Κρήτης», σελίδες 251-270, Ηράκλειο 1990

-Μαρίνου Τζάνε Μπουνιαλή του Ρεθυμναίου, «Ο Κρητικός Πόλεμος

(1645-1669)», επιμέλεια Στυλιανός Αλεξίου, Μάρθα Αποσκίτη, εκδόσεις

Στιγμή, Αθήνα 1995

-Ν. Σταυρινίδη, «Η τελευταία περίοδος της πολιορκίας του Μ. Κάστρου. Ο ερχομός του Κιοπρουλή στην Κρήτη», Ηράκλειον 1979

-Χρ. Τζομπανάκη, «Ο Κρητικός Πόλεμος 1645-1669, Η μεγάλη πολιορκία και η εποποιία του Χάνδακα», Ηράκλειο 2008

-Μ. Τρουλινού, «Ιστορία του πολέμου των Τούρκων κατά των Ενετών προς

κατάκτησιν της Κρήτης», εν Ρεθύμνη τη 15η Μαΐου 1900, τύποις Στυλ.

Καλαΐτζάκη

-Χ. Χιονίδη, «Αγγλικόν υπόμνημα περί της πολιορκίας και πτώσεως του

Χάνδακος», «Κρητικά Χρονικά», τεύχος Γ΄, 1949, εκδότης Ανδρέας

Καλοκαιρινός, Ηράκλειον Κρήτης

-Β. Ψιλάκη, «Ιστορία της Κρήτης», τόμος Β΄ Ο μακροχρόνιος Κρητικός Πόλεμος

http://www.cretalive.gr/new/53513/andrikakis/Otan_o_Chandakas_tourkepse

Scoda Xanthi -OFI Crete 3-1

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ Toυ Παναγιώτη Θ.Αγγελόπουλου( ναι,ο γιός της Γιάννας είναι)!

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

Toυ Παναγιώτη Θ.Αγγελόπουλου( ναι,ο γιός της Γιάννας είναι)!

Στις 25 Μάη ξέσπασε στην πλατεία Συντάγµατος ένα µαζικό πολιτικό κίνηµα αντίστασης και χειραφέτησης, που αποτέλεσε µια κρίσιµη καµπή στον «παρατεταµένο λαϊκό πόλεµο», ο οποίος ξεκίνησε µε την ψήφιση του επαχθούς Μνηµονίου και κλιµακώθηκε µε έντεκα πανεργατικές γενικές απεργίες. Στην υπό «κινεζοποίηση» Ελλάδα της διαρκούς λιτότητας και της οικονοµικής εξαθλίωσης, του εργασιακού µεσαίωνα και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, το κίνηµα των πλατειών εξέφρασε τη διάρρηξη των παγιωµένων σχέσεων αντιπροσώπευσης και των αστικών κοινωνικών συµµαχιών, µεταµορφώνοντας την κρίση από οικονοµική σε πολιτική. Kαθοριστικής σηµασίας στοιχείο, συµβάλλον και στην αντιφατικότητα του κινήµατος, υπήρξε η συµµετοχή χιλιάδων ψηφοφόρων του πελατειακού δικοµµατισµού, ορµώµενων από τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση απέναντι στην πολιτική αφαίµαξης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Ο µαχητικός Ιούνιος, κατά τον οποίο εξαπλώθηκε σε δεκάδες πλατείες της χώρας ο δηµοκρατικός θεσµός της λαϊκής συνέλευσης, χαρακτηρίστηκε από γοργές εξελίξεις όσον αφορά στην ιδεολογική ταυτότητα του κινήµατος των «Αγανακτισµένων». Οι πρώτες µέρες της κινητοποίησης, όταν αυτή αγκαλιάστηκε από τα αντιδραστικά ΜΜΕ, σηµαδεύτηκαν από έντονη εχθρότητα απέναντι στην παρέµβαση κοινωνικών συλλογικοτήτων και οργανωµένων µορφών ταξικής πάλης (κόµµατα, συνδικάτα). Σύντοµα, όµως, αποδείχτηκε ότι για να αγωνιστούµε µε το σύνθηµα «δεν φεύγουµε αν δεν φύγουν κυβέρνηση, τρόικα, χρέος», έπρεπε το κίνηµα να ριζοσπαστικοποιηθεί, να αποκτήσει πολιτικές θέσεις και να µπολιαστεί στους χώρους εργασίας, δηλαδή να επεκταθεί η δηµοκρατική αυτοοργάνωση στο πεδίο της οικονοµίας, µε απώτερο σκοπό τον κοινωνικό εργατικό έλεγχο.

Σ' αυτή την κατεύθυνση υπήρξαν αξιοσηµείωτα βήµατα, καθώς στις κινητοποιήσεις πρωτοστάτησαν οι υπάλληλοι σε κλάδους εντατικής εκµετάλλευσης του ιδιωτικού τοµέα, οι νέοι της επισφαλούς διανοητικής εργασίας και των µισθών πείνας, οι συνδικαλισµένοι εργάτες και οι άνεργοι. Ο κόσµος χάραξε το δρόµο µε λαϊκές συνελεύσεις, απεργιακές φρουρές και καταλήψεις διαρκείας (∆ήµος Αθήνας, νοσοκοµείο Ιεράπετρας, σούπερ µάρκετ Dia, ∆ΕΚΟ), ενώ η επιγενόµενη απονοµιµοποίηση των γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ αύξησε την επιρροή των πρωτοβάθµιων σωµατείων βάσης και της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η γενικευµένη οργή για την εκποίηση της δηµόσιας περιουσίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας αποκρυσταλλώθηκε στο σύνθηµα «δεν χρωστάµε, δεν πουλάµε, δεν πληρώνουµε».

Αναµφίβολα, οι ηµεροµηνίες που σφράγισαν την πρωτοφανή δυναµική του αγώνα ήταν 15-28-29 Ιουνίου, όταν οι γενικές απεργίες συναντήθηκαν µε τις λαϊκές συνελεύσεις. Η επιµονή του κόσµου, ο οποίος, παρά την κυβερνητική απόφαση για σκληρή αστυνοµική καταστολή, ανασυντασσόταν και παρέµενε στο Σύνταγµα, κατέδειξε τον πολιτικό µετασχηµατισµό του κινήµατος και την οριστική ρήξη του µε τη µνηµονιακή συναίνεση. Αποµαζικοποιηµένη λόγω της ιδεολογικής τροµοκρατίας κράτους και κεφαλαίου, που συµπυκνώθηκε στις απειλές «Μεσοπρόθεσµο ή χρεοκοπία/τανκς», η Κάτω Βουλή των πλατειών συνέχισε τις εργασίες της.

Οι παραπάνω εµπειρίες συνθέτουν την πολύχρωµη τοιχογραφία της λαϊκής εξέγερσης, που µολονότι δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την εισαγωγή της χώρας στην προκρούστεια κλίνη του Μεσοπρόθεσµου, εγκαινίασε µια νέα, ποιοτικά διαφορετική, πολιτική πραγµατικότητα, µε θεµέλιό της το αίτηµα για άµεση δηµοκρατία και «ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια».

Για τη συνέχιση του αγώνα είναι επιτακτική ανάγκη η δηµιουργία ενός ηγεµονικού πολιτικού µετώπου, µιας κρίσιµης µάζας κοµµάτων, συνελεύσεων, σωµατείων και πολιτών, που θα παλέψει για την πολιτική-κοινωνική χειραφέτηση και θα εκπονήσει ένα µεταβατικό πρόγραµµα εκτάκτου ανάγκης για την υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων.

Βασικοί άξονες πρέπει να είναι η στάση πληρωµών και η διαγραφή του χρέους σε ρήξη µε την Ε.Ε., η αναδιανοµή του εισοδήµατος εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της µισθωτής εργασίας, η υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία), η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και η χάραξη βιοµηχανικής πολιτικής µε στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση των εργαζοµένων, η θέσπιση αποκεντρωµένων αµεσοδηµοκρατικών θεσµών και η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η βίαιη έκρηξη οργής της φτωχής και αποκλεισµένης νεολαίας της Αγγλίας και οι επερχόµενες κοινωνικές συγκρούσεις προοιωνίζουν το ευρωπαϊκό φθινόπωρο θερµό, και καθιστούν επίκαιρα τα λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων».

πηγη:parapolitika.gr

Πολίτες κατά του χρέους

Ζούμε υπό κατοχή με κυβέρνηση δοσιλόγων - προδοτών. Δεν είναι σχήμα λόγου

Σκηνικό κρίσης για νέα μέτρα

Προαποφασισμένα από τον Ιούλιο είναι τα νέα μέτρα λεηλασίας του εισοδήματος του ελληνικού λαού που θα επιχειρήσει να περάσει η κυβέρνηση Παπανδρέου στο αμέσως επόμενο διάστημα, προφασιζόμενη δήθεν απρόβλεπτες πιέσεις από τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης. Ο γερμανικός Τύπος αναφερόταν αμέσως μετά τη σύνοδο της 21ης Ιουλίου σε πρόσθετα μέτρα που θα λαμβάνονταν στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο.

Καμιά έκπληξη δεν αποτελεί επίσης το γεγονός ότι η τρόικα δεν έχει έρθει ακόμη στην Αθήνα. Τα περί επιστροφής δέκα ημέρες μετά την αποχώρησή της σε κλίμα υποτιθέμενης ρήξης ήταν παραμύθια. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είχε δηλώσει κατηγορηματικά στην Μπούντεστακ, το γερμανικό ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, ότι "θα δούμε πότε θα πάει στην Αθήνα" η τρόικα, συναρτώντας το με τη συμμόρφωση της ελληνικής κυβέρνησης σε μια σειρά καθηκόντων που της έχει επιβάλει η Γερμανία μέσω ΕΕ.

Για να μην εκπλαγούμε δε πάλι σε λίγο, τονίζουμε ότι ο Σόιμπλε στην ίδια συνεδρίαση υπογράμμισε πως ούτε λόγος δεν γίνεται για να δοθεί στην Ελλάδα το νέο δάνειο που αποφάσισε η "ιστορική" σύνοδος της 21ης Ιουλίου, αν προηγουμένως δεν έχει επιβεβαιωθεί η πλήρης συμμόρφωση της Αθήνας στους όρους της ΕΕ! Γι' αυτό και βλέπουμε ότι τεχνηέντως έχει διακριτικά "εξαφανιστεί" το νέο δάνειο από τις συζητήσεις που γίνονται στη χώρα μας. Ενώ αρχικά η κυβέρνηση αισιοδοξούσε πως αντί για την πέμπτη δόση του παλαιού δανείου θα παίρναμε την πρώτη δόση του νέου δανείου με τους ευνοϊκότερους όρους, τώρα συζητάμε μόνο για την έκτη δόση, την έβδομη δόση κ.λπ.

Η εντυπωσιοθηρική ματαίωση του ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ -το οποίο άλλωστε είχε άκρως υποβαθμισμένο πολιτικό περιεχόμενο αφού η μόνη συνάντηση του Γ. Παπανδρέου με μέλος της κυβέρνησης Ομπάμα που είχε προγραμματιστεί ήταν με τον υπουργό Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ- το απομεσήμερο του Σαββάτου αποσκοπούσε να προσδώσει μια δραματικότητα στις εξελίξεις. Να παγώσει τις αντιδράσεις του κόσμου, ο οποίος έχει γίνει έξω φρενών κατά της κυβέρνησης για το νέο χαράτσι στα ακίνητα και μάλιστα υπό το κράτος του εκβιασμού "ή πληρώνεις ή σου κόβουμε το ηλεκτρικό ρεύμα" και σε απίστευτα υψηλό ποσοστό δηλώνει ότι δεν προτίθεται να το πληρώσει.

Είναι γνωστό βεβαίως ότι στην Ελλάδα πολλά λόγια λέμε και λίγες πράξεις κάνουμε, αλλά η διαρκής συσσώρευση νέων φόρων οδηγεί σε αντικειμενική αδυναμία πληρωμής εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, των οποίων τα εισοδήματα έχουν ήδη συρρικνωθεί ουσιωδώς ή και δραματικά σε πολλές περιπτώσεις. Απαισιόδοξες εκτιμήσεις επομένως, οι οποίες ανεβάζουν σε εκατοντάδες χιλιάδες όσους δεν θα πληρώσουν καθόλου ή δεν θα πληρώσουν εμπρόθεσμα τόσο την "έκτακτη" μόνιμη φορολογική εισφορά της δήθεν "αλληλεγγύης" όσο και το χαράτσι ακινήτων, έχουν βάση αυτήν τη φορά.

Η ανοιχτή πλέον εχθρότητα μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας κατά της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής καθιστά σχεδόν αδύνατη την συνεργασία του λαού με την κυβέρνηση για το ξεπέρασμα της κρίσης. Είναι άκρως αμφίβολο ακόμη και το αν ο πρωθυπουργός μπορεί να εξασφαλίσει τουλάχιστον την ανοχή των Ελλήνων στην οικονομική και κοινωνική πολιτική που ακολουθεί.

Στο μεταξύ, αναστάτωση στην κοινωνία και βαρύτατο πλήγμα στην κυβερνητική αξιοπιστία έχουν προκαλέσει οι καταγγελίες ότι η κυβέρνηση παραποίησε εσκεμμένα το ύψος του ελλείμματος του 2009 και το "φούσκωσε" από το πραγματικό 12% στο ψευδές 15,4% προκειμένου να υπαγάγει την Ελλάδα στο καθεστώς οικονομικής υποτέλειας του Μνημονίου.

Αυτό υποστήριξε η Ζωή Γεωργαντά, μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) και καθηγήτρια Οικονομετρίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, η οποία καρατομήθηκε από τον Ευ. Βενιζέλο μαζί με την πλειονότητα των μελών του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ, παρόλο που όλα αυτά τα μέλη είναι ΠΑΣΟΚ και διορίστηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το γεγονός ότι είχαν ενημερώσει τον πρόεδρο της Βουλής και τα πολιτικά κόμματα για τις στατιστικές λαθροχειρίες υπήρξε η αιτία του αποκεφαλισμού του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ, υποστήριξε η Ζωή Γεωργαντά.

Δραματική είναι η διαπίστωση της καθηγήτριας Εφαρμοσμένης Οικονομετρίας, Ζωής Γεωργαντά, μέχρι προ ημερών μέλους του καθαιρεθέντος ΔΣ της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ): "Βρισκόμαστε υπό γερμανική κατοχή" δήλωσε, με αφορμή και τη στάση του Γερμανού προέδρου της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής (Γιούροστατ), Βάλτερ Ραντεμάχερ, στην παραποίηση των στοιχείων για το ελληνικό έλλειμμα του 2009. "Το έλλειμμα δεν ήταν πάνω από 12%. Το ανέβασαν στο 15,4% του ΑΕΠ ώστε να φανεί πως είναι μεγαλύτερο και από αυτό της Ιρλανδίας που ήταν 14% και να γίνει η Ελλάδα ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης" και να υπαχθεί έτσι στο ολέθριο καθεστώς του Μνημονίου, υποστήριξε η Ζωή Γεωργαντά. "Δεν θα μιλάς καθόλου!" της είπε ο Ραντεμάχερ, ισχυρίστηκε.

www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&am...2&pubid=63389126

Το ευρώ αποδείχτηκε μια κακή ιδέα για την Ευρώπη

«...Το ευρώ παρουσιάστηκε στους ψηφοφόρους ως μια πολιτική χωρίς εναλλακτική λύση· είναι στην πραγματικότητα μια κακοφτιαγμένη συμφωνία, περισσότερο ένα πολιτικό σύμβολο παρά ένα σοβαρό οικονομικό εργαλείο.

Τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. μετρούν έντεκα νομίσματα: το ευρώ και τα δέκα άλλα εθνικά νομίσματα των κρατών-μελών που δεν προσχώρησαν στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ).

Η Ε.Ε. δεν θα διαλυθεί αν ο αριθμός των νομισμάτων περάσει από τα 11 στα 12 ή τα 15. Το ευρώ δεν μπορεί να επιζήσει παρά μόνο αν οι γερμανοί, αυστριακοί, ολλανδοί και φινλανδοί φορολογούμενοι είναι πρόθυμοι να υπογράψουν λευκή επιταγή· ή αν εφαρμοστούν οικονομικές μεταρρυθμίσεις και σχέδια λιτότητας τρομακτικού εύρους. Καμία από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις δεν είναι πολιτικά βιώσιμη.

Θα χρειαστούν ακόμα μερικά σχέδια διάσωσης και ακόμα μερικά χρόνια στους πολιτικούς ιθύνοντες για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, αλλά οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι αντιδρούν ολοένα και περισσότερο. Οταν για ακόμα μια φορά αποτιμηθεί σε όλο το μέγεθός του το πραγματικό οικονομικό και πολιτικό κόστος της "διάσωσης του ευρώ", η εγκατάλειψή του θα καταστεί αναπόφευκτη.

Θα βιώσουμε τότε μια επιστροφή στο νομισματικό τοπίο προ του 1999. Κάποιες χώρες θα ευθυγραμμιστούν με τη νομισματική πολιτική της Γερμανίας, είτε μοιραζόμενες το ίδιο νόμισμα είτε μιμούμενες όσα κάνει η Φρανκφούρτη. Είναι το μέλλον της Ολλανδίας, της Φινλανδίας, της Αυστρίας, ίσως ακόμα και των σκανδιναβικών χωρών. Τα κράτη της Νότιας Ευρώπης θα προσκολληθούν σε ό,τι θα έχει απομείνει από το ευρώ. Τα επιτόκια θα προσαρμοστούν· η ανάπτυξη θα επιστρέψει· η ανεργία θα μειωθεί· οι κερδοσκοπικές φούσκες θα γίνουν σπανιότερες.

Κάποιες χώρες θα βρεθούν σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμής, και ορισμένες τράπεζες θα γίνουν πιθανότατα αντικείμενο μιας αναπόφευκτης εθνικοποίησης, όπως συνέβη στις σκανδιναβικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το ευρώ θα χάσει την αξία του απέναντι στο νέο deutsche mark· οι ιταλικές, γαλλικές και ισπανικές εξαγωγές θα γίνουν περισσότερο ανταγωνιστικές και τα γερμανικά πλεονάσματα εξαγωγών θα καταρρεύσουν, μειώνοντας έτσι τις οικονομικές ανισότητες στους κόλπους της Ε.Ε.

Ταυτόχρονα, οι διακοπές στη Μεσόγειο, το γαλλικό κρασί και τα ιταλικά αυτοκίνητα θα γίνουν περισσότερο προσβάσιμα σε Ολλανδούς, Δανούς και Γερμανούς. Δεν είναι αναπαράσταση μιας οικονομικής αποκάλυψης: είναι ο τρόπος με τον οποίο θα έπρεπε να λειτουργεί η εξυγίανση.

Το να έχουν οι Ευρωπαίοι τα ίδια νομίσματα στο πορτοφόλι τους αποδείχθηκε κακή ιδέα. Δεν κατάφερε να επιτύχει τον μοναδικό της στόχο, να κάνει τη ζωή των Ευρωπαίων καλύτερη. Η εγκατάλειψη του ευρώ θα είναι λιγότερο επιζήμια για το ευρωπαϊκό σχέδιο από ό,τι αποδείχθηκαν πολλές "χαμένες δεκαετίες" ανεργίας, τέλματος, λιτότητας και ταραχών...».

Ο Χοακίμ Βοτ είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Pompeu Fabra της Βαρκελώνης και διευθυντής της «The European Review of Economic History».

Του JOACHIM VOTH

Από «MONDE»/«ΝΕΑ»

Από την καρδιά της κερκίδας 106

Από την καρδιά της κερκίδας 106

Η βία με όποια προμετωπίδα και αν «καλύπτεται» ,οπαδική ,κομματική ,φυλετική ακόμη κι ερωτική ή οικονομική είναι πάντα καταδικαστέα ,ανώφελη και ηλίθια.

Ιδιαίτερα δε όταν νέα παιδιά ,ρισκάρουν την ζωή τους στον βωμό μιας κόντρας που δεν συνάδει με τα ιδανικά του αθλητισμού ,της ευγενής άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού ,κι που ακόμη κι αν δεν υπάρχουν θύματα ,δεν πρόκειται να φέρει κανένα οφελος .

Συνήθως μάλιστα ,είναι χαρακτηριστικό κοινωνιών που βρίσκονται σε τεθλασμένη γραμμή, παρουσιάζοντας έλλειμμα παιδείας ,δημοκρατίας ,ασφάλειας και ελλόγου νου.

Είναι χαρακτηριστικό κοινωνιών όπου η ανομία και η σήψη τείνουν να επικρατήσουν.

Κι όταν η Ελλάδα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ,όπου κύριως η κρίση αξιών έφερε το κράτος μπροστά στην καταστροφή , όταν τα ιδανικά και τα πρότυπα που θα εμπνεύσουν την νεολαία απουσιάζουν ,όταν επιτυχημένοι είναι εκείνοι που «πάτησαν επί πτωμάτων»,όταν το «νόμιμο είναι και ηθικό»,όταν εκείνοι που τα καταφέρνουν χαίρονται σαν τους αποκαλούν «λαμόγια» κι η δικαιοσύνη δεν πρόκειται να τους αγγίξει ποτέ ,ήταν επόμενο να φτάσουμε σε αυτήν την εσχατιά.

Οι ευθύνες αναλογούν σε πολλούς .Αναλογούν στο πρώτο κοινωνικό σύνολο του ατόμου ,την οικογένεια ,η οποία οφείλει να διδάξει τα στοιχειώδη για το «ζειν» στα τέκνα της. Αναλογούν στους δασκάλους οι οποίοι οφείλουν να διδάξουν τα στοιχειώδη για το «εύ ζειν» στους μαθητές .Μα κυρίως αναλογούν στην πολιτεία ,η οποία μεταπολιτευτικά γαλουχήθηκε και υπηρέτησε μικροπολιτικά συμφέροντα ώστε να γαντζωθεί στην εξουσία , ,οικονομικά συμφέροντα με το ανάλογο κέρδος (μίζα) βεβαίως ,κι σχέσεις εξάρτησης με τις μεγάλες δυνάμεις ,που πολλές φορές ,έφεραν δυσάρεστα αποτελέσματα για τον λαό που καλείτε να προστατεύει και να εκπροσωπεί.

Έτσι ,φτάσαμε στο σημείο ,η κοιτίδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού ,να οδηγεί τα τέκνα της να σφάζονται μεταξύ τους για ηλίθιες οπαδικές ή ιδεολογικές διαφορές .

Η πατρίδα του διαλόγου ,της φιλοσοφίας και των τεχνών να προσφέρει μόνο αβεβαιότητα και απαισιοδοξία για το μέλλον της νεολαίας.

Κι πώς να μην συμβεί αυτό,όταν η παιδεία κάθε άλλο παρά στην κριτική σκέψη οδηγεί ,όταν η δικαιοσύνη κάθε άλλο παρά ανεξάρτητα λειτουργεί ,όταν οι «ταγοί της δημοκρατίας» ,οι βουλευτές δεν αποφασίζουν κατά βούληση , αλλά κατ επιθυμία του αρχηγού της παράταξης , ενώ ταυτόχρονα είναι υπεράνω νόμων και ο στόχος τους άμα τη εκλογή τους είναι το συμφέρον της τσέπης τους,κι ουχί εκείνων που τους εξέλεξαν.

Κι όμως δεν φτάσαμε ακόμη στο ναδίρ .Ακόμη πέφτουμε .Η πρόσκρουση δε, αναμένεται ισχυρότατη .

Παρά ταύτα υπάρχει ελπίς .Για να (ξανά)μνημονεύσουμε τον Αντ.Σαμαράκη.

Μπορούμε να αποφύγουμε την πρόσκρουση ,να κρατηθούμε από κάποιο προπέτασμα και να παλέψουμε για ξεκινήσει η ανάβαση πάλι .

Ας ξεκινήσουμε όταν ξανάρθει «η ώρα του λάου» , στέλνοντας σπίτι τους όλους εκείνους ,βο(υ)λευτές , γραμματείς και φαρισαίους ,που λίγες ώρες μετά το περιστατικό που συγκλόνισε την τοπική κοινωνία ,εξέφραζαν ,χύνοντας τα κροκοδείλια δάκρυα τους την οδύνη και τον αποτροπιασμό τους ,μη αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που τους αναλογούν…

ΜΠΑΤΣΟΚΡΑΤΙΑ!

Επίθεση MAΤ στα EVEREST Συντάγματος by babisflou