Από την καρδιά της κερκίδας (68)

Από την καρδιά της κερκίδας (68)

Η Εθνική Ελλάδος διέψευσε τα προγνωστικά, έκλεισε στόματα κι θα δώσει το παρών μετά από 16 χρόνια στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ν. Αφρικής. Είναι ένα τεράστιο επίτευγμα για τα παιδιά που απαρτίζουν αυτήν την ομάδα και τους προπονητές τους. Άλλωστε η κριτική που δέχθηκαν στην διάρκεια της προκριματικής φάσης ήταν παραπάνω από αυστηρή. Όμως στο κρισιμότερο ματς έδειξαν χαρακτήρα, αγωνίστηκαν με ψυχή και πάθος καταφέρνοντας να πετύχουν μια μεγάλη νίκη στην Ουκρανία του πολικού ψύχους και της γρίπης των χοίρων. Για μας στην Κρήτη, η χαρά ήταν μεγάλη βλέποντας αυτήν την φορά δυο δικά μας παιδιά στην Εθνική, τον Γιώργο Σαμαρά και τον Μιχάλη Σηφάκη, που αναμένεται να είναι από τους πρωταγωνιστές της καλοκαιρινής για μας εδώ, χειμερινής όμως στο νότιο ημισφαίριο, περιπέτειας στο νοτιότερο άκρο της «μαύρης» ηπείρου.



Γιώργος Σαμαράς

Αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω στον Γιώργο Σαμαρά αφού η ασίστ που έδωσε για το νικητήριο γκολ την Τετάρτη, θύμισε 10αρι παλαιάς κοπής. Είναι ένας παίκτης ικανός να προσφέρει πολλά μέσα στο γήπεδο. Διαθέτει άψογη τεχνική κατάρτιση, μπορεί άνετα να κρατήσει την μπάλα όσο χρειάζεται, έχει την κάθετη πάσα, το είδαμε με την Εθνική τόσο στο Ντόνετσκ όσο και στην Κωνσταντινούπολη, σε μια άλλη νίκη-πρόκριση για την Ελλάδα. Σαν εκτελεστής δε, θυμίζει αρκετά τον πατέρα του, ψηλός κι αέρινος, με σουτ-κεραυνό.

Είναι όμως τόσο κρίμα, αυτό το παιδί να μην έπαιξε ποτέ στον ΟΦΗ, αν εξαιρέσουμε το ξεκίνημα του στις μικρές ηλικίες. Έφυγε σε ηλικία 16 ετών για την Ολλανδική Χέρενφεν, όπου έμαθε πολλά περισσότερα, βελτιώνοντας το ταλέντο που είχε φανεί ήδη, φτάνοντας σε πολύ μικρή ηλικία να παίζει στο κορυφαίο επίπεδο. Βλέπετε, αν έμενε στον ΟΦΗ του σκιώδους ιδιοκτησιακού και των διοικητικών προβλημάτων, το μέλλον του θα ήταν αβέβαιο. Ίσως κάποιος δανεικός ποδοσφαιριστής –που «έπρεπε» να παίξει-του έκοβε το δρόμο, ίσως αναγκαζόταν να «μεταγραφεί» σε μια ομάδα χωρίς τη θέληση του ή να έπρεπε να φτάσει στα 22-23 χρόνια για να πάρει κάποια ευκαιρία. Ή ακόμη η κακή νοοτροπία ,η «λούφα στην προπόνηση», το «πάμε για καφέ» και το «πουλ- μουρ», φαινόμενα που συναντάμε σε ταλαντούχους που δεν ανδρώθηκαν στο εξωτερικό, να μετέτρεπαν τον Σαμαρά, σε άλλο ένα ταλέντο που χάθηκε.

Ηθικόν δίδαγμα όλων των παραπάνω; Στο ποδόσφαιρο πλέον είναι θεμελιώδης νόμος η άψογη λειτουργία των ακαδημιών. Όχι μόνο σε ποδοσφαιρικό, αλλά και σε παιδαγωγικό επίπεδο. Όχι μόνο εξαιτίας των τελευταίων οδηγιών της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ, μα κυρίως για να δημιουργήσεις μια μεγάλη ομάδα. Να βασιστείς στους γηγενείς ποδοσφαιριστές που θα πάρουν την ομάδα στους ώμους ,ενώ θα «προετοιμάζεται» η επόμενη φουρνιά.



Μιχάλης Σηφάκης

Ο Μιχάλης Σηφάκης ανήκει στην ομάδα των μεγάλων τερματοφυλάκων του ΟΦΗ. Από τον Πουπάκη κι έπειτα τον Β. Χοσάδα, τον Χανιωτάκη και τον Σηφάκη sr, ακόμη τον προκάτοχο του Μπεκιάι και τον συνομήλικο του Δασκαλάκη, έως το διάδοχο του Κασμερίδη.

Τα διοικητικά προβλήματα, η κακή εικόνα της ομάδας την 10ετια που διανύουμε δεν του επέτρεψαν να προσφέρει όσο θα μπορούσε. Σε ένα υγιή ΟΦΗ πιθανότατα θα αγωνιζόταν ήδη ύστερα από μεταγραφή σε κάποιο προηγμένο δυτικοευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Οι συνθήκες τον έφεραν σε μια μίνι περιπλάνηση εντός συνόρων, ώσπου να το επιτύχει.

Ας ευχηθούμε να τα καταφέρει και να βρεθεί μαζί με τον κολλητό του Σαμαρά σε μια μεγάλη ομάδα της Δ. Ευρώπης (κι ο «Sam» είναι κρίμα να χαραμίζετε στην Σκωτία).

Κι ύστερα από μια μεγάλη καριέρα να τους δούμε να επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη και στην ομάδα που πρωτό-αγάπησαν, αυτήν την φορά υπό τις ιδανικότερες συνθήκες…

Ταυρομάχος