Από την καρδιά της κερκίδας (67)

Από την καρδιά της κερκίδας (67)
Η καλή εμφάνιση με τον Παναιτωλικό δεν συνοδεύτικε από το τρίποντο της νίκης για τον ΟΦΗ.Αυτό που έφερε ήταν οι ελπίδες για το μέλλον ,αφού η ομάδα αγωνίστικε περρισότερο ορθολογικά.
Παρακολουθώντας τα 3 από τα 4 ματς που έχουν διεξαχθεί στο Γεντί Κουλέ,αυτό που μπορώ να διακρίνω στους ποδοσφαιριστές είναι το υπερβολικό άγχος στις ενέργειες τους.Ώρες- ώρες θαρρείς πως ο παλμός και το πάθος του κόσμου γυρίζει μπούμερανγκ,ιδιαίτερα όσον αφορά τους νεαρότερους σε ηλικία ,τους λιγότερο έμπειρους ποδοσφαιριστές της ομάδας.
Επειδή όμως ο κόσμος θα συνεχίσει να στηρίζει με όλη του την δύναμη την ομάδα,θα πρέπει να αποβάλλουν το άγχος,να παίξουν πιο απλά,να δουλέψουν ακόμη πιο σκληρά στις προπονήσεις κι τα αποτελέσματα θα ‘ρθουν.Αγωνίζονται σε μια ομάδα με βαριά φανέλα και μεγάλη ιστορία,περαστική από την κατηγορία.Γι αυτό ,θα πρέπει από την αρχή του αγώνα να επιβάλλουν το παιχνίδι τους,να μην επιτρέπουν καν να διανοηθεί ο αντίπαλος ότι μπορεί να ελπίζει κάτι από αυτό το ματς…
Η ασπρόμαυρη φανέλα θα πρέπει να τους δίνει φτερά και να πετάνε προς την νίκη.
Είναι κατανοητό ότι η μικρή προετοίμασια ,η άφιξη κάποιων στο τέλος αυτής,το άγνωστο της κατηγορίας, να αποτελούν τροχοπέδη ως τώρα,όμως είναι αναμενόμενο ότι ο χρόνος είναι σύμμαχος .
Έφτασε ο χρόνος για νίκες.Είχα την τύχη,(ή την ατυχία? ),να παρακουλουθήσω τον επόμενο αντίπαλο πέρσι για το πρωτάθλημα της Γ εθνικής.Οι φήμες που ακολουθούσαν την Ηλιούπολη μιλούσαν για κομμένα δοκάρια και άλλες περίεργες ιστορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου…Είδα σε εκείνο το ματς την χειρότερη ομάδα της κατηγορίας (υπο) βηθούμενη γελοία από τους «άρχοντες»του αγώνα να χάνει με 1-0 από την Χερσόνησο.Στο τέλος της χρονιάς όμως είχε κερδίσει την άνοδο,αφού το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πολλές παράξενες ιστοριες…
Περριτό είναι λοιπόν να πούμε ότι μόνο η νίκη υπάρχει σε αυτό το ματς για τον ΟΦΗ.
Ας επιστρέψουμε όμως στον αγώνα με τον Παναιτωλικό,αφού αξίζει να αναφερθούμε σε ότι έγινε μετά το σφύριγμα της λήξης.Το standing ovation που έζησε ο Μάκης Μπελεβώνης,ήταν αντάξιο όσων πρόσφερε στα 6 δύσκολα χρόνια που έζησε στον ΟΦΗ.
Ο Μάκαρος ,για τα παιδιά της θυρας 4 ,που έδινε πάντα όλες του τις δυνάμεις ακόμη κι τραυματίας,που ήταν πάντα «σπαθί»έξω από το γήπεδο και δεν φοβόταν τις αλήθειες.
Και τι όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία γράφτικε όταν ένας άξιος διάδοχος του Νίκου Γκουλή στο δεξί άκρο της άμυνας του ΟΦΗ,τον συνάντησε σαν αντίπαλο στο πρώτο ματς μετά από αρκετά χρόνια που αμφότεροι βρέθηκαν στο ξανά-φλεγόμενο Γεντί Κουλέ.
Μια ιστορία που άρχισε όπως έπρεπε με τον Μ.Μπελεβώνη κι τα άλλα παιδιά που αγωνίστικαν στο παρελθόν σε αυτό το γήπεδο να τιμούν την μνήμη ενός ηγέτη που έφυγε,κι όμως είναι πάντα εδώ…
Tαυρομάχος