Η ανάπτυξη είναι μπροστά στα μάτια μας. Τη βλέπουμε;

Κάλυμνος είναι ξερότοπος. Βουνά όλο βράχια και δέντρο ούτε για δείγμα. Επόμενο ήταν οι κάτοικοι να της γυρίσουν την πλάτη και να κοιτάξουν προς τη θάλασσα. Έγιναν σφουγγαράδες. Αιώνες τώρα, γι’ αυτό το νησί, η θάλασσα ήταν ο πλούτος και τα βράχια η συμφορά. Μέχρι που ένα ζευγάρι Ιταλών, το 2000, προτίμησε αντί για τη θάλασσα να κοιτάξει τα βράχια. Ήταν αναρριχητές. Κι η Κάλυμνος άρχισε να γίνεται αυτό που είναι σήμερα: η Μέκκα της παγκόσμιας αναρρίχησης. Πάνω από 4000 «πιστοί» φτάνουν κάθε χρόνο απ’ όλον τον κόσμο. Κι επειδή το καλοκαίρι κρατάει εκεί σχεδόν 10 μήνες, όλον τον χρόνο το νησί είναι γεμάτο. Μια ολόκληρη οικονομία δημιουργήθηκε από το πουθενά: καταστήματα με είδη αναρρίχησης, τεχνητές κλειστές πίστες, οδηγοί και εκπαιδευτές για τους αρχάριους, studios μασάζ και ρηλάξ γιατί η αναρρίχηση ζορίζει το μυϊκό σύστημα, συντηρητές διαδρομών. Αλλά όσοι έρχονται, δεν μένουν στην αναρρίχηση: γυρίζουν το νησί με τα πόδια, με ποδήλατα, με άλογα, κάνουν windserfing, κανό, καταδύσεις, παρακολουθούν μαθήματα μαγειρικής, ζωγραφικής, λογοτεχνίας, βοτανολογίας, χορού, ό,τι τραβάει η ψυχή τους. Τα ξενοδοχεία, τα καφενεία, τα εστιατόρια είναι πάντα γεμάτα. Τυπώνονται ταξιδιωτικοί οδηγοί και χάρτες. Δημιουργούνται sites. Διαφημιζόμενοι μπαίνουν στις σελίδες τους. Γραφίστες, κειμενογράφοι, φωτογράφοι – όλοι έχουν δουλειά. Πλούτος και ζωή, από το πουθενά! Μέσα στη μέθη αυτής της ανέλπιστης ανάπτυξης, κανένας δεν θυμάται πια ότι οι πρώτοι Ιταλοί που άρχισαν να σηματοδοτούν τις αναρριχητικές διαδρομές συνελήφθησαν από τις αρχές διότι... κατέστρεφαν το περιβάλλον! Τι θα συνέβαινε στην Κάλυμνο αν δεν είχαν έρθει οι Ιταλοί; Ή, για να ρωτήσουμε αλλιώς: πόσα άλλα μέρη της Ελλάδας έχουν θησαυρούς μπροστά στα μάτια τους και δεν τους βλέπουν; Πόσοι τοπικοί παράγοντες αναπτύσσουν π.χ. τον θεματικό τουρισμό, εκτός από το τρίπτυχο σουβλάκι - τζατζίκι - συρτάκι; Τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα, αν είχαμε μάθει να σκεφτόμαστε δημιουργικά και να ξετρυπώνουμε τις ευκαιρίες; Τις προάλλες συζητούσα με ένα φίλο από τα Χανιά. Είχε σκεφτεί πως οι ανάπηροι με κινητικά προβλήματα είναι δεκάδες εκατομμύρια, μόνο στην Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι ένας απολύτως εχθρικός χώρος γι΄ αυτούς. Δεν πρόκειται να έρθουν. Αλλά, θέλουν να έρθουν! Έχει φτιάξει, λοιπόν, μια επένδυση συνολικής φιλοξενίας των ανθρώπων με κινητική αναπηρία. Από το αεροδρόμιο μέχρι το ειδικό ξενοδοχείο, τα ειδικά σπορ, την ειδική διασκέδαση, τις ειδικές συνθήκες ξενάγησης. Κάθισε και αξιολόγησε τα αξιοθέατά μας, από την Ακρόπολη μέχρι τα Μετέωρα, ως προς την προσβασιμότητα τους για ΑΜΕΑ. Έφτιαξε ειδική πισίνα με ράμπα. Σχεδίασε ειδικά παρτέρια ώστε ο ανάπηρος να μπορεί από το καροτσάκι να περιποιείται τα λουλούδια. Να σκαλίζει, να φυτεύει, να χαϊδεύει το γκαζόν. Μιλούσαμε για μια πατέντα ώστε να μπορούν τα αμαξίδια να ανεβαίνουν στα πλοιάρια που πηγαίνουν βαρκάδα τους τουρίστες. Βλέπαμε ότι η παροχή υπηρεσιών σε τουρίστες με προβλήματα υγείας, ανακουφίζει και τους ίδιους και την εθνική οικονομία. Θυμηθήκαμε την ιστορία της JACUZZI που ξεκίνησε όταν ο Τζακούζι, Ιταλός μετανάστης στην Καλιφόρνια, έφτιαξε μια φορητή αντλία που δημιουργούσε στροβίλους νερού στη μπανιέρα, για να απαλύνει τον πόνο του γιου του που έπασχε από αρθριτικά. Τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα αν αναπτύσσαμε τη φιλικότητα προς τα ΑΜΕΑ και ως προς την επιχειρηματική της διάσταση; Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πάμπολλα παραδείγματα, από όλους τους τομείς της παραγωγικής δραστηριότητας. Άνθρωποι με καινοτόμα ματιά τολμούν. Όμως, πετυχαίνουν; Σαν τα ανέκδοτα με την καλή και την κακή είδηση, η ύπαρξη αυτών των ανθρώπων είναι η καλή. Υπάρχει όμως και η κακή: το κράτος. Το κράτος, που για να ανοίξεις beach bar σού ζητάει άδεια από το Πολεμικό Ναυτικό! Το κράτος που κυνήγησε τον Ελληνοκαναδό που θέλησε να βάλει υδροπλάνα στο Αιγαίο, γιατί δεν είχαν αποφασίσει αν τα υδροπλάνα είναι αεροπλάνα, οπότε θα έπρεπε ο διάδρομος προσγείωσης να είναι... στην στεριά, ή πλοία, οπότε θα έπρεπε να είναι εφοδιασμένα με... άγκυρες και σωστικές λέμβους! Δεν σκέφτηκε κανένας να αντιγράψουν, σε μια μέρα, copy-paste, την Καναδική νομοθεσία. Ή μήπως... απέφυγε να το σκεφτεί, γιατί η έλλειψη νομοθεσίας και η ασάφεια είναι αυτά που φέρνουν έσοδα στην κρατική Μαφία; Τον έτρεχαν τον άνθρωπο, επί χρόνια, από το Λιμενικό στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και τούμπαλιν, τον πολέμησαν τοπικοί βουλευτές, «αρμόδιοι» που μυρίστηκαν λεφτά και θέλαν μίζα, πλοιοκτήτες που θα τους έκοβε δουλειά, «οικολόγοι» γιατί θα τρόμαζαν οι ζαργάνες, τελικά τον τσάκισαν. Κι ακόμα δεν έχουν αποφασίσει για τη... συνομοταξία του υδροπλάνου. Αν σας περισσεύει χρόνος και είστε και λίγο μαζοχιστές, πάτε στην εφορία της γειτονιάς σας και πείτε τους ότι θέλετε να ανοίξετε ένα υποβρύχιο εστιατόριο! Ρωτήστε τους τι «χαρτιά» χρειάζονται. Θα σας κοιτάξουν σαν εξωγήινο. Γιατί στο Ντουμπάι, αυτό να μπορούν να το κάνουν και στην Ελλάδα, όχι; Γιατί ο Όλυμπος να είναι brand name για εκατοντάδες προϊόντα στον κόσμο, με πιο γνωστές τις γιαπωνέζικες φωτογραφικές μηχανές και να μην είναι για τον... ίδιο τον Όλυμπο; Να έχουμε φτιάξει ένα θεματικό πάρκο στους πρόποδές του μαζί με ένα συνεδριακό κέντρο, να έρχονται τα στρεσσαρισμένα στελέχη των μεγάλων εταιρειών, να πίνουν από τις πηγές των θεών και να ξανανιώνουν. Να παίζουν management games βασισμένα στη μυθολογία μας. Να μαθαίνουν με διαδραστικά οπτικοακουστικά συστήματα για την αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι ο αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο, ο μόνοι τρόποι για να «πουλήσεις» πολιτισμό. Χρειάζεται την κρατική στήριξη η καινοτόμα ματιά; Καθόλου! Είναι εξ ορισμού ασύμβατα πράγματα. Όταν για να κάνεις έναρξη οποιουδήποτε επαγγέλματος πρέπει να δηλώσεις κωδικό που υπάρχει στους καταλόγους της εφορίας εδώ και 20 χρόνια, αυτό, με το «καλημέρα», αποκλείει οτιδήποτε πραγματικά καινούργιο. Πώς κατατάσσεται π.χ. μια επιχείρηση η οποία πουλάει μασάζ σε λουόμενους τη στιγμή που είναι στην παραλία; Είναι μια πραγματικά έξυπνη ιδέα που μέχρι τώρα γίνεται με «μαύρα»! (Όταν έκανα εγώ έναρξη της εταιρείας μου, η εφορία θεωρούσε ότι μια εκδοτική εταιρεία πρέπει να έχει υποχρεωτικά δικό της τυπογραφείο. Δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι εδώ και 20 χρόνια η σελιδοποίηση γίνεται στον υπολογιστή και παραδίδεις στον τυπογράφο ηλεκτρονικό αρχείο. Όταν, με τα πολλά, κάτι άρχισαν να καταλαβαίνουν – επειδή ο γιος του έφορου ήταν γραφίστας – με έστειλαν στην πολεοδομία να μου δώσει μια βεβαίωση που να βεβαιώνει ότι... δεν ήταν αρμόδια να μου δώσει βεβαίωση!) Δεν χρειάζονται λοιπόν κίνητρα, αλλά άρση των αντικινήτρων κι ένα κράτος με σύγχρονο ρόλο: ρυθμιστής – όχι νταβατζής της επιχειρηματικότητας. Και κάτι ακόμα: η ένταξη της έννοιας της καινοτομίας στη δημόσια ζωή και στην Παιδεία. Ο απόφοιτος του Λυκείου και, πολύ περισσότερο, του Πανεπιστημίου να έχει μάθει να σκέφτεται ως μελλοντικός επιχειρηματίας - όχι ως εκκολαπτόμενος Δημόσιος Υπάλληλος. Να έχει στραμμένες τις κεραίες του στη διεθνή πρωτοπορία. Να αισθανθεί ότι και ο ίδιος μπορεί να είναι διεθνής πρωτοπορία. Να μην είναι «ψαρωμένος» με το ιδεολόγημα της «Ψαροκώσταινας». Ποιες σχολές έχουν εντάξει στο πρόγραμμά τους μαθήματα καινοτομίας ή επιχειρηματικότητας; Η ανάπτυξη δεν έρχεται όταν την... προσκαλείς με μια περίπου μεταφυσική αντίληψη. Δεν έρχεται όταν εκλιπαρείς για επενδύσεις. Γιατί οι επενδυτές δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν ότι ο φορολογικός νόμος αλλάζει κάθε 5 μέρες. Ξέρουν ότι ο ΚΒΣ (που απλώς τού άλλαξαν όνομα) είναι 18.000 σελίδες. Ξέρουν ότι η Δικαιοσύνη θα αποδοθεί, αν αποδοθεί, σε 15 χρόνια. Ξέρουν ότι ο οποιοσδήποτε, οποτεδήποτε, μπορεί να καταλύσει την τάξη, ατιμώρητος. Αρκεί να κρατάει κομματική σημαία. Η ανάπτυξη θέλει τρεις για να γονιμοποιηθεί. Αυτόν που έχει την ιδέα. Αυτόν που θα εκτιμήσει την ιδέα και θα βάλει τα λεφτά. (Κάποιες φορές αυτοί οι δύο ταυτίζονται.) Κι ένα σοβαρό κράτος, που θα τους αφήσει να δουλέψουν. Ιδέες έχουμε. Κεφάλαια βρίσκονται. Σοβαρό κράτος;

Η Δημοκρατία είναι σαν το ποδήλατο.Αν δεν κάνεις συνέχεια πεντάλ,πέφτεις.Δυστυχώς το ποδήλατο της Ελληνικής Δημοκρατίας,έχει εδώ και καιρό τσακιστεί. Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία,δυστυχώς αμέσως μετά την πτώση της ελληνικής Χούντας το 1974,δημιούργησε ένα υβρίδιο Δημοκρατίας. Μπορείς να ψηφίζεις, να ανήκεις σε κόμματα, ακόμη και να διαμαρτύρεσαι. Στην ουσία όμως, την πολιτική ασκεί μια κλειστή κλίκα ανθρώπων. Λέγονται πολλά για την ελληνική κρίση και γίνονται ακόμη περισσότερα τα οποία δεν έχουν ακουστεί. Πάνω από την Ελλάδα της κρίσης, συγκρούονται συμφέροντα, αντιλήψεις, πολιτικές. Στο επίκεντρο της κριτικής έχει μπει ο Δημόσιος Τομέας και το Κοινωνικό Κράτος. Ναι, στην Ελλάδα λειτουργεί ένας αντιπαραγωγικός Δημόσιος Τομέας, ο οποίος κυρίως αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι διορίστηκαν από τα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια χωρίς καμιά αξιοκρατία. Αλλά ο προβληματικός Δημόσιος Τομέας είναι άλλος. Είναι μερικές δεκάδες επιχειρηματίες οι οποίοι ζουν από το κράτος. Πρόκειται για κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες οι οποίοι ωστόσο αποκαλούν τον εαυτό τους «υγιή επιχειρηματία». Παίρνουν δουλειές από το ελληνικό κράτος, συνήθως σε υψηλότερες τιμές από τις πραγματικές, και χρηματίζουν πολιτικούς για να το πετυχαίνουν. Ταυτόχρονα είναι και ιδιοκτήτες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.Έτσι καταφέρνουν να εξασφαλίζουν την σιωπή για ό,τι κάνουν.Πολλές φορές μάλιστα αγοράζουν και μια ποδοσφαιρική ομάδα,για να έχουν λαϊκό έρεισμα,και να κρύβουν το έγκλημα πίσω από την λαϊκή προστασία,όπως ακριβώς έκανε ο Εσκομπάρ στην Κολομβία και ο Αρκάν στη Σερβία. Το 2011, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος τότε ήταν υπουργός Οικονομικών και σήμερα είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πέρυσι θεσμοθέτησε έναν φόρο για τα ακίνητα. Αλλά για τα ακίνητα που είναι μεγαλύτερα από 2.000 τετραγωνικά μέτρα ο φόρος μειωνόταν στο 60%. Ο κ. Βενιζέλος εξαιρούσε από τον φόρο τους μοναδικούς που μπορούσαν να πληρώσουν: τους πλούσιους. (Ο κ. Βενιζέλος είναι επίσης ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τη χορήγηση ενός νόμου ευρείας ασυλίας στους υπουργούς της κυβέρνησης.) Αυτό γίνεται καθημερινά επί δεκαετίες. Η κοινή γνώμη είναι στεγανοποιημένη από την πραγματική πληροφόρηση. Κανάλια, εφημερίδες,sites ανήκουν σε αυτή την οικονομικοπολιτική ελίτ που κυβερνά την Ελλάδα. Ένα ακόμα σκάνδαλο είναι αυτό που περιλαμβάνει τη λίστα Λαγκάρντ. Το 2010 η Christine Lagarde, τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας (και σήμερα επικεφαλής του ΔΝΤ), έδωσε στην Ελληνική κυβέρνηση μια λίστα με 2000 ελλήνων καταθετών στην Ελβετία, για να διερευνηθεί ποιοί είναι φοροφυγάδες. Οι Ελληνικές Αρχές ουσιαστικά δεν έκαναν τίποτα με τη λίστα. Δύο έλληνες υπουργοί Οικονομικών,οι Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος μιλώντας μπροστά στην Επιτροπή της Βουλής ισχυρίστηκαν πως έχασαν την λίστα ή δεν γνώριζαν πού είναι. Εν τω μεταξύ, αρκετά μέσα ενημέρωσης κατηγόρησαν ψευδώς πολιτικούς και προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου πως ήταν μέσα στη λίστα, προκειμένου να αποκρύψουν την άσχημη πραγματικότητα: πλούσιοι άνθρωποι φοροδιέφευγαν, ενώ απελπισμένοι συμπολίτες τους έψαχναν τα σκουπίδια για φαγητό. Όταν το HOT DOC,το περιοδικό το οποίο διευθύνω,δημοσίευσε τη λίστα τον Οκτώβριο, με συνέλαβαν με την κατηγορία παραβίασης προσωπικών δεδομένων, αλλά αθωώθηκα. Αλλά το αποτέλεσμα δεν άρεσε στην εξουσία.Ετσι με οδήγησε ξανά σε δίκη ακυρώνοντας την πρώτη, με αόριστα επιχειρήματα.Σε όλη αυτή τη διαδικασία (δημοσιοποίηση λίστας, σύλληψή μου,αθώωση) τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης ήταν απόντα.Η «υπόθεση Λαγκάρντ» ήταν πρώτο θέμα παντού αλλά όχι στη χώρα που εξελίχθηκε. Ο λόγος είναι απλός. Στη λίστα Λαγκάρντ ,είναι όλο το οικονομικοπολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα. Αυτή η διεφθαρμένη ελίτ που μιλά στο όνομα της Δημοκρατίας με την ίδια ευκολία που την ακυρώνει. Εκδότες, υπουργοί με offshore εταιρείες, τραπεζίτες, φίλοι πρωθυπουργών και βέβαια εκπρόσωποι της «μαύρης οικονομίας». Μετά την δημοσιοποίηση της λίστας από το περιοδικό μου, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν έκανε ούτε ένα σχόλιο για την υπόθεση. Όταν ο κ. Βενιζέλος έφυγε από το υπουργείο Οικονομικών τον περασμένο Μάρτιο, δεν κατάφερε να δώσει υπηρεσιακά τη λίστα στον διάδοχό του. Την πήρε μαζί του. Μόνο όταν ο επόμενος υπουργός Γιάννης Στουρνάρας, είπε σε συνέντευξή του στους Financial Times στις 2 Οκτωβρίου πως δεν παρέλαβε ποτέ τη λίστα,ο κύριος Βενιζέλος την παρέδωσε στο πρωθυπουργικό γραφείο. Κανένας δεν τον ρώτησε γιατί δεν παρέδωσε τη λίστα και τη χειρίστηκε ιδιωτικά. Και κανένας από τα τρία κόμματα της κυβέρνησης δεν τον παραπέμπει στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για τα αδικήματα που έχει διαπράξει. Εν τω μεταξύ, πρόσφατα κυκλοφόρησε μία νέα εκδοχή της λίστας με βάση την οποία αποκαλύπτεται πως κάποιος έχει διαγράψει 3 ονόματα συγγενών του πρώην Υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ήταν ο υπουργός Οικονομικών 2009 – 2011, πριν ο κ. Βενιζέλος. Τον περασμένο μήνα, ο κ. Παπακωνσταντίνου εκδιώχθηκε από το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα αντιμετωπίζει μια κοινοβουλευτική έρευνα, τη πιθανότητα άρσης της ασυλίας ως πρώην υπουργό, και τα τέλη της παραποίησης των δεδομένων. Ο Παπακωνσταντίνου δείχνει να γίνεται η νέα Ιφιγένεια για να μπορέσει να επιβιώσει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που η Ελλάδα ακροβατεί επικίνδυνα πάνω από την άβυσσο της πτώχευσης και η τρικομματική κυβέρνηση εφευρίσκει και άλλους πρωτότυπους φόρους για τα χαμηλά στρώματα.Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Η οικονομία συρρικνώνεται με ετήσιο ρυθμό του 6,9%. Άνθρωποι ψάχνουν τα σκουπίδια για να φάνε. Και ένα ναζιστικό κόμμα, η Χρυσή Αυγή, ανεβαίνει επικίνδυνα εκμεταλλευόμενο την αγανάκτηση του κόσμου και την οργή που δημιουργεί η ατιμωρησία. Οι Έλληνες πρέπει να ξανά ανέβουν στο ποδήλατο της Δημοκρατίας απαιτώντας ένα τέλος στην απάτη και τη διαφθορά. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να αντισταθούν στην χειραγώγηση και να ξανά ανακαλύψουν τη δημοσιογραφία. Και η κυβέρνηση θα πρέπει να αναβιώσει την αρχαία Ελλάδα δημοκρατική κληρονομιά της – αντί να σκοτώνει τον αγγελιοφόρο.